Nathalie Lagasse schreef op dinsdag 1 april 2008, 17:02:
> Hoi Pien, Marianne, Gudrun, en andere handpaardmeenemers!
>
> Jullie weten dat ik buitenrijd op Lolita met Huppel (haar bijna
> waarom we stoppen maar gewoon te wachten. (Wishful thinking...)
>
> Groetjes,
> Nathalie
Wie zijn wij om daar op te antwoorden, we rijden amper een paar jaar, maar ja we zijn wel "handpaardmeenemers"....
Wel, ik was degene die Apache meenam terwijl ik op Indy zat. Eerst en vooral zorgde ik ervoor dat er zo weinig mogelijk "ballast" meeging. Dus: zeker geen carrotstick, zit alleen maar in de weg. Ik nam de teugels in mijn rechterhand en het leidtouw in mijn linker. Mijn linkerelleboog gebogen zodat je nog wat reserve hebt om na te geven en het lange leidtouw in een "S" in mijn linkerhand. In het leidtouw (een plat longeertouw) zat een knoop net voor het einde en ook nog een knoop ergens in 't midden (om te weten waar je hand zit zonder te moeten kijken). Niks vastmaken aan de zadelknop want dan moet je héél vast aansingelen. Apache was véél zwaarder dan Indy en zou zo het zadel hebben scheefgetrokken!
Nu was Apache natuurlijk héél braaf en als ik hem riep kwam hij al af om aangekoppeld te worden, ik moest daar niet meer voor afstappen. Ik had hem het liefst aan mijn linkerkant, maar rechts was ook geen probleem. Heeft gewoon te maken met het feit dat ik graag met de teugels in mijn rechterhand rijd.
Apache liep naast Indy en mij of achter ons, afhankelijk van waar en hoe breed enz.
Apache en Indy kenden elkaar door en door en Indy stond boven hem. Apache vond Indy een ongelooflijk fantastisch wezen.
Nu Sela, dat is een ander hoofdstuk. Sela wordt er 3 in mei en is nu 2 jaar bij ons.
Een super onnozel, positief kieken, bang van niks, staat open voor alles en wil altijd wel op avontuur. Sela is het paardje van Gerd. Hij heeft veel met haar geclickerd en zij heeft zo ook veel geleerd. Als wij bijvoorbeeld met Indy en Couscous vertrekken, blijft zij nu (na de dood van Apache) alleen. En ze wil oh zo graag mee, ze staat dan al aan het poortje te frutselen om het open te krijgen... Wanneer Gerd dan zegt: "back" en daarna "stay", DOET ze dat en laat ons vertrekken terwijl ze er zelf ook wel echt zin in heeft. Wanneer zij hooi krijgt, loopt ze ook eerst 3 meter achteruit om daarna te komen.
MAAR eenmaal buiten... wanneer we haar meenemen... is het een ander verhaal.
In de zomer wanneer onze paardjes 24/24 op de wei staan is er geen enkel probleem. Maar 's winters wanneer ze ook veel in de paddock staan, dan is ze zo geweldig gelukkig.... Ja, dan begint ze ook te dartelen en te huppelen en te botsen en in het leidpaard of in je been te pitsen.
Met Apache als leidpaard ging het veel gemakkelijker want die had van dat gebots weinig last met zijn volume. Deze winter hadden we een keer een grote tocht met de vier paarden gemaakt. Ergens onderweg kreeg Sela ook het vliegend zot omdat er achter ons een ruiter kwam aangegaloppeerd en ze begon tegen Apache op te botsen. Na een uur zagen we dat Apache zijn sidepull over één oor hing en de rest OVER zijn oog. Apache maakte daar allemaal niet veel van. Maar nu naast Indy of Couscous... die worden daar zelf tureluut van want Sela is nu de grootste van de drie.
Gerd is er ook lang véél te lief mee geweest. En ik denk dat ik weet waarom
Parelli met je eigen veulen niet zo goed werkt.... dat veulen is zo ongelooflijk schattig... daar kan je toch niet met die fases beginnen...?
Wanneer Sela nu zot begint te doen krijgt ze écht wel een snok. Ze heeft het één keer zo uitgehangen dat ze én rond een boom gedraaid zat en daarna rond Indy en daarna van gekkigheid nog eens tegen de grond smakte. Dat zijn dingen die niet kunnen.
Gerd volgt nu het principe: braaf zolang het paard braaf is en ambetant zolang het paard ambetant is en dan direct terug braaf wanneer het paard het ook is (van Eddy)
Gerd gebruikt ook zijn stem.
Dus op dit gebied missen we onze Apache ook wel hé!
En ja, éérst stappen en dan de rest hé!
Marianne
Warboel
