jan seykens schreef op maandag 20 oktober 2008, 13:39:


Stefan komt ook bij mij, ben ook heel content met hem.
Limurg moet heel ver weg zijn want dat ken ik niet, volgens mij kwam hij uit de Limburg

Monique Meijer schreef op maandag 20 oktober 2008, 21:13:


Lig net dubbel achter de computer. Mijn vriend staat onder de douche en zingt verschrikkelijk vals.... hij denkt dat ik nog buiten met Indy bezig ben. Sorry, moest ik even kwijt.....

stumperd schreef op zondag 19 oktober 2008, 23:55:


Leuk, leuk, leuk ... ik ben zeer benieuwd hoe je het zult vinden op zo'n zwarte Parel! Aan het hoge benen werk moet je wennen, zeggen ze (ik weet niet beter), maar ik vind het superknollen, van die heerlijke schommelstoelen. Ik hoor graag wat je er van vond!

Wil schreef op maandag 20 oktober 2008, 0:16:

Wow! Wat een verhaal! Dat proesten en snuiven, dat herken ik, dat heb ik gisteren zeker een half uur gehoord. Ik vind het wel aandoenlijk, zo'n groot dier en dan alles spannend vinden. Eigenlijk ook wel triest, want wat is zijn wereld klein geweest. Ik zie mij nog niet langs de snelweg lopen, maar je wilt niet weten wat een malloten er hier in Kootwijkerbroek wonen. Ze crossen op motoren en rijden als gekken over die boerenlandweggetjes. In het begin sprong Jeen 3 meter de lucht in voor een wit plastic tuinstoeltje (op die pensionstal). Nu loopt hij langs een vrachtwagen, passeert een crossmotor (ff ruiken aan het zadel), staat bij het hek te kijken hoe een grote graafmachine een vijver aan het dempen is (ja, ja ... daar komt mijn winterwei, tjonge interessant zeg). In de bak komt af en toe één van onze 5 katten eens kijken wat we aan het doen zijn of de hond komt eens aan een paardendrol ruiken (Beagle, die is gek op poep en sporen en heeft gevaar pas in de gaten als het bijna te laat is, dus loopt gewoon onder de paarden door). Een paar maanden geleden schrok hij nog van overvliegende vogels en ging er als een wilde van door.
Inderdaad, hoe rustiger ik ben hoe rustiger Jeen is én blijft. In de pensionstal vond ik het eng om buiten in de bak te rijden en bleef het liefst binnen in de binnenmanege. Al die ritselende bomen, vogels en andere paarden ... brrrr ... heb toen zo'n veiligheidsjasje gekocht en ben gewoon heel rustig met hem gaan stappen in de buitenbak. Vervolgens heb ik dat jasje nooit meer aangehad. Soms heb je als mens behoefte aan schijnveiligheid en is iets heel simpels nu net dat wat maakt dat je het wel doet. Nu rijd ik zonder bit, zonder zweep, gewoon over ook voor mij vreemd terrein. Ik weet dat als hij er toch vandoor zou schieten ik eraf kan vallen (kan in de bak ook) of ik blijf zitten en als ik hem dan maar niet probeer bij me te houden, staat hij ook weer snel stil (zo'n 400 meter), dus wat er ook gebeurd, ik geef hem de ruimte, blijf zelf rustig zitten en heb er alle vertrouwen in dat mijn vriend mij weer veilig thuis krijgt. Hij vindt het allemaal spannend, maar is niet bang, alleen onwennig .. Ik weet zeker dat hij de volgende keer (en dat is weer heel snel) over het terrein loopt alsof hij er al jaren loopt .. dat doet hij met alles. De ene dag vindt hij iets super spannend, de volgende dag is datzelfde doodgewoon. Slim dier, hè?

