Nathalie Lagasse schreef op donderdag 3 juli 2008, 9:37:

Uiteindelijk heeft het Clickeren met voedsel als beloning zijn grenzen... Is gewoonweg niet werkbaar. Daarom ga je voor deze fase over op wel werkbare manieren van belonen.

Ben momenteel veel bezig met theorie rondom het paard... Omdat ik in de praktijk even een rustpauze heb ingelast. Was eerst met parelli bezig en ben toen via Subtiel Trainen van Conrad bij Clickeren aangeland.

Rijden op een paard komt simpelweg neer op 'wijken voor druk'. Daarom heb ik voor mijzelf besloten Clickeren en Parelli (in iets gewijzigde vorm) toe te gaan passen wanneer 1 van de 2 methodes het handigst is. Ben dus in een fase aangeland, net als al vele voor mij, dat ik de verschillende 'tools' ga combineren omdat ik vind (net als vele anderen) dat er geen 1 methode allesheiligend is. Dit uit praktijkervaring...

Mijn basisregel blijft: zo min mogelijk geweld!

En ik evolueer nog steeds dus wie weet waar ik over weer een poos ben aangeland?

Piet schreef op donderdag 3 juli 2008, 10:52:


Ehm... ik denk niet dat dat altijd sowieso het geval is dattie dan vanzelf achter korter wordt. Er zijn genoeg paarden die wanneer ze van voren langer worden (halsstrekken), ook hun achterbenen uitzetten, geschraagd staan/gaan ahw. Het tegenovergestelde van verzamelen dus: veel gewicht op de voorhand, achterbenen alleen maar duwend ipv dragend. Omdat er dan het minste 'trek' op de rugspieren komt. Hals lang en achter ook nog eens onder verlangt meer rugtrek dan hals laag en achter uitzetten.


Het is 'een' methode. Namelijk de duitse methode, zoals die hier voornamelijk gepraktizeerd wordt. Verzameling door beweging. Eerst (hard) voorwaarts en na vele kilometers en oefeningen pas eens verzamelen.
Daar tegenover staat de franse/iberische methode: Beweging door verzameling. Eerst alle verzamelende oefeningen trainen en daarna pas de middengangen, vanuit een getraind achterbeen. Precies andersom gedacht, maar verklaarbaar vanuit het type paard dat in het betreffende land gangbaar is.

Zo hard mogelijk lange enden gaan is niet persé het gezondst. Vraag dat maar aan Antoine de Bodt


Je creëert dan dus zelf druk, paard protesteert, en jij geeft na, niet het paard. Is een omgekeerde werkwijze, want je beloont het paard voor protest.


Ja, dan sla je het drukstadium over plus je draait het nageven niet om.
Dat was niet zozeer mijn vraag. Mijn vraag was of het paard het verschil weet tussen een wortelstok en een aanwijsstok. Iemand vond de ene stok veel prettiger dan de andere, maar ik vroeg me af of een paard dat verschil ook weet. Ik denk dat voor een paard een stok gewoon een stok is. Maar wellicht werd alleen het verschil in gebruik van de stok bedoeld, niet zoeer het wortel- of aanwijskarakter ervan.

jan seykens schreef op donderdag 3 juli 2008, 10:58:


Ha, wilde ook net iets dergelijks schrijven . Piablo kan heel hard, hele scheef en met zijn rug weggedrukt hoor!
Het grote verschil is er bij hem te komen door vrij traag en gecontroleerd te werken en freeshapend enthousiast aandraven belonen. Waardoor hij meer achter begon aan te draven, waardoor hij vooraan omhoog kwam en pas daarna werd zijn hals nu en dan gebogen. Hoofd laag hoeft hij niet, dan loopt hij sneller op de voorhand, hals gebogen is genoeg (en eigenlijk al een stadium verder aangezien het van achter komt).
Hoofd laag heb ik geprobeerd door "kalm" en "draf" te combineren, in zijn geval werkte dit niet.

Maar ook hier: "It depends".

Piet, als je dit inderdaad vanaf het begin doet kweek je geen gewoonten zoals sommige paarden die systematisch hoofd omhoog gooien en dan pas draven, dat klopt absoluut.
Alhoewel ik onlangs een combinatie begeleid heb die dit al jaren deed, was vrij snel over door met gras te belonen na de bridge, hij ging al anticiperend lager lopen EN door de ruiter te helpen correct en in balans zitten, dat lichamelijke stukje van de ruiter blijft het voornaamste voor me. Ik wil niet dat een paard correct loopt ondanks de ruiter, da;s neit gezond. Paard was wel op een erg hoog niveau qua grondwerk dus lichamelijk klaar er voor.

Christel Provaas schreef op donderdag 3 juli 2008, 11:43:


Ik bedoelde uiteraard het verschil in gebruik .

Aafke schreef op dinsdag 10 juni 2008, 14:37:


Het eerste pension waar ik Mike had staan had veengrond (De Engewormer). Nadeel is dat bij erg nat weer het veen bijna ontoegankelijk wordt, mits het wat hoger ligt dan gaat het nog wel.

Heb in een zeer natte periode in de zomer gehad dat we de paarden naar een ander deel verhuizen moesten wat droger was, in slalom tussen de waterplassen door. Op een moment zakte Mike tot zijn achterknieën weg in de grond. Gelukkig kon hij zichzelf eruit werken! Ook een merrie zakte op een andere plek ver weg. Ging gelukkig ook net goed.

Mee oppassen dus...

"The second we decide we know it all, we'll stop growing; stop
getting smarter." - Pete Ramey.

Elzaliene Proost schreef op donderdag 3 juli 2008, 11:55:


Zo erg is het nu hier ook weer niet. Is goed gedraineerde grond. Daarbij... voordat het kapot gelopen kan worden staan ze elders (buiten) in een goed gedraineerde paddock/bak (die nog gemaakt gaat worden)

Gudrun schreef op donderdag 3 juli 2008, 11:46:

door met gras te belonen na de

bedoel je dat je na de bridge even stopt en het paard even laat grazen terwijl de ruiter erop zit?

Huertecilla schreef :

Van al mijn paarden is Spirit een van de weingen die echt hier in deze omgeving geboren is (en de latere veulens off course). Híj is juist degene die de stal opzoekt.

Holly komt uit de VS, Texas, zou ze daarom na al die jaren hier niet winterhard hier zijn, vraag ik me ineens af. Waarschijnlijk heeft zij dat stalgedrag op haar zoon Spirit overgebracht.
BD (Arab) is hier geboren maar haar bloedlijn komt uit Rusland, ze is wel winterhard (wintervacht) maar heeft een hekel aan natheid.
Bij 30 graden heeft zij het het beste naar haar zin en kan ze volop werken.

De enigen die altijd ongecompliceerd zijn wat koude en regen betreft zijn de koudbloeden; de Haflinger, Fjorden en de Ijslanders. Die doen het overal goed.