e m kraak schreef op zaterdag, 27 november 2004, 14:13:


BLEH! Dat moest natuurlijk p+/r- zijn, waarbij r- het leermoment


Maarja, ook vergissen is me niet vreemd, groeten, Egon

Aangezien ik niet over bijzondere mysterieuze gaven beschik en dus niet mijn paard elke morgen hoor zeggen: "Goeiemorgen Piet, ik heb me best vermaakt vannacht, maar geef eens een dot hooi, want dat gras.....",
zal ik helaas op een andere manier met mijn paard moeten communiceren. Dit woord communiceren betekent heen en weer praten, m.a.w. Jij zegt iets en het paard zegt iets, ergens in het midden moet er dan een begrijpen zijn.
Maar het probleem is: we spreken niet dezelfde taal.
Ik weet wel, we hebben onze mond ervan vol dat we de "paardentaal" moeten leren, of we gebruiken het woord "lichaamstaal".
Is dat zo? Spreken wij die taal wel?
Of maken we gebruik van de aanleg van een paard om te imiteren en is het voor de rest een kwestie van druk geven op plaatsen die het paard (aangeleerd, of vanuit de omgang met andere paarden) kent?
Is ons communiceren inderdaad communiceren of is het niet meer dan het geven van orders op een voor een paard min of meer gemakkelijk te begrijpen manier?
Piet

Piet schreef op zondag, 28 november 2004, 8:03:


Wat van gebarentaal, morsen,mime,houding,waar je naar kijkt, hoe je kijkt, manier van bewegen, enz.
Als communiceren alleen maar heen en weer praten was, dan zouden de doven niet begrepen worden, konden schepen geen contact met elkaar hebben (vroeger), heeft een mime-speler geen verhaal te "vertellen", heeft hoe een ander zich gedraagd en voelt geen boodschap voor ons, weet een antilope niet aan de bewegingen van een leeuw te zien of hij zal gaan jagen......enz.
Allemaal vormen van communicatie......voor mij.


Sommigen wel, sommige niet, sommigen een beetje en sommigen intresseerd het niet en sommigen gaan een cursus doen om er in ieder geval een beetje achter te komen.
Ik kan de kursus aanbevelen.
Je wordt er altijd wel wat wijzer van.


De paarden zijn heel geduldig en doen hun best om uit te vinden wat we willen.
Maar doen wij ook ons best om uit te vinden, hoe we het ze zo makkelijk mogelijk kunnen duidelijk maken?


Dat is maar net hoe en waarom je een paard houdt.
En wat je er mee doet.


Joke.

Piet schreef op zondag, 28 november 2004, 8:03:


Ik denk dat we allemaal heel hard proberen 'paardentaal' te spreken, maar dat het altijd zal blijven hangen in heel erg hard proberen. Wat niet negatief is, we doen ons best . We zijn zo anders qua lichaamsbouw en door ons 'mens zijn' hebben we zoveel 'blokkades' dat het ons niet zo heel goed lukt. Toch weten we dingen over te brengen op onze paarden. Dit denk ik omdat paarden ook handig zijn geworden in mensentaal. Dus wij praten met een vreselijk accent, paard heeft dat accent min of meer eigen gemaakt maar begrijpt het stomme accent ook vaak niet. Anders zou dit forum niet hoeven te bestaan bv

Saskia

Ingrid den Ouden schreef op zaterdag, 27 november 2004, 17:49:


Dat denk ik ook.
Maar ik heb drie vrouwen tegenover mij, die niet elke dag met hem een aantal uren doorbrengen, hem niet naar buiten doen,en hem niet observeren.

Zij zeggen: hij loopt wel naar de hooibaal , als er geen auto meer staan en er geen kans meer as dat hij weer naar binnen kan.
Hij loopt wel normaal in de rijbak en wordt niet meer weggejaagd.
(Dat zouden ze dan zien als ze s'avonds de paarden binnen halen).

Van de week toen ik wat heetgebakerd hier was.
Stond hij ook buiten.
De grond is hard en overal diepe hoefafdrukking in sneeuw en ijs.....hobbelig voor hem dus.
En hij stond uren stil bij min 9 graden......en geen teddyberenpels.
Ik vond het zielieg.
Had mijn collega een melding(mobiel) gestuurd, dat ik wou dat zij het bekeek.
Ik kreeg geen antwoord.
Toen ik om acht uur s'avonds er ent zelf heen wou gaan, kreeg ik altijd.
Alles was goed, hij stond op de heuvel bij de anderen te eten, enz, enz.
En ik dacht: jaja, dat zeg je om mij gerust te stellen, maar ik geloof er geen barst van.

