Piet schreef op woensdag 23 januari 2008, 12:07:

Ik heb hier een kleine merrie staan die doodsbang voor mensen is. Paardje is in ideale omstandigheden opgegroeid. In grote gemengde kudde, weinig in contact met mensen maar bij contact altijd vriendelijk. Ik ken van deze stoeterij zo'n tweehonderd paarden persoonlijk allemaal groeien ze identiek op. Alle paarden zijn vriendelijk en nieuwsgierig. Onze Petite Fille bleek anders te zijn, we hebben haar gekocht en samen met twee andere merries naar Nederland geimporteerd.
Reden hiervoor was dat we haar zeer mooi vonden maar ook omdat wij dachten dat ze beter bij ons terecht kon komen dan het risico dat ze verkeerd terecht zou komen. We dachten dat omdat er bij ons nooit druk op staat wij met de tijd wel goed zou komen. Tevens is het niet ons allereerste paard en hadden de instelling van we zien wel hoever we komen.

Ze kon niet in een box en op een weiland kwam je nog in geen 50 meter in de buurt. Tezamen met de twee andere merries lokte we haar binnen iedere avond in stal van 5x10 meter (ponies hebben stokmaat van1.15) en ging iedere ochtend om 6 uur een uur in het stro bij haar slapen (op de buik) na een half jaar was zo ver dat ze aan mijn schoenen rook en dan weer weg ging. Later deden we dit ook in het land (gewoon een goed boek mee) we hadden tegen die tijd ook geen stallen meer dus had ik voor bekappen etc. een vangkraal in het weiland gebouwd. Door een hele sterke band met haar veulen op te bouwen begon mama iets meer in de buurt te komen. Na 1 jaar pakte ze uit mijn hand een stukje appel aan en weer snel weg natuurlijk. Nu vijf jaar laten kan ik haar bekappen en behandelen in een box maar neem daar heel veel de tijd voor. De dagen dat ik haar bekap staat er gewoon een kruis in de agenda, geen tijdsdruk. Ik doe alles alleen met haar met andere raakt ze compleet in paniek. Ze verstard nog, maar het hevige trillen en tegen de muren op steigeren zijn voorbij. Tevens doen we alle paarden hier in koppels, als de dierenarts moet komen, bekappen, zeer slecht weer. Altijd alles met zicht op/contact met de kudde en nooit alleen.
Zover ik weet is er nooit iets in haar jeugd gebeurd maar 100 % weet je dat natuurlijk nooit. Mischien als ik veel intensiever met haar aan de gang was gegaan ik veel verder was geweest. Ze is gelukkig hier en wij hebben alle mogelijkheden hier om haar zo te laten leven. De merrie is trouwens wel de leidmerrie hier waarschijnlijk is het ook het paard dat het best zou gedijen in de vrije natuur. Verkopen zou voor dit paard verschrikkelijk zijn nu ze eindelijk bij iemand de deur op een heel klein kiertje heeft gezet.

Een paard met een gedragsprobleem is in mijn ogen juist een paard dat je niet mag verkopen. Als het niet klikt of je hebt problemen zoek hulp en probeer het op te lossen dan pas heeft het paard een eerlijke kans. Als het paard goed is zoals het verhaal van Trea kan je juist iemand er veel plezier mee doen.

Herman schreef op woensdag 23 januari 2008, 11:49:


Steph heeft geen les op Jasper hoor, maar op een manege pony, kwee nie of ze daar blij mee zijn als ik ineens een sidepull om een manegepony hang.
Diertje waarschijnlijk wel.....

Diana Gerritsen schreef op woensdag 23 januari 2008, 12:43:


Niks van aantrekken, niks vragen, gewoon doen.
En kijk wat de reakties zijn...
Herman,
"Enkel zij die het onzichtbare zien, kunnen het onmogelijke doen."

Herman schreef op woensdag 23 januari 2008, 9:04:


Hetzelfde!! Chaser zat nog maar in het beginstadium van spat.... toevallig hingen er foto's van een ander paard naast, die echt al flink spat had.
Zelf ik, als volslagen leek op het gebied van spatfoto's kon duidelijk het verschil zien.
Eerlijk gezegd hebben ze mij gewoon bang gemaakt op die kliniek, waar de DA's en hoefsmeden aanwezig waren. Het ging een beetje op de wijze van: als je nu kiest voor dit en dat 'speciale' beslag, dan hou je je paard langer goed.
Ook ik kreeg pijnstillers mee, omdat volgens hun de korrektie toch wel groot was...
Nou, hij liep daarna nog veel beroerder.
Bij mijn weten was er toen verder niets aan de hand met Chaser.
Dit spatbeslag is naderhand verwijderd, daarna is hij weer normaal vierkant op ijzers gekomen. Maar het beroerde lopen bleef. Het ging gewoon rap de verkeerde kant op.
Hij liep niet regelmatig, taktzuiver. En de hoefsmid maar beweren dat ik me teveel op zijn lopen concentreerde! Hij is nl. een gangenpaard.
Maar dat heeft er gewoon nooit iets mee te maken gehad!
Een gangenpaard kan heus weleens klutsen of 1 pas niet zuiver zetten, net zoals ieder ander paard.
Maar dat was gewoon niet wat ik bedoelde. Hij liep houterig, stokkerig, donderde op de voorhand.... en ook nog onregelmatig.
1 (voor)zool stond gewoon BOL, dat was een knolvoet aan het worden.
Waarschijnlijk ook hoefbevangenheid geweest...

