Intussen ben ik het paard al 4 dagen (sinds dinsdag) aan 't "verzorgen". Allé ja, zo kan je het niet noemen hoor.
Maandagavond krijg ik een telefoontje om te zeggen dat ze in 't weekend niet bij haar paard geraakt was. En of ik ze dinsdag in de les zou willen rijden, ze zal vandaag wel in de piste gestaan hebben tijdens het uitmesten... Oké, zeg ik, ik doe mijn best (paniek sloeg toe bij mij).
Dinsdagmorgen: ik haal het paard uit de stal en zet ze in de piste: mijn rug naar de poort, haar hoofd naar mij toe want ze kan beginnen bokken (is mij gezegd en leek me niet meer dan normaal). Wat ze ook prompt deed. Gauw de poort dicht. Ging dan rollen en volle bak rondrennen. Ik bleef maar in het midden stilstaan en deed voor de rest echt niets en dit leek mij de veiligste plek. Paard had zich binnen de 10 min in het zweet gecrost (het drupte er van af).
Toen ze rustiger werd, ging ik op de stoel zitten die in een hoek stond. En deed voor de rest niets. Ik weet niet of een paard verbazing kent, maar ik heb er geen ander woord voor. Ze stond me van op afstand aan te kijken, zo van 'wat zit jij daar nu zo maar te zitten'. Na nog eens enkele minuten de piste te bewonderen en te beknabbelen kwam ze naar me toe. Heb ze wat gekrabbeld en dat vond ze best leuk (diepe zucht). Na nog wat rollen (wat was ze heerlijk vuil) heb ben ik met haar naar de overkant, het braakliggend veld, gegaan.
Niet zoals ik dat gewoon ben. Ik kon het paard moeilijk leiden (naar de piste toe was me eerst niet direct iets opgevallen)
. Wilde me voorbij lopen, niet stoppen als ik stopte, om niet te zeggen dat ze me zowat ondersteboven liep.
Aan de overkant wat geoefend, zoals ik dat bij mijn paarden ook onlangs ben beginnen oefenen (zie topic "onverwacht effect"). Als beloning mocht ze gras eten. Voor de rest heb ik gewoon rondgestapt en haar gras laten eten en wat laten doen.
's Avonds in de les meegereden (op vraag dus van 't baasje, zodat er de eerste keer toch supervisie was). Zonder sporen: gewoon gezegd dat ik nog niet stil genoeg kan zitten om zonder sporen te rijden (wat ook zo is vind ik). Er werd me veel succes gewenst. Gelukkig is het een doodbraaf paard. Ze begreep weinig van mijn hulpen. Mijn eerste cirkels waren er gewoon geen! Ik ging gewoon rechtdoor. Op den duur had ik het door: gewoon de binnenteugel gebruiken. Ik heb niet veel cirkels gereden. Hoogstens een grote ovaal waarbij ik de anderen nogal eens onder de voeten reed.
Dan overgangen (draf-stap-draf). Dacht dat dat beter ging lukken. Niet dus. Ze bleef gewoon draven. Ik denk dat mijn kruis niet goed werkte die avond
. Ik kan dit bij mijn paarden ook niet altijd onmiddellijk goed, maar ze vertragen dan toch minstens een beetje. Na enkele keren kreeg ik al iets reactie. Prima van het paardje vond ik dat. (euh aan de teugels trekken werkte wel)
Voor de rest heb ik haar vooral vooruit laten lopen ipv een slakkengangetje, en na 5 m galop heb ik gezegd dat ik die maar oversla.
En uiteraard geen seconde "aan de teugel" gelopen
, en dit terwijl het baasje dat blijkbaar wel kan en reeds jaaaaaaren meer rij-ervaring heeft dan ik.
Maar ja, ik ben nu eenmaal een geitenwollensokkenbosruiter die zo onnozel is om met een paard aan de hand te willen gaan wandelen.
Dat was dinsdag.
Woensdag:
Idem dindsdag, maar zonder het rijden. Het paard was wel niet meer zo fel. Het leiden ging al wat beter. Maar al die akelige mensen in de verte toch hé? Daar moet ik toch proberen heel hard van weg te rennen, Niet?
