Spirithorses schreef op maandag 31 maart 2008, 9:30:
> De reden dat ik geen lessen geef aan jongere kinderen (onder de
> 14) ligt oa in het feit dat wij daar de paarden niet voor
> hebben. Kinderen horen op pony's te rijden in een ongedwongen
> Ik vind dat je het op beide fronten moet aanpakken; zowel bij
> de kinderen want deze hebben de toekomst, maar ook de ouders
> hierin 'opvoeden' en bewust maken.
>
Pien, hoe zie jij dat dan, zo'n kindermanège waar de kinderen niet gedropt worden? Hoe denk je de ouders hier meer in te betrekken? Of denk je niet dat door de kinderen een andere visie op het omgaan met paarden te geven, zij deze automatisch aan de ouders doorspelen waardoor òòk bij hen stilaan een andere mentaliteit kan groeien?
> Ik zou ervoor pleiten als er ergens in NL of B een volledig NH
> kindermanege in onze filosofie zou ontstaan. Jack en ik willen
> dat niet zelf opzetten, maar we willen er wel onze steun aan
> geven om 'iets' in het land te gaan ontwikkelen. Maar dan moet
> dat wel puur zijn en niet weer vanuit winstbejag.
>
Ik ken iemand (Joël), hier bij ons in de buurt (Tielt-Winge, Vlaams-Brabant), die dit poogt te doen. Momenteel is het heel kleinschalig en ik vermoed dat hij dit ook zo wil houden. Niks accomodatie behalve een zandpiste (open lucht), de wei en de buurt.
Z'n hoofdverdienste is z'n job elders (financieel zou het anders niet haalbaar zijn) en na z'n uren geeft hij dus vooral les aan kinderen (tussen 9 en 14 jaar) maar ook aan volwassenen of begeleidt hij buitenritten.
Voordien bestonden de kinderlessen uit telkens 1 uur voor een groepje van 2 à 3 kinderen, elk op een pony van hem. Eigenlijk een gewone rijles: de pony's stonden opgezadeld klaar en de kinderen leerden de klassieke dingen zoals stappen, wendingen, draven en af en toe een gallopje.
Omdat hij dit zelf niet meer bevredigend vond, de lessen aangenamer wou laten verlopen, de kinderen toch wat meer wou bijbrengen én uit bezorgdheid naar z'n paardjes toe is hij van opzet veranderd.
Nu duurt de les 2 u, bestaat het groepje uit 6 kinderen en per 2 zijn ze verantwoordelijk voor één pony. Er is veel meer contact tussen zowel de kinderen onderling als met de paarden. De sfeer is ook veel losser, er wordt plezier gemaakt, veel gelachen, én de kinderen leren ook samenwerken.
De kinderen moeten (mogen
) zelf hun pony uit de wei halen, borstelen hem/haar en leren zelf opzadelen. Wat er vervolgens aan bod komt varieert van les tot les.
Het kan dus gebeuren dat we (ik assisteer Joël) bv. 'spelletjes' doen in de piste zowel op de pony's als ernaast (over balkjes en tussen pionnen stappen, proberen te stoppen met 2 voorvoeten in een cirkel, ...), schriktraining, of gewoon gaan wandelen. Voor de kinderen is dit wandelen eigenlijk niet zo 'gewoon': ze leren dan bv. hoe ze hun pony kunnen leiden, hoe te laten halt houden, hoe te beletten om te eten, enzov.
Terwijl we op die manier bezig zijn proberen we de kinderen allerlei dingen bij te brengen over o.a. hun lichaamstaal zowel als deze van de paarden.
Wat me opvalt is dat deze kinderen het 'grondwerk' eigenlijk veel leuker vinden dan rijden en dat ze echt geïnteresseerd zijn (of geraken) in het wezen paard.
Ik vind deze manier van 'lesgeven' toch al een heel grote verbetering tov de klassieke manège en ben blij dat ik ons dochtertje Lotte (wordt 10 jaar) dit kan laten proeven.
Groetjes,
P.s. Pien, Joël komt trouwens ook mee naar de cursus 'Nat. rijden' van Terra Natura bij jullie.
Warboel