De volgende dag waren een paar paarden(hij stond er ook bij en het was op de plek waar hij uren heeft gestaan, en raad eens wat? Nu staat hij wel s'nachts binnen) uit gebroken en stonden in zachte sneeuw bij de stal.
Ik vond het een teken aan de wand.


Het is niet mijn paard.
Hij heeft een tijdje goed gelopen.
Toen de grond nog zacht was en in de losse sneeuw.
Maar nu de grond hard en ongelijk is....ijsklompen en zo, doet hij geen stap meer.


Joke.

freewheels schreef op zaterdag, 27 november 2004, 17:49:


Hoi Bianca.

Het is niet mijn paard.
Mijn collega heeft hem aangereikt gekregen: alsjeblief, jullie mogen hem hebben, ik ben hier niet goed genoeg voor, hij heeft hoef- en beenproblemen en ik heb geen kennis in huis.
Een redelijk duur paard.
Maar zij heeft geen tijd en zei: we moeten hem met z'n allen verzorgen.

Met z'n allen is vijf vrouwen.
Twee hebben geen kennis, zijn helemaal nieuw en groen met paarden.
Èèn heeft kennis, maar komt uit een nest van klassiek rijden en klassiek paardenhouden. (zij moet dan ook leren zich om te schakelen, zij zegt ook dat hij zich aanstelt).
Èèn is de officiële eigenaar van de stal, mijn collega die het altijd heel druk heeft, maar de uiteindelijke beslissingen neemt.
En ik zei de gek, ik die er elke dag rondloop ,een aantal uren.

Af en toe loopt hij iets makkelijker.
Als de grond zacht is.
Maar om nou te zeggen: ow, ow, hij is op de goeie weg, nee.
Hij zocht eerst altijd de zachtste weg, naar de bak, langs de weg.
Maar nu weigerd hij gewoon een poot te verzetten.

Een dierenarts is gillend duur, want ze moeten twee uur reizen om hier te komen, hebben eigenlijk nooit met paarden te maken en dan zal ik het in mijn eentje moeten betalen.
Dat gaat me net effe te ver voor een paard waarvan de anderen zeggen: daar ben jij niet verantwoording voor.

Maar ik stond er bij en ik keek er naar...............gaat me heel slecht af.
Dan wil ik in ieder geval WEL proberen wat IK kan.....met huis, tuin en keuken middelen....me and myself.

Marianne schreef op zaterdag, 27 november 2004, 21:04:

Hoi Marianne.

Je moet ook maar even de antwoorden aan Ingrid en Bianca lezen.
Dan krijg je een beter beeld van alles.


De buigproef?
Ik kan zijn benen oplichten....doet ie zelf ook.
Maar ik ga het van de week wat uitgebreider doen.
"Wilma, we gaan er tegen aan" (Oude reclame op de NL TV, posbus 54 ofzo).
Ik ga toch wat dingen wat mijn rol in de stallen betreft veranderen, en meer tijd aan Suppe (soep, echte naam is Supriem) geven is daar èèn van.
Ben ontevreden over de gang van zaken.


Er waren klachten.
Gewrichten zo groot als voetballen, zou door verkeerde hoefstand zijn gekomen en verkeerd beslaan.
Dat is nu allemaal weg.
En de ijzers zijn er onder uit.
Het ging een tijdje goed, maar de laatste twee weken......bergafwaarts.

Wat is er nu anders?
De grond is hard, koud(onder nul) en hobbelig/ongelijk door de paarden die de grond (was eerst prut) indrukken en hun sporen achter laten die dan zo opvriezen.


Kon ik er alleen over beslissen, had ik een geldboompje, had ik geen twee met meer kennis van paarden tegenover mij......zou ik het allang doen.
Maar me mening verkondigen/verdedigen in het noors en een blik terug van : jij bent te voorzichtig met paarden...een watje......sterkt me niet echt. :)


Joke.

