Gudrun schreef op maandag 10 maart 2008, 13:01:
> Mechanische vaardigheid aanleren tot het automatisch in je
> systeem zit en dan met gevoel toepassen.
> De kippen hebben het voordeel dat je geen gevoel en extreme
> karakter- en reactieverschillen hebt, je kan het dus echt
> mechanisch leren en je eigen maken.
> Bij paarden, honden en de meeste andere dieren speelt veel meer
> mee (ik vind kippen, toch alle die wij al hedden, niet echt
> intelligente dieren) en kan je vanuit je gevoel werken, met de
> bonus vaardigheid die je hebt geleerd er bovenop.
> Dat is zoals ik het zie.
Als je de toepassing wil leren uit "Behavior of Organisms" , het boek wat Skinner over zijn bevindingen schreef, wens ik iedereen veel succes.Dat is niet te doen. Ik ben er ook nooit in geslaagd om de cursus die Egon online had, (of heeft) verder dan de helft door te worstelen.
Vandaar diezelfde wetenschap maar dan toegepast in de kippentraining van Bailey en in Jip en Janneke taal verduidelijkt.
Zolang het om "domme"kippen gaat is het nog wel okay, maar kom niet aan ons paard!, dat moeten we "met gevoel iets aanleren' want anders is het drie keer niks.
Baley heeft paarden, zebra's, tijgers, wolven, schapen, olifanten, gorilla's dolfijnen, orca's, hamsters, haaien, honden, katten, enfin 140!! soorten dieren getraind.
Alleen ons paard is zo bijzonder, daar hebben we gevoel bij nodig, wat is dat toch? Waarom is clikkertraining in de hondenwereld booming?
Omdat er meer instructeurs zijn en misschioen minder lang in de traditie van het dominant trainen blijven hangen omdat ze klanten verloren omdat er huismoeders en vaders op hun vingers staan te kijken?
Kunnen we de emotie van het gevoel van de ruiter niet scheiden van het pure iets aanleren?
Nu gaat het om kippen omdat, zoals ik het al eerder schreef, dit gemakkelijkste leerdier is. Het is goedkoop, Hennen hebben weinig last van hormonale toestanden, handig mee te nemen, stopt pas met eten als het echt vol zit, is supersnel, groot genoeg om elke beweging te kunnen volgen, snel mak en als het in je vinger pikt, zit die er nog steeds.
Hij laat je ontdekken DAT je iets aan kunt leren en dat het werkt op een snellere, efficientere en diervriendelijker manier en dat je voor die tijd een arme sukkelaar was, die veel te veel tijd nodig had om simpel gedrag te creeren. Gedrag dat voor hem zo simpel te bereiken was, (waar ik per oefening meer dan een halve dag voor nodig had) dat hij er machines voor bouwde omdat hij daaraan zijn duur personeel niet wilde opofferen. Die gebruikte hij voor het echte werk.
Hij zegt niet WAT je moet aanleren. Dat is soortspecifiek. Het gaat om het leren aanleren op zich.
Want een gedrag aanleren en nu ga ik misschien weer tegen schenen schoppen, heeft helemaal niks met gevoel te maken.
Heeft fietsen aanleren iets met je gevoel te maken, buiten de bulten op je kop of een blauw achterwerk van het vallen? (P+ ?)
Het was herhaling, herhaling, herhaling en daardoor beter worden.
We gingen door met met een beetje vaart te maken, of een duw van ons papa, op te stappen en proberen ons gedrag te veranderen door de laatst gemaakte fout niet meer te maken, zodat we nu misschien wel konden blijven zitten?
En wat was de bekrachtiger, de beloning? Er waren er vele, zoals niet meer vallen, harder gaan, ergens eerder zijn, de wind in je haar, niet meer hoeven sjouwen met een tas, kortom te kunnen fietsen als een grote op zich!
Daarom wilde je blijven leren, omdat je ondanks de narigheid van het vallen, toch graag die beloning wilde.
Dat is waarom elk dier wil blijven leren als de bekrachtiger maar sterk genoeg is.Of het nu een mens, koe, kip, hond of paard is. Dom of slim.
piet
Warboel
