Monique Meijer schreef op dinsdag 16 september 2008, 14:56:
>
> De verantwoordelijkheid ligt inderdaad bij Michiel. En hetgeen
> hij aanvoert valt mij ontzettend tegen: RIJDEN! Dat valt erg
> Ik snap het echt niet. Maar laat maar, zal wel aan mij liggen.
> Hier wordt schijnbaar met twee maten gemeten.
>
> Monique
Nee hoor, hetzelfde gevoel hier. Misschien extra sterk omdat Sieta heel veel problemen heeft (gehad) en mijn zoektocht ontzettend lang is geweest om alles in mijn mogelijkheid te doen om haar er weer bovenop te krijgen. (Met jou en Indy hetzelfde volgens mij).
Het idee dat ik haar naar de slacht zou brengen omdat ik zou willen rijden, breekt mijn hart. Sorry Siet, ik wil rijden, jammer van jouw leven, daar beslis IK nu over. Het maakt me niet uit dat je elke dag je best voor me doet, we samen heerlijk kunnen wandelen, knuffelen, clickeren... we vanalles ontdekken samen. Ik kan niet op je zitten, dus houdt het op.
Paarden zijn ineens alleen nog de moeite waard als je erop kunt rijden. En honden dan? En katten? Alle andere huisdieren? Kun je toch ook niet op zitten?
En ik begrijp dat Michiel niet de eigenaar is van dit paard en dus ook niet de beslissing maakt om hem naar de slacht te brengen. Maar hij zegt wél dat hij nog niet klaar is om niet meer te rijden... Misschien is Jur nog wel niet klaar om dood gemaakt te worden?
Een zogenaamd van liefde getuigende uitspraak als liever naar de slacht dan naar iemand die er toch nog op gaat proberen te rijden.. Sorry dat gaat er bij mij niet in. Je kunt ook tegen de eigenaar zeggen dat hij niet naar de slacht hoeft, omdat jij het heel fijn vindt om met hem bezig te zijn.
IK vind dat élk paard dat verdient, ze hebben tenslotte ook al die dagen moeten doen wat WIJ wilden.
Warboel
