Nathalie Lagasse schreef op zondag 6 april 2008, 22:44:


Buiten kun je ook gymnasticeren ja . Mij lukt het alleen niet met mijn pony op de stal waar ik nu sta.
Ten eerste is het op het stalletje waar ik nu sta doodeng 's avonds. Er is ook nooit iemand. Als ik straks 4 dagen werk kom ik er toch echt niet onderuit om 's avonds te gaan. Dan is deze stal ook aan een weg waar niet veel auto's rijden, maar als ze er rijden, rijden ze behoorlijk hard en er is geen fietspad of berm waar je in kunt. Buiten dat komen er ook nogal wat trekkers en vrachtwagens langs. Mijn pony is héél verkeersmak, maar echt veilig is het gewoon niet in het donker (en ja ik heb vollop verlichting om).
Dan heb ik wel nog een afgelegen fietspad door de polder waar ik op kan, maar daar is geen enkele verlichting. Dat zijn gewoon geen slimme dingen om te doen als klein blond meisje in je eentje. En buiten dat ben ik dan zelf doodsbang en dat is al helemaal geen goede boodschap voor m'n pony

Ten tweede is mijn pony nogal een probleemgeval. Er is al een héleboel veranderd, maar in mijn eentje naar buiten is echt nog niet zo simpel. Zolang ik ernaast loop gaat het nog, zodra ik erop zit kan ik gymnasticeren écht vergeten. Ik ben al blij als ze überhaupt vooruit gaat. Verder blijft het één bonk spanning, keiharde nek, hoofd omhoog, gillen, enzovoorts. Ik heb haar nu 5 jaar en ik wandel al 5 jaar buiten, doe haast niet anders. Nou hoor ik haast alle adviezen in jullie hoofden Maar geloof me, ik heb al zoveel geprobeerd. Het is echt een schat van een pony, ze zal er niet vandoor gaan, niet omkeren, niet bokken, niet steigeren.. maar ze bevriest gewoon. Ze staat stil en er is geen beweging in te krijgen. Ik doe het wel hoor, buitenritjes maken in mijn eentje. Vooral veel ernaast beginnen en als ze ontspannen is stap ik op. En met heel veel geduld en na de eerste paar haperingen gaat ze dan toch op pad. Ik kan draven, galopperen, kom veilig thuis. Maar ontspanning, nee. Ook krijg ik haar met geen mogelijkheid nageeflijk buiten. Ze doet haar hoofd simpelweg al niet omlaag omdat ze veel te veel op wil letten. En buiten dat ben ik van mening dat nageeflijkheid vanzelf komt als je het paard goed in zijn lichaam hebt tijdens het rijden en niet ontstaat doordat je aan de voorkant zit te pingelen of zn hoofd naar beneden trekt. Door de spanning in haar lijf komt de nageeflijkheid dus ook niet. En aangezien ze haar rug zo gespannen houdt op zulke momenten voel ik me er toch niet helemaal oké bij dat ik er dan op zit.
Wanneer ik met iemand anders samen rij is ze wel rustiger, maar lukt het me ook niet. En ze is echt fijn aan de hulpen, je verandert je zit maar of legt je kuiten aan en ze draaft aan, is op je pinken te sturen en in te houden.

In de bak gaat het wel. Zolang ik haar heb wil ze al de bak in draven zodra ik erop zit en gaat ze in staking zodra de deur naar buiten open gaat. In de bak is ze super geconcenteerd en meewerkend. Eigenlijk is het een beetje triest. Zo lang niets anders gezien dan de binnenbak, dat is wat ze kent, dat is wat ze kan, dat is veilig. Heel ironisch eigenlijk want ik wil niets zó graag als lekker in mijn eentje buiten rijden.
Waar ik haar wel een plezier mee doe is haar aan de longeerlijn meenemen, dan mag ze voor me lopen en dan gaat ze helemaal uit d'r dak. Doordat ik dat zoveel geoefend heb kan ik wel met de dubbele lange lijnen met haar werken buiten. Maar het heeft wel een paar jaar geduurd voordat ze überhaupt vóór mij durfde te lopen.

Monique Meijer schreef op maandag 7 april 2008, 16:32:


vreselijk zo iets! Van mij ook heel veel sterkte! Hoe oud was frouke juist?
Afscheid moeten nemen van een dier waar je zoveel liefde in gestopt hebt, kan even zwaar zijn als afscheid nemen van een mens.
Charlot

elsneuville schreef op maandag 7 april 2008, 16:52:


Ik denk dat het wel eens met de breedte te maken kan hebben.
Een kennis van mij wie haar paarden jarenlang zonder problemen wekelijks kon vervoeren kreeg op een bepaald moment identiek hetzelfde verschijnsel met een van haar merries.
Paniekaanvallen,zichzelf verwonden,...
De oorzaak was dat haar paard wanneer ze op de helft van de trailer stond niet genoeg plek had om haar evenwicht te bewaren tijdens het rijden.
Vergelijk het als je zelf met vb je rechterschouder en je rechtervoet zijdelings tegen een muur staat en dan je linkervoet proberen op te tillen.
Gegaranderd ga je onderuit!
Ok bij ons is dat een goeie grap maar bij een paard veroorzaakt dat ernstig paniek.
Datzelfde paard word nu steeds apart vervoerd op de volledige breedte van de trailer.(jaren ervoor ging het prima met twee)
Blijkbaar kan dat soort evenwichtsstoornis plots de kop opsteken zonder dat je verder iets anders merkt aan je paard.
Deze mevrouw heeft haar paard bij verschillende ziekenhuizen hierop laten onderzoeken met steeds dezelfde diagnose.
Aan haar kennis van paarden trainen zal het ook zeker niet liggen,ze heeft denk ik meer dan 30 jaar ervaring in natuurlijk paard houden,trainen en rijden?

Koen

eddy DRUPPEL schreef op maandag 7 april 2008, 16:47:


Ja en op voorwaarde dat je er verstand van hebt! Niet alle paarden geven dat aan, niet alle ruiters zien en voelen de signalen, niet alle ruiters geven het paard de ruimte om het aan te geven. Vraag de gemiddelde ruiter eens of hun paard een overstap maakt, op welk been hij zijn gewicht heeft, of hij zijn rug ontspant, of hij nageeflijk is of dat het een nepkrul is, enzovoorts. Meer dan de helft gokt maar wat! Ik reed M in de wedstrijdles en ik had geen idee! En ik had goede resultaten op mijn wedstrijden, nou vraag ik je? En ik weet zeker dat ik echt niet de enige ben.

Kom ik net van school zegt mijn mama dat ge op de radio zijt geweest
Al een geluk dak het dus nu is kan horen
voila heb het gehoord, echt super!
Ben écht mega blij dat ik jou en de PT ook heb gevonden want zou niet weten hoe ik Uranie met haar trailerprobleem had moeten aanpakken anders.
Nu kan ik eindelijk nog eens wat fatsoendelijks bijleren :)