amar schreef op dinsdag 11 maart 2008, 9:23:


Je kunt pas iets doen als de eigenaars akkoord gaan, Myriam (tenzij hier natuurlijk sprake is van echter verwaarlozing maar daar ziet het niet naar uit).

Zo kun je de eigenaars vragen of jij de pony onder je hoede mag nemen en belooft dat jij een goed tehuis voor hem gaat zoeken en hun zorgen uit handen neemt. Let wel; zij doen dan vrijwillig afstand van de pony. Laat hiervoor altijd een afstandsverklaring tekenen (voorbeeld kun je van mij hebben, ik werk er ook mee) zodat de pony van jou wordt en ze hem niet over een half jaar kunnen terugvorderen. Of betaal desnoods een symbolisch bedrag zodat er een daadwerkelijke transfer/koop voor een symbolisch bedrag heeft plaatsgevonden, al is het maar 50 euro.

Daarna kun je zelf een nieuw tehuis voor hem zoeken, je kunt hem ook bij ons opgeven als TweedeKans paard. De pony blijft dan gewoon bij jou en jij wordt erbij betrokken als we een neiuwe eigenaar vinden. Tot die tijd ben jij eigenaar en verantwoordelijk, dus jij kunt ook beslissen naarwie de pony uiteindelijk heen zal gaan. Het inbrengen van een TweedeKanspaard kost je 25 euro (bemiddelingeskosten), en de nieuwe eigenaar ook, maar dan weet je wel dat de pony een goed plekje zal krijgen en nooit op stal of alleen komt te staan.

Mocht je meer info willen hebben, mail dan naar Nele of Nadia: tweedekans.spirithorses@gmail.com

Groetjes, Pien

Els Kleverlaan schreef op dinsdag 11 maart 2008, 8:01:


Dat klinkt heel goed Els!! Ik hoop dat dit dé oplossing is!!
Kruidengeneeskunde is heel interessant je kunt ook eens googelen op herboristen, je vind dan best goed onderbouwde websites en literatuur en veel over werkzame stoffen.

Koen Theys schreef op maandag 10 maart 2008, 22:31:


wil ik dan jouw hebbedingetje ontzeggen ?!
nee hoor, jouw hebbedingetje is precies mijn hebbedingetje
maar het kiger-hebbedingetje hier proberen te realiseren is misschien
net NIET goed voor de kigers zelf......

ik vond deze site:

http://www.swingtree.de/index.php?mp=50&aktion=zack&lk=de

Je moet eens kijken, is wel een heel rare methode. als je te hard trekt dan knakt het plastickje en breekt het dus door.
De plastickjes heb je in verschillende kleuren, en dat hangt af van het breekpunt op de aantal kilo's druk dat geeft.
Vind het wel interessant. Zo kunnen velen die zo hard aan het bit "trekken" eens doorhebben met wat ze bezig zijn...
En ja miss geven jullie wel commentaar dat ik zelf ook nog met bit rij . Maar ik rij met los contact en men teugels op een boogje. Dus gelieve hier geen commentaar op te geven. dank bij voorbaat.

Groetjes charlot

charlot van r schreef op dinsdag 11 maart 2008, 9:50:


Je kunt die dingen ook aan de teugels van je bitloze hoofdstel doen. Weet je meteen of je daar ook niet te hard aan trekt.

Ik ben werkelijk geschokt door deze beelden en dit bericht.
Ik kan me absoluut niet voorstellen dat er mensen zijn die dit laten gebeuren!
Zo'n weerloos beestje op zo'n onterende manier aan zijn einde laten komen is gewoon weerzinwekkend. Ik ben er stil van en de tranen staan in mijn ogen................

charlot van r schreef op dinsdag 11 maart 2008, 9:50:


Ik had ze al eens in een duits blad zien staan. Is dus echt voor mensen die hard trekken.Maar dan moeten ze eerst toegeven dat ze hard trekken natuurlijk. Ik heb geloof ik vroeger geleerd dat je niet meer dan 500 gram in je handen mag hebben. Maar ik weet het niet zeker. Dus dan is 15, 10, 7, 4 oder 2 kilo nogal wat. Maar in iedergeval al iets en dat in de sport.

Bij mijn paarden in het land staat ook een paard waarvoor bijna nooit iemand komt. Deze ruin heeft een blessure en kan niet meer bereden worden. De eigenaar komt 1 tot 2 keer per jaar kijken. Het paard vermaakt zich in het weiland goed met de kudde. Mijn vriendin en ik hebben hem onder onze hoede genomen. Als hij bekapt of ontwormd moet worden doen wij dit met de groep mee en de eigenaar maakt dan geld aan ons over.

Een ander paardje dat bij ons in het land stond werd ook bijna nooit bezocht. Dit beestje, een jonge fries, was door ouders voor dochter lief gekocht. Het eerste jaar was dat leuk, maar zoals dat vaak gaat de uitdaging was eraf en ze kwam zelden tot nooit meer opdagen. Met als gevolg dat wij nog een "weesje" onder onze hoede hadden die gevoerd en verplaatst moest worden en uiteraard zijn aandacht vroeg. We doen dat met liefde, maarja naast je eigen paarden en ons petekind is dat wel een extra belasting. Het was een heel lief beest. In overleg met eigenaar hebben wij het dier te koop aangeboden. Hij is terecht gekomen in Belgie in kuddeverband. Gelukkig voor dit dier is het zo goed afgelopen. Het beestje was nog jong en heeft nu een gelukkig leven voor zich.

De moraal van dit verhaal..... overleg of je een nieuw tehuis mag zoeken of, als je de tijd kan opbrengen, overleg of de eigenaar aan jou de kosten voor zaken als ontworming, bekappen etc wil overmaken, en neem hem onder je hoede. Tweekans idee van Pien vind ik ook super!