Nou jo,het lijkt mij heel erg om zo lijdzaam,toe te moeten kijken......Aan je verhaal op te maken,is dit geen aanstelleritus,van het dier...Als hij wel iets beter loopt op zachte bodem,dan is er dus (volgens mij)echt wel iets goed fout.......Zelfs al zou ,het ""äanstellen""zijn,dan nog .....Dan zou hij psychisch zwaar in de knoei zitten,maar geloof ,in dit geval niet...Dit zit ,misschien wel veel dieper in het lichaam..Wou dat ik rijk was,dan zou ik een rontgenapperaat naar je toe sturen,met een DA eraangekoppelt...Sterkte.Trudy

jo schreef op zondag, 28 november 2004, 10:24:

Wat je eens kunt proberen is zelf met handdoek en schuimrubber een soort van sloffen in elkaar knutselen. Heb ik ook gedaan toen Isabella net van de ijzers kwam 1,5 jaar geleden en zo gevoelig liep en ik haar toch over de grind wilde leiden. Eventueel heb ik nog wel ergens een voorbeeld foto van die dingen die ik toen gemaakt heb.

Je kunt dan direct zien of hij inderdaad beter loopt met zacht onder zijn voeten (het schuimrubber), of dat hij zich aanstelt als hij nog steeds niet zou lopen, en in het eerste geval kun je de eigenaar laten zien dat het euvel dus wel degelijk echt pijn zou zijn.

Succes ermee.

Groeten,
Ingrid

Dat moet Isabella gedacht hebben van het nieuwe stro.

Daar moet je in plassen; is niet om te eten.

Ik heb nu weer dat grove dikke donker gele (en wel super mooi) stro, maar dat lust ze dus niet, daar gaat ze echt lekker uitgebreid in staan te plassen.

Volgens die man was juist gerste stro (dat grijzere wat ik normaal heb) NIET om te voeren, hartstikke slecht. Hij raadde altijd dit aan en zijn paarden aten dat volop.

Isabella denkt daar duidelijk anders over.

Wie kan mij (nog eens?) vertellen hoe het zit met het stro.

Wat is te eten en wat is om in te plassen
(volgens jullie dan, volgens Isabella weet ik het al).

Groeten,
Ingrid

jo schreef op zondag, 28 november 2004, 10:35:


Hahaha! Meid.. wat jij nodig hebt is een 'assertiviteits-cursus'!!
Of die schriftelijk te geven is weet ik niet ( valt te proberen!) maar als je 'tegen de stroom op moet varen' bij je collega's, zou ik proberen in eerste instantie het volgende zinnetje 's los te laten: "Meiden, ik maak me echt zorgen om Suppe, ik kan voor mezelf niet bepalen wat er aan de hand is en geloof niet dat een paard zich kan aanstellen. Wat denken jullie ervan en wat zouden jullie doen?" Als iemand dan toch nog antwoordt met: hij stelt zich aan, dan vraag je: waarom denk je dat? En neem dan geen genoegen met "ja dat zie je toch, of ja dat denk ik"maar blijf dóórvragen!
De bedoeling van doorvragen is niet om een ander oonderuit te schoffelen maar om de ander te betrekken bij het probleem en verantwoordding te nemen voor het antwoord dat ze geven. Zo werk je naar een consensus toe, die voor jou, de ander en het paard aanvaardbaar kan zijn!
Okay, en dat alles in het Noors natuurlijk.. (moet je zelf doen!)

Buigproef: dat is niet de benen optillen, maar de benen met 'kracht'optillen en de gewrichten onder druk zetten. Been wordt echt omhoog getrokken. Even stijf vasthouden ( een minuutje) en dan loslaten. Bij een gezond paard zul je dan - als je het paard meteen erna laat lopen, een paar pasjes 'kreupel' zien en daarna weer 'normaal lopen' . Bij een paard dat een gewrichtsprobleem heeft, blijft-ie kreupel lopen en in eerste instantie veel erger dan voorheen.

Je schrijft dat-ie pas van de ijzers af is... kan het niet zijn dat hij nog gewoon in de gevoeligheidsfase zit? Hoe reageert het paard als je druk op de zool of op de wand uitoefent? Belast-ie het been door er gewoon op te staan, of haalt-ie juist het gewicht eraf ( zoals je ook wel bij bevangenheid ziet?
Hebben jullie de ijzers er zelf afgehaald of heeft een hoefsmid dat gedaan? Zit die wat dichter in de buurt dan de DA? Een goed opgeleide smid kan ook wel een oordeel geven over een hoefprobleem...

En hoe zit het met de afspraken met de vorige eigenaar? Is die niet aanspreekbaar op dit probleem? M.a.w. zou zij niet bereid zijn alsnog een DA te laten komen om in ieder geval het dier nog 's verder na te kijken?

