Hester schreef op maandag, 16 februari 2004, 23:00:
Hoi Hester,
Ga ik ook niet doen hoor . Ik ben er ook eentje van de praktijk, maar als je de praktijk niet meer kunt verklaren, dan ga je toch zoeken. In het begin navragen dierenarts. Schoot ik niet veel mee op; hoorde alleen dat eiwitten-verhaal. Dan zoeken in boeken. Bleek dus dat het ook door andere dingen kon komen. Te zware belasting van hoeven tijdens rit (trailer/harde weg); bij of na pijn. Bij slecht afkomen van de nageboorte (niet tijdens drachtigheid), maar ook door anti-allergie-injectie. Daarmee was Isabella's eerste bevangenheid verklaard: had net zo'n injectie gehad, ijzers waren er net onderuit waardoor ze ietwat gevoelig liep op het harde en wij waren ook nog zo "dom" dat we gingen rijden (kar) over de weg (stukje). Opgeteld: resultaat bevangen.

Maar 2 jaar geleden had ze het weer ineens. Vreemd genoeg was ik gewoon de hoeveelheid gras aan het opbouwen zoals anders. Ze had maar 20 minuten op het gras gestaan. En dat bleef dat hele jaar zo. Was ze weer opgeknapt, gooide ik haar de wei weer op (die ik steeds verder dichtzette en soms al met een grasmaaier eerst maaide), maar steeds weer een lichte vorm van bevangenheid. Dan geloof je dat eiwitten verhaal niet meer. Vandaar dat ik toen toch verder ging zoeken en op die fructose uitkwam. Inderdaad; suiker gehalte in het gras.
Dat varieert van uur tot uur door de dag heen. "Gevaarlijkste" periode is na het middaguur; de tijd dat Isabella de wei op ging. Ook in onbemest gras; gras dat wel wil maar niet kan groeien door slechte omstandigheden, hoopt de fructose zich op, omdat het niet voor de groei wordt verbruikt. Dus bevat dat gras meer dan een wei met normale grassprieten. Vorig jaar mij daar aan gehouden. Wei ligt bemest en Isabella er pas in de vroege avond op de wei. Niets afgezet, gewoon hop na wat opbouwen uiteraard, erop. Het is het hele jaar door goedgegaan. Nou ze heeft zeker te weten meer gras op en eiwitten als het jaar daarvoor, maar minder fructose.

Hmmmm, toch nog een uitleg gegeven, maar wel praktijkgericht .

Groeten,
Ingrid

Hoi,
Inderdaad schijnt het bij wat oudere paarden meer voor te komen (vanaf een jaar of 8 is mij verteld) dan bij jonge paarden. Deze gebruiken nog heel voor de groei die ze doormaken.
Daarna stopt die groei, maar de hoeveelheid voer meestal niet en ook de beweging zal niet veel meer worden.

Beweging is natuurlijk ook heel belangrijk, maar omdat de mijne altijd buiten loopt en veel beweegt (is nogal actief), geloof ik niet dat het dat is. Maar alleen van teveel aan fructose ook niet overigens hoor. Het zal een combinatie zijn. Want ze is dat jaar ook licht bevangen geweest toen ze op een donkere regenachtige dag 10 minuten wat malser gras op had.
Maar voor hetzelfde geld was ze dat jaar helemaal niet bevangen. Ze was dat jaar nl. ook zeer slecht bekapt ben ik nu achter gekomen (sinds ik dat van dat natuurlijk bekappen weet). Dat kan dus ook meetellen.

Als ze het al vaker hebben gehad, zijn ze er gevoeliger voor, zegt men. Onze ene dierenarts zegt gewoon: "eens bevangen, altijd bevangen", die van de kliniek stelde mij gewoon een vraag toen ik dit vroeg: je zet 2 paarden in eenzelfde wat malse wei. Eentje is ooit bevangen geweest, de andere niet. Welke loopt het meeste risico het terug te krijgen ??
Nou dan geef je zelf al het antwoord.

Ik zet Isabella nu ongeveer een half uur in dik gras en een uur op korter gras (aan de ketting). Ze kan haar buikje rond eten, zolang is dit gras. Dus daarmee blijft ze gras eten (totdat de boer gaat bemesten). Omdat het dan ineens op houdt met gras (heb zelf niets meer) is ze dus een periode grasloos.
Ik bouw het super voorzichtig op. Eerste dag maar paar hapjes op vrij kort gras. Dan ca. 15 minuten en iedere dag een kwartiertje langer. Is ook afhankelijk van de snelheid waarmee het gras groeit.
Maar vorig jaar heb ik haar ineens de hele nacht op de wei gelaten. Had eerst tot ca. 23.00 uur opgebouwd, maar daarna geen zin meer om 's nachts mijn bed uit te gaan. Ik vertrouwde volledig op dat fructose verhaal, dat dat 's nachts niet in het gras zit. Het ging goed, ook na 8 uur op de wei staan ineens.

Groeten,
Ingrid

Mijn merrie is een echte "pismerrie" ze is normaal erg agressief naar andere paarden (door onzekerheid) maar als ze hengstig is laat ze uiteraard de mannen wat dichterbij komen. Nu pist ze daar enorm bij stinkt en de benen en staart worden erg vies.
Nu heb ik daar nog niet zo'n heel probleem mee maar de buien zijn ook verschrikkelijk. Ze is super geiriteerd en bijna niks mee te beginnen. De ene maand is het erger dan de ander. Ze heeft 1 veulen gehad en ik had de stille hoop dat het iets minder zou worden maar vorige week was het weer raak.

Komt dit bekend voor en zo ja doen jullie daar wat aan? of hoe ga je ermee om.

nienke mulder schreef op maandag, 16 februari 2004, 22:12:


Hoi Nienke,

Dit komt bij Parelli meestal voor, en ja, de moeilijkste en meest onderschatte Game is de Porcupine Game. Tamara vertoonde dit gedrag ook bij deze Game, maar als je gewoon de tijd neemt om het er goed in te krijgen, je paard het spel leren begrijpen, dan komt vanzelf die omslag in gedrag. Het is ook best logisch want het paard krijgt nu een andere positie. Tamara had hier ook heel erg moeite mee (vooral bij de Porcupine) omdat zij gewoonweg heel dominant is. Als je je gewoon consequent aan de fases houd, op de juiste plek staat e.d., doe je niks verkeerd en is het gewoon een reactie van het paard op jou en de verandering van rollen. Dit is dus eigenlijk heel 'normaal' en als je het geduld hebt om je paard de Games goed bij te brengen en je gaat gewoon lekker verder met L1 zal het vanzelf weer overgaan en plaatsmaken voor wederzijds vertrouwen en respect. Tamara heeft bij mij ook echt heel lang gedaan over de Porcupine Game, maar nu reageert ze op de lichtste aanraking van mijn vinger, snapt ze het spel en heeft geen 'opposition reflex' meer...
Dat je paard je voorheen gewillig heeft gevolgd wil niet altijd zeggen dat je paard je ook als leider zag. Had ik ook met mijn fjord, maar daar was ik dus (bleek later) totaal de leider niet over. We hebben elkaar dan ook nooit echt 100% vertrouwd. Tamara vertrouw ik wel en zij vertrouwd mij ook (uitzonderingen daar gelaten). Bij L1 kom je bijten, steigeren e.d. dus ook tegen, maar je zult zien dat als je doorgaat het vanzelf verdwijnt. Tamara hield op een dag ook ineens netjes afstand, trapte niet meer e.d. Even door de 'zure appel' heenbijten dus...

Groetjes,

Linda