eddy DRUPPEL schreef op donderdag 4 september 2008, 17:30:


Als ik het goede paard voor me heb , je stond er met de rug naar toe , gebruikte je ellebogen als vleugeltjes , en als dat alleen te weinig effect had ,deed je een stapje naar achteren , naar Merci toe.
Nam Merci afstand , dan liep je gewoon door , of mompelde good booooyyy of zoiets...
Is dit wat je bedoelde?

Gr Esther

Die bitjes ken ik... Meer dan 10 jaar geleden een half jaar in een westernstal gereden. Die zadelkamer wil je niet zien zenne. Ik denk dat ze hun bitjes niet eens in de paardenwinkel kochten, maar zelf een ijzerdraadje "vlochten". De iets dikkere bitten hadden dan scharen tot aan die beestjes hun borst. Die paardjes luisterden wel hoor

Wil schreef op donderdag 4 september 2008, 1:15:


Ik denk dat zo'n paard een heel sterk richtingsgevoel heeft. Onze Indy heeft dit ook, die vindt overal de weg terug, naar huis of naar de trailer, ook wanneer we daar voor 't eerst zijn. Ze wil dan wél in luchtlijn terug en duikt elke oprit of tuin in! Wanneer wij de weg kwijt zijn, merken we aan haar tempo of we wég of terug rijden. Indy is gewoon een levende GPS !

Maar zij merkt dan weer niet dat er een poortje openstaat waarlangs ze kan ontsnappen terwijl Apache dat direkt in de gaten had.

Marianne