Maria Delavega schreef op vrijdag 23 mei 2008, 9:53:


Hoi Maria,

Ik lees ineens even mee en misschien slaat het nergens op wat ik schrijf!!??.

Ik heb vroeger paardje gehad vanaf 4 jaar tot bijna 30 jaar,Welsch/Arabier merrie,ze was op 3 jarige leeftijd ingereden en ging zo de manegelessen in.
Zeer schuw en sterk en mannenangst.

Ik kreeg haar toen ik 11 jaar was omdat ze niet goed als manegepaard meedeedt(gevaarlijk vluchtgedrag).
Wij hadden totaal geen ervaring met paarden (ik had 1 jaar les gehad) maar het klikte tussen ons.

De angst voor mannen/dierenarts/hoefsmid is ze nooit kwijtgeraakt en ik kreeg al weken van tevoren de zenuwen als smid/dierenarts etc. moest komen.
Als ik lintjes won met wedstrijden kon niemand ze aan haar hoofdstel doen want er kwam geen mens in de buurt!.
Het was denk ook samenspel,ze was bang,ik wist dat en samen waren we banger!!!!
Ze heeft nog 5 jaar hier bij mij thuis gestaan en toen kwam er vaak vrouwelijke dierenarts en ik werd zelf natuurlijk bekapster.

Ik kocht Arabisch hengstveulentje eigenlijk niet geplad,(verhalen over de dieren staan verder terrug beschreven) ,en er kwamen verhalen over Arabieren gevaarlijk,Hengsten gevaarlijk etc. en het beestje was nog zo klein dus makkelijk handelbaar maar wel sterk en snel.
Ik heb hem vanaf de eerste dag leren voetjes geven ,borstelen,shetlanderzadeltje op,elastisch singeltje om,shetlander zweetdekentje om etc.
Hij vertrouwde alles wat ik met hem deed omdat ik zijn maatje was.
Hij groeide en groeide en werd echte 2 jarige hengst met spelletjes zoals rondscheuren,bokken ,stijgeren,stiekum happen,petje aftrekken,en als hij naast mij liep proberen voor te dringen en dan de lucht in.
Ik had toch wel respect en telkens als de dierenarts moest komen dacht ik ,oh jee als hij maar niet bang wordt of dat ik hem daarna niet meer te pakken kan krijgen of voordat de dierenarts komt hij ervandoor gaat.
Bijna zou ik mijn oude angst van het vorige paard gebruiken en hem door mijn angst onzeker maken(ze ruiken en voelen het gewoon).
Ik had hele zweetplekken onder mijn armen en mijn man zei dan ben je zenuwachtig geweest want ik ruik het.
Daar schrok ik van en besloot er op te letten en vertrouwen in onze band te hebben.

Toen moest hij gecastreerd worden omdat hij niet meer los kon bij de anderen en ik het toch prettiger vond(sorrie allemaal),hij werd rustiger en was meer op mij gericht met alles wat we samen deden.
hij is met de join-up methode ingereden maar degene vertelde er wel bij meerdere dingen van anderen te gebruiken.
Ik zat er de eerste dag al op ,zonder zadel en alleen aan het halster terwijl hij als een idioot vantevoren door de bak was gesjeesd.
Het belangrijkste vond ik van de persoon dat ze je heel veel zelfvertrouwen gaf en erg rustig bleef.
We gingen ook gewoon de weg op met pony ernaast enzo .
Heel belangrijk was ook dat alles kort gebeurde zodat het paard het niet zat werd en nieuwschierig bleef.
Het is een kanjer geworden,heeft altijd 24 uur per dag losgelpopen tussen de anderen en ik kan hem zo pakken en rijden,hij vindt alles goed wat ik met hem wil.
Nou heel verhaal,heb het inrijden op dvd gebrand,persoon heeft inmiddels kind en woont in zuid-holland,is erg goed met dieren en heeft natuurlijke aanleg met paarden,
Groet Conny

Christel Provaas schreef op dinsdag 27 mei 2008, 10:31:


we = hoefnatuurlijk.nl

heb dit geknipt uit het dossier van deze website... Deze zin stond er vorig jaar augustus ook al op, dus.... ben heeeel benieuwd!!!

Hoi Allemaal,

Ik had al geschreven dat ik tijden ruitijd iets bix bijvoer,omdat ik anders alleen hooi heb(geen weide).
In de wintermaanden krijgen ze wel wortels/(takken van wilg,hele jaar door).
Was bang dat ze anders niet genoeg zouden krijgen.
Nu alweer tijdje gestopt en bemerk dat er hevig gelikt wordt aan de rode langwerpige liksteen,niet de witte die ik ook heb.
Doe ik het goed of moet ik toch weer handje bix per dag per volwassen paard geven.

Groet Conny