Anyhow: we hebben ze ijzers er uiteindelijk afgehaald. En dat is echt niet zonder slag of stoot gegaan. Hij heeft echt pijn gehad en wilde nauwelijks lopen. Ik heb heel wat met hem gewandeld over een vlak betonnen fietspad, onderwijl Jacobs Kruiskruidjes uitrukkend. Hij heeft dagen gehad dat z'n oren plat naar achteren lagen en z'n neus zowat over de grond schoof... Zo baalde hij.
Ook een flinke poos met hoefschoenen aangereden... totdat hij daar ook goed op liep.
Toen ook de schoenen weggelaten, die heeft hij niet meer nodig gehad.
Er zijn periode's geweest dat hij vrolijk over het asfalt galoppeerde...

Nu zitten we hier, op een redelijk stenige ondergrond.
Vlakken vol met keien loopt ie nog steeds niet lekker overheen. En ik denk eerlijk gezegd dat hij dat ook nooit meer zal kunnen.
Eventueel zal ik hem dus de hoefschoenen weer aandoen, als het nodig is.
Komen we op wat betere ondergronden, zoals zandpaden van de duinen hier, doe ik ze weer uit.

Ik heb daar vrede mee hoor, dat hij waarschijnlijk nooit perfect over stenen zal lopen.
Hij zal altijd wel gevoelig blijven, het zij zo.
Ik ben blij dat hij er nog steeds is, lekker kan rennen hier over heuvels met zijn maatje en het duidelijk naar z'n zin heeft.
En dat maatje van hem is knettergek, kan lekker razen en houdt hem in beweging.

Groetjes,
Wil.

muriel schreef op woensdag 23 januari 2008, 12:35:


Je pakt exact de kern met wat ik bedoel, ook wij hebben er zo eentje die tegen de muren opklom, verschil is dat ze wel erg contact zoekt met mensen maar volkomen door het lint kan gaan in een stal of door paarden uit het oog te verliezen. Met haar is wel een en ander gebeurd, maar we weten natuurlijk lang niet alles. Zij is inderdaad een onverkoopbaar paard . Vroeger is ons wel geadviseerd haar naar de slager te brengen, we hebben haar nu 7 jaar en ze is echt leuk, maar heeft wel een gebruiksaanwijzing en aantoonbare lichamelijke afwijkingen. (onzichtbaar aan de buitenkant) Haar gedragsproblemen vinden ook hun oorsprong in haar handicap. Daarom vind ik het te kort door de bocht te stellen dat problemen ALTIJD veroorzaakt worden door de mens, sommige paarden doe je daar echt geen recht mee. Deze paarden moet je heel erg in hun waarde laten door inderdaad tijd te nemen en niets te verwachten, je accepteert gewoon de problemen zoals ze zijn. Die los je niet op je leert er mee omgaan door zo'n paard in zijn/haar waarde te laten. Het is niet altijd zwart/wit.
Toch denk ik wel dat je zo'n paard mag verkopen als je als mens niet in staat bent het gedrag te accepteren en er mee om te gaan. Dan is het misschien wel beter om een goede plek te vinden voor zo'n paard waar het wel tot zijn recht komt. Onder het schrijven van deze post kreeg ik telefoon van de dierenarts, de uitslagen zijn binnen van dit paard, en het is verdomme wel Cushing.

Ilona Kooistra schreef op woensdag 23 januari 2008, 9:21:


Ontzettend leuk verhaal!! Hihi... laat ik nu altijd al een zwak voor zebra's hebben gehad!
Zou er eigenlijk best 1 willen hebben ) Gewoon, voor de fun.
Zou wel apart zijn zeg....
Ja, ik denk ook dat zebrahoeven dezelfde verzorging nodig hebben als paardenvoeten... en ook een zebra is een kuddedier en zou vrij rond moeten kunnen lopen.

Oh... foutje gemaakt dan. Ik zou dan minstens 2 zebra's willen hebben )

Mooi!

Wil.