Even geen paar opmerkingen bij de "poisoned cue" om één en ander in perspectief te zetten.
Zoals het op het eerste gezicht klinkt zou het betekenen dat als we een paard iets aanleren druk (of liever gezegd: de druk laten wegvallen) en positief belonen niet zouden mogen combineren. Het is wel degelijk nét wat anders waar het bij de poisoned cue over gaat: die ontstaat alleen als we *in de trainingsfase* enkel (druk als) correctie gebruiken als het paard het
niet doet en met voer gaan belonen als het paard het
wel doet.
Dà t creëert dus een "poisoned cue" die héél lang wordt meegesleept. Het paard
denkt dan: "als ik beweeg, weet ik nooit of ik het goed of fout doe - of ik gestraft word, of beloond. De eventuele beloning weegt nauwelijks op tegen de eventuele straf, dus het veiligst is om
niets te doen, want dan zijn er geen consequenties (geen goede, maar ook geen slechte).
Uiteindelijk gaat het paard toch wel gaan bewegen (die straf wil hij natuurlijk toch vermijden), maar hij zal heel trà à g gaan bewegen, als het ware zich schrap zettend tegenover de straf die eventueel volgt.
Moeten we dan ophouden met het gebruik van bvb een zweep/longeerzweep/carrotstick - kortom *veel druk* (als correctie!)- om een paard voorwaarts te laten gaan, bijvoorbeeld bij het werken op cirkel, of bij het rijden? Wel, dat is eerder een ethische vraag dan een praktische.
Wat belangrijk is, is kijken naar de opstelling van dit onderzoek - gewoon klein hondje, gewone beloning (een klein snoepje), in verhouding tot de beloning een zware straf (voortgetrokken worden aan een leiband) voor het niet meewerken aan een hele simpele taak (een beetje verderop - op een specifieke plaats - gaan zitten).
Er zijn veel méér onderzoeken geweest waarbij een dier ertoe kan gebracht worden om naar een aversief iets (vb electroshock) zelf uit te kijken omdat de beloning die erop volgt *veel groter* is. Er waren zelfs honden die zichzelf shockten omdat er een ijzersterke beloning achter kwam.
Dichter bij huis merken we hetzelfde: waarom gaan paarden op een trailer? Omdat ze thuis geraken, niet omdat de trailer op zich fijn is - de trailer is gewoon iets waar ze doorheen moeten. Op de duur wordt de trailer een secondairy reinforcer, want hij kondigt "thuis" (rust, veiligheid) aan, of "op trailtocht" gaan, of "hoera, wedstrijd!" (jazeker, er zijn paarden die grà à g een parcours springen) bvb.
Omgekeerd is het ook de reden waarom paarden *juist niet* de trailer opgaan: er komt geen voldoende beloning na (of zelfs meer aversiviteit) wat dus tot latency leidt of zelfs weigering.
Moest in dit omgekeerde geval de straf voor het niet-laden NOG groter zijn dan de aversiviteit van de trailer zelf (het
Parelli-systeem om te
trailerladen) dan heb je dus weer geen probleem.
Om terug te komen op die eerste vraag: rijden, hard werken, is aversief. Tenminste, er is voldoende onderzoek dat zegt dat "inspanning" aversief is.
Als we dus druk gebruiken werkt het, ofwel omdat de aversiviteit van de straf (of de dreiging van straf) zó groot is dat het paard de straf wil vermijden, ofwel omdat ondanks de straf er een veel grotere beloning tegenoverstaat: het mogen nietsdoen. Nietsdoen (stappen, uitblazen, hals strekken,...) is de ultieme beloning als er inspanning is geweest. Het ophouden van de aversiviteit van de inspanning, dus - ofwel: het wegnemen van iets dat niet zo leuk is. En kijk, dat is dus
negatief belonen - en niet positief belonen. Soms is negatief belonen (niets (meer) hoeven te doen) dus een grotere beloning dan positief belonen (een wortelschijfje). Het is, alweer, de ontvanger die bepaalt, nietwaar?
We kunnen dus maar beter zoveel mogelijk op zo'n manier trainen dat er zo weinig mogelijk (fysieke) inspanning is, tenminste tot het erop aankomt dat het paard fysiek sterker moet worden - en dan is de grootste beloning: ermee ophouden.
Warboel
