Esther schreef op vrijdag 25 januari 2008, 12:32:


Ik vind dat bordje voor bij het weiland wel een superidee:
Frans en Ilona?????
In julie (nu al herkenbare) kleuren???
met verwijzing naar de website????

Alhoewel het natuurlijk wel lastig wordt, om te controleren of het idd echt om een paardnatuurlijke weide gaat,

Op onze eigen website noem ik het: 'Voor onze manier van paardhouden worden we geinspireerd door PaardNatuurlijk'.
Ik zie onze huisvesting nl als een streven naar, maar het ideale is nog niet bereikt.
Zo denk ik mezelf en PN in te dekken.....

Groet Bianca

Coulash schreef op vrijdag 25 januari 2008, 12:40:


misschien wel leuk om onze website dan ook maar even te noemen:
www.binneninn.nl

Jul schreef op donderdag 24 januari 2008, 20:47:

Het sprookje van Campino.

- Campino de Held -
Ergens in Amerika - meer bepaald in Florida - leeft een opmerkelijk man.
Chester Weber is zijn naam, nauwelijks 33 jaar en al jaren aan de wereldtop in 4-span rijden. Zijn palmares is enorm.
Weber heeft een paard dat zo mogelijk nog véél opmerkelijker is dan Chester zélf, Campino.
Campino is verantwoordelijk voor het merendeel van Chester Weber's successen eind jaren '90 tot het begin van dit nieuwe milennium.

- Campino op rust -
In 2004, Pino's 17de levensjaar - Campino heeft dan de reputatie tot één van 's werelds beste menpaarden te behoren - mag Campino genieten van een welverdiende rust. Wedstrijden hoeven niet meer zo. Respect en dankbaarheid van het baasje jegens zijn paard.
Campino mag en zàl nooit verkocht worden. Maar hij mag ook niet zomaar ineens worden stilgezet...

- Ondertussen in een land, ver van Campino -
Ergens in Nederland woont een eenvoudige maar hardwerkende werfopzichter, Gerard Leyten. Zoals elke jonge kerel droomt Gerard ervan ooit zijn boterhammekes met beleg te kunnen verdienen met zijn passie: De mensport. Al zijn vrije uurtjes gaan hier dan ook in op. Aanvankelijk enkelspan, later dubbelspan.
Gerard is een goede menner. Dat blijkt al gauw uit zijn resultaten, waardoor hij in 1999 de overstap kan maken naar de Nederlandse nationale tweespan competitie. Zijn topprestaties gaan niet onopgemerkt voorbij, en dat resulteert in 2001 in WK-deelname met een zilveren team medaille als beloning.

2002, Chester en Gerard ontmoeten elkaar. Chester vraagt Gerard om zijn jonge paarden te gaan trainen.
In 2004 wordt Gerard's droom een levend sprookje. Door de samenwerking met Chester kan hij zijn eigen professionele trainingstal voor menpaarden openen in België tegen de Nederlandse grens.

- Campino als trainer -
Chester heeft nog een toemaatje voor Gerard. Campino wordt vanuit Florida naar België gevlogen om bij Gerard de rest van zijn leven in alle rust te mogen doorbrengen. Gratis en voor niks.
Campino wordt vanaf dat ogenblik nog dressuurmatig onder het zadel gereden. Campino is nog helemaal niet moe en zit nog vol energie. Hij blijkt ook nog eens een heel gunstige invloed te hebben op jonge onbeleerde paarden.
Campino mag vanaf dan terug in het span om jonge paarden mee op te leren. Hij heeft er duidelijk ook wel zin in. Zo moet hij niet de héle dag in zijn stalletje blijven.
Wedstrijden loopt hij niet meer, maar training geven, héél graag.

- Campino op reis -
Augustus 2007, Campino begint wat onregelmatig te lopen. De DA wordt erbij gehaald, diagnoses gesteld, behandeling voorgeschreven met pijnstillers en ontstekingsremmers. Pino wordt terug op rust gezet in zijn luxestal. Het lijkt allemaal langzaam aan wat beter te gaan. Maar al gauw blijkt zijn toestand met ups en downs, met nadruk op down.
Campino wordt er ook niet vrolijker van.
Eind 2007 wordt er met Chester Weber overleg gepleegd.
De dag daarna, op 20 jarige leeftijd, hebben ze hem laten inslapen.