Maria Delavega schreef op vrijdag 17 oktober 2008, 9:38:


Chlorella roer ik dagelijks een theelepeltje door de rauwkost voor mezelf en 2 lepeltjes door wat grasbrokken voor het paard, samen met wat gras-stuifmeel. Van vis hebben ze onderzocht dat het uit maakt waar ze gevangen zijn, en ja de soort vis ook. Simpel gezegd alles wat zo dicht mogelijk in de bewoonde wereld gevangen is, bevat het meeste gif. De wilde zalm uit Alaska (Aldi) is beter dan vis uit het Middellandse Zeegebied, paling en mosselen zijn het slechts.

Michiel

Nils Vellinga schreef op maandag 20 oktober 2008, 20:27:


Teruggevonden boven de kroonrand!
Chip was onderhuids geplaatst. Had niets met groene leem te maken.

Marianne

Piet schreef op zondag 19 oktober 2008, 20:26:


Bedankt voor de ja's , dat geeft de burger weer moed!!

Ik rijd altijd ergelijk langzaam voor medeweggebruikers.Uiteindelijk rijd ook ik gewoon max 80 kilometer per uur , maar dat duurt nogal even.
Ben gewent om met een paard in de trailer te rijden met ataxie , en die wil je niet teveel hoeven laten verstappen tijdens het rijden!
Ben zelf meestal super gestrest om met paarden in de trailer te rijden , ik vrees dat ik daar nooit meer van af kom...Rescue remedie is er niet alleen voor paarden hihihi
Ik rem ook nooit! Tomtom geeft bochten mooi op tijd aan.
Ik probeer zoveel mogelijk geen last van medeweg gebruikers te hebben , laat mij bv niet inhalen door vrachtwagens , alleen als het echt niet anders kan.Soms rij ik daardoor wel 90 km per uur...
Desnoods rij ik een onbekende weg eerst met lege trailer....Ik weet precies de rotondes die ik moet rijden , en vermijdt zonodig ''vervelende'' wegen.

Deze manier van rijden heb ik mezelf aangeleerd omdat Maike zoon moeite heeft met evenwicht.En als er dan een dikke rij achter me zit , daar word ik dan weer niet warm of koud van!
Sorry voor alle weggebruikers die daar geen geduld voor hebben , maar ik heb er schijt aan!

Normale snelheid op 600 meter zal ik dus niet halen , en gezien de wegen hier is het of 600 meter of 5 kilometer...helaas.

Morgen gaan we weer oefenen , en misschien dat ik dan iets harder durf
We zullen zien.`
Eerst even kijken of het mij lukt om Namkje aan de rustige kant in de trailer te krijgen , en Maike aan de drukke kant.

Gr Esther

e m kraak schreef op maandag 20 oktober 2008, 7:07:


Snap hem niet...
Ik probeer me in te leven in het leven van een kuddedier , maar vooral het vluchtdier paard.
Waar ligt de grens met antropomorfdinges dan?

Gr Esther

eddy DRUPPEL schreef op maandag 20 oktober 2008, 10:26:


Es rijdt super deftig met een trailer!
Ik zou er geld mee kunnen verdienen!!!!
Je moet alleen geen last hebben van schaamtegevoelens als je naast me zit in de auto.....
En achteruit rijden is high school voor de paarden , ik kan het wel.
Omwegen zijn niet slecht , wel leerzaam.

Helaas heb je gelijk met te zeggen dat je niet alles kan trainen. Ik hoop nooit een noodstop te moeten maken met een trailer , of een te laag viaductie...
En voor de rest volg ik je advies op , en ga lekker vaak met ze op pad.
Ik heb 3 paarden , dus eigelijk zouden ze nooit alleen in de trailer hoeven te staan.
Maar dat komt ook nog wel!

Gr Esther

Conrad van Pruijssen schreef op maandag 20 oktober 2008, 11:34:


Thanks Conrad!
Als ik Pien , Piet , of jou lees , dan denk ik echt van , ja! dat bedoel ik nou ook!!!...Maar het komt er gewoon niet altijd uit , of ietwat verrot...
Beetje Eddy gevoel


Gr Esther

Cindy Helms schreef op maandag 20 oktober 2008, 9:31:


Proficiat met uw nieuwe aanwinst.

