joop schreef op donderdag 27 november 2008, 15:14:


Dit heb ik nog nooit gezien wat een modderbende zelfs de varkens van mijn schoonouders staan niet zo in de modder.

leefd dat paard nu nog eigenlijk???

Gudrun schreef op donderdag 27 november 2008, 12:55:


Och Gundren,.....wat erg en ik leef met je mee.
Die arme kleine stakker,maar wat een geluk dat jij bij Bolleke kon zijn zodat je hem niet vond en je moet afvragen hoe of wat!!.
Ik zou hem begraven en een boom geven net wat je verteld,straks krijg je spijt als je het niet doet namelijk.
ik begraaf mijn honden/katten ook gewoon in de tuin.
Wat zielig voor de kinderen,die raakt het echt en zullen er veel moeite mee krijgen denk ik.
Sterkte en gelukkig heb je de rest van de paardjes nog.
Veel liefs Conny

Gudrun schreef op donderdag 27 november 2008, 17:47:


Heel mooi geschreven Gundren,kon het niet droog houden hier....en het gevoel dat de kleine er nog is geeft rust denk ik.

Een goede boom is ook een wilg,je kunt hem knotten,hij groeit hard en de takken kun je de pony's voeren ze hebben al vroeg schaduw en lekkere blaadjes.

Conny

charlot van r schreef op donderdag 27 november 2008, 19:14:


tja that's the question.....

Gudrun schreef op donderdag 27 november 2008, 12:55:


Ach Gudrun, wat naar zeg!
Het herinnerde mij wel aan het overlijden van mijn vorige hond, Snoetie, die ook
rustig en vredig in mijn armen is weggegaan. Ze had zelfs eerst gewacht tot wij
terug thuis waren van een dagje uit.
Hoe hard het ook is, de ervaring dat je Bolleke hebt mogen begeleiden op zijn laatste
reis is iets wat je nooit meer vergeet. Net zoals je hem zelf ook nooit meer zult vergeten.
Hij zal altijd een speciaal warm plekje in je hart bewaren.
Als je dat koestert, gaat de pijn na een tijd wel verzachten.
Veel sterkte.

Anne Marie

.. door ervaring weer een leermoment voor mij...

Had van Eddy hier al eens gelezen dat stampvoeten iets wat een paard gebruikt om 'zijn ruimte' te bepalen. Tenminste.. zo had ik het opgevat.

Nu gaf ik Nancy en Winsor vanmiddag een voederbiet. Nancy heeft em zo in stukken. Winsor moet er meer moeite voor doen. En ach.. dacht ik, even helpen anders heeft Nancy straks ook de zijnde. Zij is de baas.

Dus.. ik met mijn klomp er even flink op stampen zodat hij is stukken zou breken. Wat deed die gup... weglopen dus, weg van mij. Niet angstig maar met respect een stuk achteruit weglopende. Kwam daarna op mij verzoek wel weer terug naar zijn voerderbiet. Heb van dit moment geleerd, wat lichaamstaal doet. Klinkt misschien zo simpel en misschien niet eens een topic waard, toch wilde ik het even delen.

B.t.w. vandaag net begonnen in een boek van Hempfling, Natuurlijk Paardrijden. Benieuwd wat er in dat boek staat geschreven, heb hem 2de hands op de kop kunnen tikken.

Gudrun schreef op donderdag 27 november 2008, 17:47:


Ontroerend mooi.
Was de hele dag weg en lees het nu pas, wat vreselijk verdrietig maar wat fijn dat je zoveel bij hem bent geweest en hij nota bene in jouw armen zijn laatste adem heeft mogen uitblazen. Hij heeft zich geen moment alleen hoeven voelen en is vredig gegaan, zo klinkt het.
Mooi dat het zíjn boom wordt en hij zo ook nog wat kan betekenen voor de andere paarden.
Heel veel sterkte.

caira schreef op donderdag 27 november 2008, 15:24:


Misschien omdat je met je hand aan de paarden komt en hem daarna onbewust
wel eens regelmatig in je zak stopt?

Ik weet van mijn Billy dat hij vanop afstand aan mijn hand ziet dat ik er een gesneden wortel in heb vastgehouden! Van 'reading' gesproken )
Vermoed dat er bepaalde golffrequenties blijven hangen waar wij geen benul van
hebben maar die zij wel zien?