Hier wil ik toch ook even op reageren.
In tegenstelling tot een aantal forumleden begrijp ik goed waar anja doorheen ging.
Ja... in het begin kun je razend enthousiast zijn en erin geloven dat je een paard een paardwaardig bestaan kunt geven.
Maar als geen ander weet ik wat het doorlopend leven in angst met een paard kan doen.
Ik heb het van dichtbij meegemaakt met amber.
Een andere (maar niet minder ellendige) achtergrond en de plannen van mijzelf om gewoon ervoor te zorgen dat het ging werken.
Het aangrijpen van ieder pluspunt om jezelf ervan te overtuigen.
Maar ondertussen lijdt het paard. In ambers geval zeker ook lichamelijk.
Maar omdat ze als vluchtdier lichamelijk niet meer goed genoeg uit de voeten kwam, werd ook haar angst sterker en sterker.
Wandelen betekende ver open gesperde neusgaten en ogen, iedere vezel gespannen, doodsbang. In de wei raakte ze op het laatst in paniek als iemand over straat liep. Als ze ging drinken duurde het soms 20 minuten voordat ze, zonder steeds weer weg te springen, bij de waterbak durfde te staan om haastig te drinken. Doodsbang, doorlopend.... je wil niet weten wat dat met een paard doet.
En zij zag nog...

Mijn mening... een blind paard wat doorlopend in angst leeft, gefrustreerd is en geen normaal paardenleven kan leiden, heeft geen paardwaardig bestaan.
Ik heb minder vraagtekens hierbij dan bij mensen die kosten wat kosten blijven aansukkelen met een paard wat geen normaal paardenleven kan leiden met soortgenoten en zich daar goed bij kan voelen.
Ik denk dat veel mensen kosten wat kost hun paard in leven houden en de prijs die het paard betaalt vergeten.
(ja,.. ik heb ook wel eens te lang gewacht)
Paardwaardig bestaan is in mijn optie een paard wat gewoon paard kan zijn, met soortgenoten, vrij kan bewegen en spelen en zich goed voelt.
Tijdelijke ziektes staan hier buiten
Problemen zonder vooruitzicht niet.

Ivm een zeer ernstige ziekte van mijn schoonvader hebben we heel wat uurtjes doorgebracht in ziekenhuis (stroke afdeling) en revalidatiecentrum (waar niet iedereen beter wordt... de meeste niet)
Mensen gezien die veel niet meer konden. Actieve mensen die de rest van hun leven zouden moeten slijten in verzorgingstehuis. Prima verzorgd, maar ze konden zich zelfstandig nooit meer redden. Geen uitjes meer, niets meer kunnen doen, geen normaal sociaal leven meer...
Ik heb gezegd dat ik liever dood ben dan zo mijn laatste jaren slijten.
En ik was niet de enige...

Een paard is een prooidier. Blind, gehandicapt door problemen met de achterhand en bang...
Paardwaardig? Nee.

Ik vind het enorm kwetsend dat mensen zich in het fototopic opstellen zoals ze doen.
Dat mensen op die wijze oordelen, terwijl ongetwijfeld de meeste noch anja, noch het paard persoonlijk kennen.
En dat wellicht omdat ze dingen heeft gezegd die her en der niet in goede aarde zijn gevallen?
Een lage manier om iemand een hak te zetten. Sorry hoor.
Het is erg makkelijk om iemand vol te raken op zijn zwakste plek
Maar of dat nu rechtvaardigheid is....

Anja, nogmaals... sterkte.

Sandra van Bommel schreef op zondag 11 juli 2010, 19:14:


Mee eens.
Maar ik heb meermalen gehoord van paarden die 100% blind zijn en toch goed functioneren.
Het KAN dus wèl.
Voor Anja geen optie (meer). Dat is wel duidelijk.
Maar ... wie weet was er iemand te vinden die het een uitdaging vond...?

Piet schreef op zondag 11 juli 2010, 11:




Zo leuk, zulke grappige foutjes
Goed gedaan Frans en Ilona,
af en toe lekker lachen

Dat paard van Bent Branderup bijvoorbeeld, is helemaal blind.

Ik ben erg verbaasd dat het opeens afgelopen is met Ingenioso. Vooral omdat we voornamelijk juichverhalen hoorden. Lijkt me dus een legitieme vraag wat er nu veranderd was.

Isabel van der Made schreef op zondag 11 juli 2010, 20:02:


Nu is het wel zo dat de blinde paarden waar ik van gehoord heb, gaandeweg blind geworden zijn bij de eigenaar, dus op een vertrouwde plek met een vertrouwde eigenaar.
Da's anders als in dit geval.
Maar je had toch eerst hele positieve verhalen, Anja, inclusief een filmpje...

