>> Naar aanleiding van het boek van Karen Pryor bekruipt mij het
>> gevoel dat ik dolfijnen in gevangenschap eigenlijk heel erg
>> zielig vind (en dat doet mij ook nadenken over paarden, hoewel
>> dat minder erg lijkt). Weet iemand waar ik kan lezen over
>> mens-dolfijn (of orca, of andere zeezoogdieren) relaties in de
>> open zee? Ik heb het vermoeden dat deze dieren ook in volle zee
>> geclickerd worden om bv. militaire opdrachten uit te voeren,
>> weet iemand meer?
Niet alleen militaire opdrachten, maar... het (Amerikaanse) leger heeft nu eenmaal het meeste geld en de grootste motivatie.
De eerste dieren die het leger trainde (jaren 50) voor bvb detectie, bommendetonatie enz. waren duiven (erm - honden en paarden kwamen daar al een paar duizend jaren voor, maar dat terzijde); alle soorten dieren werden getest en ja, dus ook dolfijnen. Nog steeds, zoals je in dat artikel kon lezen. Twee jaar geleden zat ik overigens op een Ted Turner-cursus naast een Engelse verzekeringsagente wiens bedrijf ondermeer dolfijnen verzekerde voor het leger (gemiddelde verzekeringswaarde: 1 miljoen dollar, als ik me goed herinner). Geheim is het dus allemaal niet echt
.
Bob Baily heeft met dolfijnen in open zee gewerkt, waarbij de dolfijnen alleen konden gevolgd worden met op hun rug gebonden zendertjes. Zelf vaarden ze in kleine bootjes alleen het eerste stuk mee; signalen werden gegeven met ultrasoon geluid onder water, maar soms werden de dolfijnen zelfs niet door signalen begeleid. Ze kenden gewoon hun job.
De dolfijnen zwommen kilometers ver weg van hun trainers en konden dus op elk moment kiezen voor wegzwemmen. Het gebeurde nooit - de dolfijnen kwamen gewoon weer diezelfde kilometers teruggezwommen om hun visje te halen. In overweging genomen dat ze daarbij wel een paar duizend vrij zwemmende visjes passeerden, lijkt het me dat ze in de eerste plaats voor hun mens terugkwamen eerder dan voor dat belachelijke visje.
Nu, eerder dan met dolfijnen (moeilijker te houden, duurder, beschermd, grotere zwemruimtes nodig - wat de reden is dat er geen dolfijnen meer worden gehouden in de Antwerpse Zoo overigens) wordt tegenwoordig met zeeleeuwen gewerkt. Geen zeehonden, die zijn agressiever - ook in marineshows zie je meestal zeeleeuwen en veel minder zeehonden.
Zelf heb ik de basics van
clickertraining geleerd van een dolfijnen- en zeehondentrainster (Kayce Cover, die het
bridge&target noemt overigens). Het verklaart waarom ik mijn eerste clickerpaard helemaal positief getraind heb en pas veel later (opnieuw) met negatieve bekrachtiging ben gaan combineren, want Kayce had geen benul van paardentraining. Gewoon de principes van de zeehondenmanual overgenomen
. Gelukkig voor mij, denk ik nu; het scheelde een hoop paardentrainingsmythologie en het dwong me gewoon om een beetje oorspronkelijk te denken.
Zij vertelde ook dat hun zeehonden ooit door een dierenbevrijdingsorganisatie werden "bevrijd" en kilometers ver de zee werden ingejaagd. In de loop van de volgende dagen waren ze allemaal terug, vrijwillig.
En misschien weet je ook hoe het "Free Willy" is vergaan. Bevrijd, omdat iedereen het zo erg vond. Gestorven aan longontsteking, zo werd gezegd. Vraag het maar eens aan een van de Amerikaanse trainers die bij het reintroductieproject was betrokken wat er werkelijk is gebeurd - Keiko is gestorven aan heimwee. Hij stopte gewoon met eten, de longontsteking kwam pas nadat hij daarvan verzwakt was.
Een heel goed voorbeeld van trainen in open zee is slewths:
http://slewths.mlml.calstate.edu/slewths.htm (Jenifer Hurley, the oppertrainer, heeft overigens een hele tijd clinics gegeven samen met David Lichman, opper
Parellitrainer, in de tijd toen bij PNH nog werd gezegd dat een paard niet door voer te motiveren was (de tijden zijn toch enigszins veranderd...).
Een ander voorbeeld is bvb SLDC - een bedrijf dat zeehonden gebruikt om waardevolle dingen die vanaf een schip overboord zijn gegaan terug te vinden.
Hoe "ongelukkig" zijn dolfijnen in training? Geen idee. In Cuba heb ik een keer mogen zwemmen met geclickertrainde dolfijnen. Ik had niet het idee dat ze heel gelukkig waren, ze zagen er verveeld uit. Ze zaten in weliswaar hele grote kooien kilometers uit de kust, maar toch. Ik kan me compleet vergissen natuurlijk, ik kan dolfijnen niet 'lezen'.
Ik denk dat het net zoiets is als met paarden, of ze nu op een hectarengrote wei of op stal gehouden worden: het hangt ervan af. Het individuele dier, daar gaat het om.
Altijd. Niet wat mensen voorop stellen als de ideale situatie.
En dan wil ik ook even opmerken dat ook wij in niet altijd even ideale situaties toch blijven functioneren en in het geheel genomen daarbij niet ongelukkig zijn. Ik in elk geval niet
.
Inge
Warboel
