Eva Saegerman schreef op dinsdag 22 januari 2008, 9:58:
> De nuance zit een beetje in het volgende
> * met het betreffende paard klikt het echt niet of
> * met het nieuwe paard klikt het beter
> Een dier verkopen, neen, je weet waar je aan begint, met nodige
> inspanningen lukt het misschien wel! maar we moeten ook nuchter
> blijven en niet altijd vasthangen aan dat principe, is mijn
> principe
Ik ben het helemaal met je eens, Eva.
Ik denk ook niet dat het in alle gevallen prijzenswaardig is om bijvoorbeeld maandenlang blauw tot aan je tenen en scheef rond te lopen, alleen maar omdat je aan het principe vasthoudt dat het paard niet weg MAG. Het zegt wat over je volhardendheid, wat ook een onderdeel is van een principiële instelling.
Ik vind dat je je ten allen tijde moet afvragen of je het paard het best mogelijke kunt bieden. Angstig worden en niet over die angst heen kunnen komen, zou ik een goede reden vinden om een paard te koop te zetten.
De mevrouw van de Poedertoren had bij mij niet minder respect geoogst als ze het paard waar ze nonstop vanaf kneiterde, op den duur om die reden had verkocht. Dat had ik verstandig gevonden.
Nu het achteraf allemaal goed is afgelopen en ze niet invalide is geworden, kunnen we juichen en zeggen: ze heeft het 'm toch maar geflikt omdat ze geloofde in het paard. Da's misschien niet de verstandigste keus, maar wel nobel.
Moeilijk hoor, kiezen.
Warboel