Maar goed, je hebt een keuze gemaakt, en het zal binnen de omstandigheden en de mogelijkheden ongetwijfeld de beste keuze geweest zijn.
Maar wat een rottig bericht,

Wil schreef op zondag 11 juli 2010, 18:10:


foutje in karakter, jachtinstinkt ?
tsk !
ik zou blij zijn dat er in zo'n oversized-overhaired-sloppy-eared-broadheaded loebas
nog wat overgebleven is.....

maar als die ketting lang genoeg is
hoeft dat toch géén probleem te zijn ?

voor de rest
stupiditas hominidorum
ad infinitum !

Peter Donck schreef op zondag 11 juli 2010, 20:23:
Afstamming: Molosser. Type (Tibetaanse) Mastiff-achtige berghond die ook gebruikt werd voor de jacht op groot wild.... Type waak- maar ook vechthond.
Het zou dus geen karakterfout zijn... maar wel een vreselijke ongelukkige bijkomstigheid.
Ook dat jachtinstinct zit erin. Ze zijn heel erg zelfstandig, handelen zélf, vertrouwen op hen eigen oordeel.
De vader, Braga, is een schat van 'n dier. Toch, als de baas niet thuis is.... kom je niet eens in de buurt! Niet te beroerd om te grijpen...
Vind ik van wel Peter.... zou ie op die vier hec,. er niet uit kunnen, geen probleem.
Ruimte genoeg voor hem om hond te zijn.
Met een ketting kan dit niet. Ik vind het 'tzelfde als opsluiten in een box.
Want het is voor altijd, en niet voor 'n paar uurtjes.
Amen....

Wil.

Zeepaardje: embryo dat het verder verdomde.

Met alle respect hoor Nils maar ik denk echt dat je je eens moet gaan verdiepen in de anatomie van een paardenonderbeen, de juiste namen op de juiste plaats gebruiken en het hoefmechanisme leren begrijpen.
Ik denk echt dat je een aantal dingen door elkaar haalt?

Koen

Ik wens Oranje heel veel succes toe met het WK dat nu bezig is maar eh....ik ben geen voetbal liefhebber en zal het ook niet worden.
Ook nu niet. Zijn er nog meer van dit soort want ik lijk wel een uitstervend ras op dit gebied.

Corinne Corten schreef op zondag 11 juli 2010, 20:55:


e viva espana !!!
zolang ze allemaal binnen in dat zweethok aan het humpen zijn
is het buiten tenminste rustig !
ik baal van voetbal, maar het is panem et circenses hé,
hou de massa dom, hou de massa bezig !

Corinne Corten schreef op zondag 11 juli 2010, 20:55:

Nee hoor... het interesseert mij ook bar weinig.
Jules zit wel te kijken, zometeen komen de Duitse vrienden ook nog.
Die hebben geen TV.
Zal mij allemaal worst wezen )

Wil.

Zeepaardje: embryo dat het verder verdomde.

Laat de spelen beginnen!
Wil.

Zeepaardje: embryo dat het verder verdomde.

Het is dat ik morgen vroeg op moet maar anders ging ik een ritje maken....
het hitte is nu een beetje weg

Hallo,

Ik heb besloten om met mijn paarden vanaf nu op volledig natuurlijke wijze te werken, maar ik weet niet goed welke mogelijkheden voor mij de beste zijn. Ik zal misschien eerst eens kort mijn situatie schetsen.

Ik heb 2 merries en 3 ponies. Ze staan bij mij thuis waar ze praktisch 24/24 in groep op de weide staan, voorzien van schuilstallen. Qua voeding krijgen ze weinig korrels maar wel zeer veel hooi of voordroog. Ze dragen ook geen hoefijzers omdat ik, zoals jullie, van mening ben dat paarden moeten gehouden worden op een manier die zo dicht mogelijk bij hun natuurlijke leefwijze aansluit.

Het grootste probleem heb ik met mijn merrie, Scarlett. Ze is nu 16 jaar en ik heb haar van sedert ze 9 jaar was. Haar vorige eigenaar kwam haar zelden bezoeken en ze kwam nooit de stal uit, waardoor ze dikwijls weken aan een stuk op stal stond. Als hij dan al eens kwam, dan borstelde hij haar snel, terwijl hij naar zijn mp3 speler luisterde, zadelde haar snel op, reed met een heel scherp bit met harde hand. Scarlett verzette zich constant.
Ook hebben ze haar eens ingespannen in de koets, zondere enige voorbereiding, waardoor Scarlett met koets en al op hol geslagen was en enkele kilometers verder teruggevonden is op een weide.
Mensen zeiden me dat het onverstandig was om haar te kopen omdat ze een "moeilijk en gevaarlijk" paard is. Maar ik voelde een band met haar, dus kocht ik haar toch.

