eddy DRUPPEL schreef op maandag 11 augustus 2008, 0:42:

Oesje VB en linkser ... da komt nooit goe
_______
Herman
"Art in Nature - Nature is Art"

Herman schreef op maandag 11 augustus 2008, 0:47:


Just daarom !!!!

Loes Scheres schreef op maandag 11 augustus 2008, 0:28:


Als het goed is staat op mijn site nog de foto van Miranda haar (achter)beenwond.
Deze was gehecht maar dat hield niet lang vanwege de lastige plaats.
Op die wond heb ik alleen dat zilver-spray op gespoten in de eerste dagen, later niks meer.
Was ook lastig maar ik zette haar langs een muur zodat ze niet opzij kon wegdraaien als ze sputterde.
De wond is wel een stukje open gebleven zodat het vocht eruit kon gelukkig en alles is zo eigenlijk vanzelf genezen.
Heeft wel ff geduurd maar je ziet er niks meer van.

Zoals ik al schreef (of niet ?) spoot de DA toen een aantal spuiten met verdoving van buitenaf tegen de wond aan
Dit hielp ook om die plek van buiten af te verdoven (was toen voor de hechtingen).
Misschien een uiterste optie , maar dan moet je wel een voorraadje aanleggen vrees ik en je spoelt die verdoof-rommel natuurlijk ook weer zo weg als je het gaat wassen.

Afspuiten vind ik altijd lastig, voor de een is het straaltje te hard , voor de andere te zacht (kriebelt !! ) , beetje uitproberen lijkt me ?
Verder zou ik niet te veel eromheen weg poetsen...komt later wel los.
Ik heb dat bij Miranda in het begin wel geprobeerd maar zag dat dat te veel stress ging geven dus ben met poetsen gestopt toen.
Als de wond goed dicht zit week je het er (rommel er omheen) zo weer af.
Ging bij Miranda tenminste gewoon met water en wat wrijven en dat zat er toch wel een dikke maand al op.

Succes , ben blij dat het lukt.

@Koen: ivm 'obedience' en 'natural'. Ik denk dat je dit op dezelfde manier moet interpreteren als 'natuurlijk bekappen', 'natural horsemanship', 'natuurlijke huisvesting' etc... Hoe 'natuurlijk' is iets nog als een mens zich ermee gaat bemoeien?? Juist... Het gaat om het zo dicht mogelijk benaderen van de natuur, met het grootst mogelijke respect voor het wezen van het dier.
Mijn mening wat clickeren betreft: op dezelfde manier gaat dat best wel nauw samen met 'natural', omdat het hierbij gaat om de basis van het leren... De manier waarop levende wezens dingen optimaal aanleren: zonder druk, met positieve bekrachtiging, krijg je spontaan een enthousiaste, meewerkende 'obedience'. Je stelt een vraag en je -in dit geval vierbenige- partner beslist zelf of het de moeite is om met je samen te werken of niet. Je forceert niks, vraagt alleen maar, legt zelfs geen gram druk. Het komt er op aan om als 'trainer' zo overtuigend mogelijk te zijn dat het echt wel de moeite loont om mee samen te werken. Zonder afbreuk te willen doen aan andere manieren van werken binnen het huidige 'horsemanship', heb ik wel ervaren dat het clickeren een van de "beleefdste" manieren is om met je paard om te gaan. Niet dat ik àlles al heb uitgeprobeerd dat er momenteel 'op de markt' is, maar ik sta wel voor alles open en neem uit alles wel iets mee wat voor mij en mijn paarden goed aanvoelt.


Komen er nog, Conrad? Vergeet die dan niet waar Cédric over zijn eigen veters struikelt en bijna op de bbq terechtkomt


IK HEB GEDURFD!! Ik beken mijn aanvankelijke terughoudendheid: Clickeren wordt immers vaak in een negatief daglicht gesteld door mensen die het jammer genoeg niet echt kennen: ze willen geen 'voedselautomaat' zijn voor hun paard... Ik heb me er gewoon voor open gesteld en ben heel positief verrast.

We hebben in duo's gewerkt met drie shetties (Wizzard 3, Mina 18 en Henk 21 jaar) die totaal onbekend waren met de clickermethode. Het was verbluffend te zien hoe vooral de 21 jarige veranderde van een nogal in zichzelf gekeerd oudje (dat met zijn kont naar je toe stond te grazen) vóór de eerste sessie... tot een hinnikende, enthousiaste , nieuwsgierige pony die gretig stond te wachten op weer een nieuwe uitdaging. En dit na minder dan drie dagen.

Mijn 'click' was er vooral met Wizzard, de 3jarige. Tijdens het Clickeren krijg je van je paard-partner een fameuse spiegel voorgeschoteld. Je paard is dé beste leraar (sorry Piet ) en als je het aandurft om je ego (tenzij je dat, ondanks al je kennis, niet hebt hihi) even aan de kant te zetten en echt te kijken in die spiegel, dan begint de echte pret Leren uit je fouten, geduldig blijven, enthousiasme uitstralen en vooral als volwassene terug leren spelen... Dan krijg je een paardje dat je over het terrein achterna holt, keurig achter je stopt op een "HO", achterwaarts gaat met een simpel wijzen van je vinger, zijn hoofdje laag brengt op een knikje van je eigen hoofd en om zijn as spint bij het aanwijzen van zijn schouder met een target stick


AANRADER!!! vooral voor zij die -zonder het clickeren te kennen- menen dat 'iedereen een paard kan voederen'.

Hartelijke groet!
Nele