Christel Provaas schreef op donderdag 21 augustus 2008, 16:12:
>
> Juist omdat een staande of apporteerhond zoveel will to please
> heeft en mensgericht is, wordt hij ook veelvuldig gebruikt als
> hulphond of blindengeleidehond. Dat zou echt niet kunnen als
> zijn jachtinstinct hem zo dwars zat. Daar ga je met je rolstoel
> over de kluiten! (sorry).
Christel, hier wil ik toch even op reageren! Wij hebben zelf een Duitse staande én ik werk in een school voor visueel gehandicapten. Ik heb nog NOOIT een Duitse staande als blindegeleidehond gezien! En dat kan ik best begrijpen wanneer ik die van ons bezig zie: véél te druk, véél te emotioneel en véél te onstuimig in al zijn doen.
Basan komt van een bloedlijn die puur voor de jacht is gefokt. Heel stom van ons, wij waren toen even selectief doof toen de fokker ons dit vertelde. Wij wonen in een bos en voor hem is het héél moeilijk om zijn jachtinstinct onder controle te houden.
Dit lukt eigenlijk alleen wanneer we erin slagen hem op maximum een meter of drie/vier van ons te houden en daar moet hij voortdurend aan herinnerd worden. Is hij één metertje verder van ons weg, dan knapt het denkbeeldige elastiekje. Al die lekkere geuren werken als een drug op hem. Hij verliest ons wel niet uit het oog, bij een splitsing kijkt hij waar we naartoe gaan maar hij gaat wel zijn eigen gang, is dus niet meer onder onze controle!
Hij is wel selectief in zijn jagen. Onze kippen zijn geen vrijlopend wild, vreemde kippen wél. Onze kat wordt binnen de omheining ook "gedoogd" maar buiten de omheing krijgt Basan een rood waas voor zijn ogen en moet de kat vluchten voor haar leven. Gelukkig kan ze goed klimmen. Als hij iets vangt, zal hij er nooit van eten. Hij komt het wel brengen en dan interesseert het hem niet meer.
Ach onze hond is natuurlijk ook "slecht" opgevoed, maar volgende keer zoeken we toch een "gemakkelijker" ras.
Marianne
Warboel
