Coralie schreef op vrijdag 5 september 2008, 19:12:
> eddy DRUPPEL schreef op vrijdag 5 september 2008, 0:28:
>
>> Sky schreef op vrijdag 5 september 2008, 0:23:
> er doorheen (ik hoop van niet!)?
>
> Waarom niet het paard hierin serieus nemen? En iets met het
> paard doen dat beter bij haar conditie van dat moment past?
Gewoon een wandeling (enkel in stap!) lijkt mij niet te veel gevraagd hè. Als ik het wat zitten heb, dan word ik ook wel rustiger van zoiets dan dat ik moet werken.
> Ik had van jou verwacht dat je rekening met het paard zou
> houden en bijvoorbeeld eerst wat grondwerk zou gaan doen, of
> wat dan ook, om er achter te komen waar de grens van het paard
> op dat moment ligt.
Als ik elke keer dat ze zo doet haar zin geef, dan kan ik er binnen de kortste keren niets meer mee aanvangen want ze weet het nu al goed genoeg dat ze mij kan intimideren met dat gedrag en daarom doet ze dat ook.
>
> Ik vind het sowieso FOEI om op een gespannen paard te gaan
> zitten. Zeker een paard dat rugproblemen (gehad) heeft. Een
> gespannen rug belasten met gewicht is gewoon riskant, dat hoef
> ik niet uit te leggen, begrijpt iedereen.
Dit gespannen paard kan op enkele seconden volledig ontspannen worden en dan bedoel ik echt volledig met een hanglip waar ik een schijf kan insteken waar sommige bushesmannen jaloers op zouden zijn
Nogmaals de raad van de ostheopaat: rijden, voorwaarts-neerwaarts
> aan gedaan worden.
> Dat is althans mijn mening, en iedereen mag daar anders over
> denken. (Alleen valt me dat dan wel tegen, dat wel.)
> Coralie
Er is inderdaad iets mis met haar basis en dat is van haar opleiding waar ik niks mee te maken heb maar waar ik wel de gevolgen van draag.
Vertrouwen heeft ze wel in mij zenne, als ze wat kleiner van formaat zou zijn dan zou ze op mijn schoot liggen te kroezelen.
Ik ben het met deze uitspraak van Hempfling niet eens: ik voel mij op mijn duizendste gemak thuis maar als er ineens iemand achter een hoekje 'boe' roept zonder dat ik het verwacht, dan verschiet ik ook zenne en dan is mijn vertrouwen niet minder geworden. Schrikken kan altijd, het is een ander verhaal als je heel de tijd niet scheutig bent.
Vandaag zijn we langs een draaiende betonmolen gegaan en awel daar had ze nu wel bang voor sè en dat weet ik omdat ze begon te trillen en dat doet ze tijdens haar kuren niet. Maar door haar zachtjes toe te spreken en consequent te blijven (en dan bedoel ik niet trek- en shotwerk hè!), is ze er langs gelopen zonder dat ik moest afstappen, aarzelend maar haar oren werden regelmatiger naar mij gedraaid dan naar die betonmolen. Is dat geen vertrouwen? Ik denk het wel.
Tuurlijk Coralie, iedereen mag een mening hebben. Zo leren we allemaal bij van elkaar hè
Warboel