Speciaal iets onder 't zadel was mss een corrector.

jan.

Monique Meijer schreef op maandag 20 oktober 2008, 12:42:


Oef , die loopt niet makkelijk...
Maar heb nog nooit een ''normale'' quarter zien lopen. Ik kan wel zien dat het 2 ''de filmpje voor Indy een stuk makkelijker loopt!
Prachtig paard in vele opzichten!
Jullie zijn een mooi stel , ga zo door!!

Gr Esther

jan seykens schreef op maandag 20 oktober 2008, 23:25:


Gefeliciteerd met de nieuwe aanwinst!
Veel plezier ermee!
Grappig dat je nou net weer een ''schrikkerd'' tegen het lijf loopt.

Gr Esther

van lennep schreef


Veel hangt of staat met hoe je zelf in je vel zit, hoe zeker je bent, of je je emoties los kunt laten en dat paard páárd laten zijn.
De momenten dat je zelf kwetsbaar, bang of onzeker bent zijn nooit goede trainingsmomenten.

Als je volgens een van te voren vastomlijnd programma werkt kan het zijn dat je je zo gaat verdiepen in dat programma waardoor je de signalen van het paard niet meer voldoende oppikt (vaak gezien bij het Parelli programma) dus niet meer kunt inspelen op de behoefte/signalen van je paard op dát moment. Dan wordt het te technisch, daar is niemand meer bij gebaat (en de methode schiet zijn doel voorbij).

Sommige trainingsmomenten gaan onverwacht snel, andere momenten lijken eeuwig te duren, het is de kunst om niet ellenlang te blijven hangen in iets, dat is Saai en Dodelijk voor je programma, bovendien verlies je zo de aandacht van je paard. Te snel is ook niet goed, dan sla je al gauw stappen over en denk je dat het lekker gaat maar in werkelijkheid ga je voorbij aan belangrijke momenten.

Dat is waarom ik altijd roep dat ik 'op gevoel' train, ik houd me heel erg bezig met wat dat paard die dag, op dat moment aan mij laat zien en daar speel ik op in. Soms betekent dit dat ik iets anders dat ik gepland had laat vallen omwille van iets anders dat mij die dag aangereikt wordt door dat paard.

Een paard geeft heel veel signalen, je moet alleen in staat zijn ze op te pikken

Groet, Pien

jan seykens schreef op maandag 20 oktober 2008, 23:25:


zou kunnen Jan, zal overmorgen eens surfen en kijken of ik het terugvind en er een naam kan op kleven.

Tja het was idd het lot dat hij bij ons terecht kwam, dat konden we allemaal niet meer negeren, denk ik. Bedankt allemaal voor de leuke reacties. Het is steeds spannend om er een nieuw paardje bij te hebben. Amaroc voelde vandaag op buitenrit zo vertrouwd aan. Ik ken hem nu eindelijk door en door en omgekeerd ook. En nu stort ik mij geheel terug op zulk een avontuur (ik vergelijk het met een rollercoaster). Maar al die moeilijkere momenten met Amaroc ... ik zou ze voor niets of niemand willen inruilen en ik kan hem nu niet meer missen. Enno zal net hetzelfde verhaal worden, denk ik.
Ik ga nu maar even slapen, want morgen om 10u in Merelbeke voor eerste lesdag Fysiotherapie van de huisdieren

Cindy

PS ik had Enomorado geschreven blijkbaar maar het is EnAmorado
Begint hier verwarrend te worden al die namen ...; vergis me zelfs nog steeds met Namoro, het paardje van Vicky Nu zie ik zelfs dat ik er in de onderste lijn zelfs EnodorDado of zoiets van had gemaakt .... oeieoei en toen zat ik nog maar aan de koffie
Enno dus!