Marianne

Ingrid den Ouden schreef op zondag, 28 november 2004, 11:21:


Goed idee. Maar stel dat hij dan nog niet wil lopen kan de pijn ook in z'n benen zitten natuurlijk. Ik geloof eerlijk gezegd niet in aanstelleritus.
Maar probeer dit eens idd...ben erg benieuwd.

Saskia

e m kraak schreef op zaterdag, 27 november 2004, 23:01:


Maar zintuigen kunnen je bedriegen he? Weet je wel zeker dat je jezelf krabt?

Saskia

Hoi Joke,
Je adviseerd Piet de cursus te gaan doen, welke cursus bedoel je.
Wil je mij hierover even berichten,

Groetjes Rita

jo schreef op zondag, 28 november 2004, 10:02:

Idunn schreef op zondag, 28 november 2004, 10:07:


Wij praten met een vresenlijk accent... Spreken wij niet gewoon een dialekt? Somigen "woorden" zijn hetzelfde, anderen verschillen hemelsbreed. Maar het paard snapt het wel. Want als ik lach, straal ik een positieve, blij emotie uit. Dat pikt het paard op. Omgekeerd hetzelfde. Volgens mij hoef je geen kind uit te leggen dat een paard dat met ontblotte tanden en de oren in zn nek naar je toekomt boos is. Dat straald hij uit en ookal is de taal anders, de emotie word aan het gedrag gekoppeld (tenslotte, geen lichaamstaal zonder emotie) . Wij mensen hebben de paardentaal ook moeten leren. Ik heb nog nooit een mens met de oren in zn (die liggen daar altijd) nek en zn tanden ontbloot op me af zien stormen om mij ff lekker te gaan bijten. Omdat ik iets doe dat hem neit zint. En toch snap je het. Als wij mensen zo gemakkenlijk paardentaal kunnen leren begrijpen, zal dat andersom dan neit zo zijn? Woorden buiten beschouwing gelaten. Die kunnen er altijd later nog aan geplakt worden. Waarom zou een paard geen paards tegen jou kunnen praten en jij mensenlichaamstaal terug? Als je het beiden maar begrijpt. Jij engels tegen mij, ik nederlands naar jou. En toch is er communicatie.
Wat betrefd het leidende hengst, merrie en veuelen nabootsen.
Gisteren zei Egon het heel treffend, nog nooit een paard zo snel van geslacht zien veranderen.... Wij mensen zijn anders. Drijvende punten geloof ik best in, merk het ook. Dat is paardentaal. Maar niet alles. Als ik voor mijn paard spring met een energieke lichaamstaal, draait ze om. Als ik niet kijkend voor haar ga staan, gewoon van daar sta ik, dan stap ze op me af en gaat of staan kroelen of saampjes over de velden uitkijken of vragen wat we nu weer gaan doen (klikkeren ). Net waar ze zin in heeft. En ik natuurlijk. Geen cominucatie zonder 2 individuen. Maar volgens het boekje zou ze dan toch echt stil gaan staan.... Oplettend op mij. En als ik in de drijfpositie mijn blik van haar afdraai wat langzamer ga lopen en minder energiek lijk gaat ze promt stappen. En als ik dan vervolgens stil ga staan gaat zij ook stilstaan. EN blijft met een oor op mij gericht staan, veder gaan stappen? Komt ze naar me toe? Draaien? EN ik sta nog steeds in de drijfpositie... En dan zou het toch volgens paarden taal haar meoten laten drijven? Maar mijn mensenlichaamstaal zecht iets anders.
Ik denk dat veel knelpunten qua comunicatie ook komen dat onze emotie niet echt klopt met wat we doen. Dat we ons agressief groot maken maar de onderliggende emotie niet klopt. Dan snapt een paard er neits meer van. Zeker omdat het eigenlijk een aangeleerde taal is. En dat wij mensen de taal van de paarden neit goed snappen. Niet goed genoeg hun gevoel laten spreken. Want het paard heeft feilloos door wat wij voelen. EN dat is denk ik nog belangrijker in de comunicatie. En spiegelen ook. Want dat is bij beiden soorten hetzelfde en heel handig bij onzekerheid.
Consequentie en duidelijkheid, misschien moet ik maar eens een onderschrift ermee maken. Zelf vind ik het ook erg moeilijk maar ik ben bezig het steeds meer op een reitje te zetten. Wat doe ik? Wanneer moet ze reageren als ik het zeg en wanneer mag ze kiezen? Ik denk dat het grootste knelpunt bij omgaan met paarden consequentie en duidelijkheid is. Ook bij mezelf, zeker.
groetjes Ebby