De moraal van dit droeve maar waar gebeurd sprookje:
Ja, Campino stond op stal,
Ja, Campino werd ook veel op straat getraind,
Ja, Campino werd geschoren
Ja, Campino was vierkant beslagen.

Ja hij ging dood aan de gevolgen van bewuste keuzes die topsporters voor hem maakte: een "perfecte huisvesting", "ideale verzorging" van hoeven en vacht, ...
Maar NEEN, men vindt het niet de moeite waard om tijd, energie én kosten te investeren om zo'n toppaard alsnog een kans te geven.

Conclusie, om het met de woorden van Jut te zeggen:
"De conditie van de hoeven, daar gaat het om. Als halverwege het ijzerpotenpaard, kreupel, mankend en strompelend zijn leven moet staken."

Ter staving van mijn verhaal, en dat er geen letter overdreven is over de wereldklasse van genoemde acteurs:
http://www.chesterweber.com/

http://www.zadelkamer.nl/viewtopic.php?p=84845&sid=e67b2205a8f37857d32bb1771f680ce7

http://www.blakheide.be/nlmennena.htm

Herman,
"Enkel zij die het onzichtbare zien, kunnen het onmogelijke doen."

lotje schreef op vrijdag 25 januari 2008, 0:37:

Lotje kun je niet zo lang naar een 'Blijf van mijn lijf huis' ? Zit je nog relatief veilig ook.

van lennep schreef op vrijdag 25 januari 2008, 5:45:


Al er inderdaad mensen zijn die willen weten hoe het is gegaan dan wil
ik dit uiteraard wel vertellen hoor. Het is pas eind februari dus het duurt nog even. Ik neem 2 andere mensen mee. Misschien dat zij even wat fotootjes kunnen schieten. Altijd leuk!

Anita Cats schreef op vrijdag 25 januari 2008, 10:14:


ben ik het mee eens...
ik vind het ook een beetje appelen met peren vergelijken. de hele aanpak verschilt gewoon gigantisch. Het gaat niet enkel om wel of geen ijzertje eronder.
Haal de ijzers maar eens vanonder die beslagen koetspaadjes, die zullen inderdaad niet ver komen, maar de situatie van de onbeslagen paarden is toch een tikje anders... Iemand die ijzerloos rijdt, gaat niet doorpushen op momenten dat je je paard beter een dagje op de weide zou laten of is niet te beroerd om dan maar een kleiner rondje te wandelen. Je bouwt op naargelang wat de paarden aankunnen. Hoeven horen in mijn ogen ook bij de algemene conditie. paardrijden is tegenwoordig toch puur voor ons plezier? Tis niet dat iedereen nog met paard en kar rondrijdt en dat de paarden dus 24/24 paraat moeten staan. Waarom MOET dan alles altijd maar?

Locanda schreef op vrijdag 25 januari 2008, 12:33:


en de draad is ook misgegaan (dat is het forumspook, die bij sommige topics van iedere reaktie een nieuwe topic maakt)

Korte reactie op je vraag:

Ik denk dat je moet kijken of je een balans kunt vinden tussen werken/zweten. Na het werk is in de winter een beetje zweet onder het zadel wel genoeg, na het werk een halfuurtje een zweetdeken terwijl hij wat eet en jij je spullen opruimt, is vaak net genoeg om op te drogen. Zweet het paard meer heeft deze misschien harder gewerkt dan de conditie al toestaat, of is er iets aan de hand met de stofwisseling.
Als het paard echt veeeeeel te lang nat blijft, zou in in het allleruiterste geval kiezen voor een heel klein streepje scheren, op de boeg bijvoorbeeld.
Maar volgens mij is er dan met de gezondheid iets aan de hand.
Mijn paard zweet eigenlijk nooit zo, alleen eigenlijk als het in het voorjaar onverwacht warm is en ze nog half in de wintervacht staat.
Verder eigenlijk nooit zo. Ze heeft een dikke teddyvacht en eigenlijk zweet ze alleen als ze zich druk in haar hoofd heeft gemaakt en dat komt steeds minder vaak voor, de laatste tijd.

groetjes Clarissa

4bozzza schreef op vrijdag 25 januari 2008, 10:01:


als je wilt kun je hem ook wel even van me lenen. ik zit in de buurt van je