Met mijn paarden in de voormiddag watersproeiertraining gedaan, alsook met de 5-jarige van mijn andere kennis die nu ook bij onze paarden (weliswaar een draad ertussen) op vakantie staat. Ze reageerden alledrie net zoals ik verwacht had en ik was strontnat op het einde. Natter dan de 3 paarden.Maar ik denk dat we het alle 4 best leuk vonden, vooral de 5-jarige, maar daarvan wist ik dat die dol is op water.
Donderdag:
Idem woensdag, het paard was rustig in de piste, rolde op haar gemak, kwam wat fletsen. Heb haar rustig kunnen laten rondstappen en draven (gewoon los). Maar was weer nat van het zweet. Buiten begint ze echt te begrijpen wanneer ze mag grazen en wanneer ze moet volgen. Wat dus een veel fijnere situatie is voor ons alletwee. En die mensen in de verte: die hield ze met een schuin oor nog steeds in de gaten, maar wegrennen, nee, dat moest niet meer.
Vrijdag (vandaag dus):
Gerold in een natte piste (heerlijk modderig paard) Op het gemak gestapt en gedraafd in de piste. Was minder bezweet. Buiten ging alles rustig. 't Was ontspannend.
Straks ga ik haar nog eens opzadelen om een alleen eventjes aan de gang te gaan.
+ nog even het HOOGTEPUNT van de dag. Voor 't eerst geprobeerd om te
bridgen en te targetten met de paarden (heb sinds enkele weken het boek van Inge Teblick thuis liggen en nu de tijd).
- Gestart met mijn merrie. Ik dacht dat die er het meest voor open zou staan en dat was ook zo. Zelfs ondanks dat ik fouten maak. Binnen de 5 minuten had ze het door! Zelfs als ik mijn hand erg laag hield. Neus tegen mijn hand, dan weer omhoog om te zien of die beloning kwam.
Mijn ruin deed er iets langer over (die ging eerst regelrecht op de zak af), maar ook daar lukte het.
Toen de 5-jarige. En die had het ook heel snel door. (als je jong bent leer je sneller???).
Ik vroeg mij af of ik niks over het hoofd zag, want ik dacht niet dat dit zo makkelijk zou kunnen zijn. En ik had nog nooit zo iets geprobeerd. Ofwel zijn het gewoon 3 slimme paarden! Yes!
Ik wilde al lang 'vanalles' DOEN met mijn paarden zonder altijd te maar te rijden, maar wist niet goed wat of hoe.
En nu heb ik een heel boek vol om te proberen en uit te testen (maar ik ga er minstens 7 levens voor nodig hebben).
- Met het stalpaard lukte het nog niet. Was erg opdringerig vanaf 't moment dat er snoepjes aan te pas kwamen en ik had daar geen omheining bij de hand (niet nodig gehad bij de 3 anderen). Ik ben niet verder geraakt dan enkele keren "per ongeluk" neus tegen de hand. Ik heb niet verder aangedrongen en we zijn dus naar buiten gegaan. Ze heeft waarschijnlijk al genoeg om over te denken.
En voor je 't weet is het avond. Het is een heel epistel geworden, maar ik moest dit even allemaal kwijt. Dit is de zowat de enige plek waar er mensen zijn die er wél het nut en plezier van inzien (baasje van de 5-jarige is ook al wel enkele stapjes aan't proberen, maarja, die is nu op verlof met 't baasje van het stalpaard dus daar kan ik mijn ei niet kwijt).
Er zijn deze week zoveel paardenindrukken (alle dagen minstens 5u met paardentoestanden bezig geweest) op mij afgekomen (positief wat betreft de onze, pijnlijke ivm het stalpaard), dat ik zelfs mijn tranen soms moet verbijten (stress die wegvalt blijkbaar!?) . Ik geloof dat dat dit onthaasten heet... Alles mag, niets moet... Vakantie dus...
Groetjes, Lena
Warboel