Scarlett is fysisch een heel erg sterk paard, waardoor het voor mij moeilijk is om haar te berijden omdat ik geen fysieke kracht wil gebruiken om haar tot iets te dwingen. Dat is tegen mijn principes.

In de kudde is Scarlett ook de alpha merrie.

Een bijkomend probleem is dat mijn beide merries ENORM aan elkaar gehecht zijn. Als ik een van hen uit de weide haal beginnen ze enorm te panikeren en wordt het echt gevaarlijk...

Dan nu wat informatie over mezelf:

Ik ben 32 jaar en woon samen met mijn vriend en zijn 3 dochters.
In het verleden reed ik dagelijks, voornamelijk dressuur op de klassieke manier. Ik heb verscheidene stages gevolgd bij Pedro de Almeira, een portugese hogeschool leraar.
Ik zit nu in mijn 3de bachelor diergeneeskunde en heb nog 3 jaar te gaan.
Ik heb al een tijdje geleden besloten, dat ik mij eigenlijk helemaal niet meer wil toeleggen op het klassieke dressuurrijden, maar dat ik eigenlijk gewoon met mijn paarden ontspannen wandelingen in het bos wil maken, liefst bitloos.

De enkele keren dat ik met Scarlett ben gaan wandelen, liepen steeds slecht af: steigeren, bokken, 180 graden draaien en op het asfalt in rengalop naar huis terugkeren. Ze is zo sterk dat ik haar niet kan inhouden. Waardoor ik nu wel een beetje schrik opgelopen heb.
Maar ik blijf dit paard graag zien, en zelfs indien het mij nooit zou lukken om met haar op wandel te gaan, zal ze toch bij mij blijven tot haar dood.

De andere merrie, Virna, is veel makkelijker om te berijden, maar toch kan ik met haar ook niet op wandel door het feit dat ze zo gehecht is aan Scarlett en niet alleen de baan op wil...

Ik heb met beide merries al veel grondwerk gedaan in vrijheid, en dat gaat wel zeer goed.

Ik ben de enige van het gezin die zich met de paarden bezig houdt, dus ik heb niemand hier die eventueel met de andere merrie zou kunnen meegaan.
Ook hebben we de mogelijkheid niet om de paarden te vervoeren, onze auto is daarvoor niet zwaar genoeg.

Graag jullie advies om mijn droom te bereiken.

Groetjes,

Virginie

Isabel van der Made schreef op zondag 11 juli 2010, 20:02:


Het paard van Bent heeft wellicht een heel andere achtergrond? en dus geen reden voor de angst Igenioso ?
Geloof me... bij een paard met een trauma werkt het wel even anders. Dat heb ik helaas ervaren.

Extra vraagje... leeft het paard van Bent in een groep met andere paarden of op stal? Zijn nl blinde paarden die wel nog 'functioneren' maar alleen tijdens werk en voor de rest op stal staan.
Ook daar kun je je vragen bij stellen.

Wat de juichverhalen en deze beslissing betreft...

Als we aan een zwaar project beginnen zijn we allemaal geneigd om het positief in te zien.'
We moeten wel, willen we er zoveel energie insteken als mogelijk.
Je ziet op dat moment de situatie door een roze bril. Je ziet de positieve dingen die je wilt en moet zien om vol te houden en negeert de minder leuke kanten.
Totdat het moment komt waarbij je, door het zoveelste conflict, moet beseffen dat het in werkelijkheid wellicht toch niet zo goed gaat als je graag wilde geloven
Een keihard moment, maar onvermijdelijk en vaak na een bepaald voorval
Bij het verhaal van anja kan ik mij daar wel iets bij voorstellen.
En dat komt hard aan.
I've been there... done that...

Extra hard als je op een moment van ellende dan ook nog eens een flinke trap in de rug nakrijg.

Corine... nee, ik denk niet dat andere mensen beginnen aan een blinde hengst met trauma.
Internet staat bomvol met kneusjes. De enige die er aan zou kunnenbeginnen is iemand met een prachtig emotioneel verhaal , die het paard voor weinig geld koopt en op een buitenlands transport richting salami stuurt.
Is het nemen van dat risico werkelijk een alternatief???

Heb het gevoel dat persoonlijke vetes hierbij een rol spelen en wil er verder dan ook niet meer op ingaan.
Ik vindt het erg triest dat mensen op deze wijze iemand ' iets betaald willen zetten' Want dat gevoel heb ik erbij.
En tot zover dus mijn mening.