joop schreef op woensdag 3 december 2008, 18:50:


idd ik merk er mezelf ook op dat ik zo veel sneller weg ben, touwenhalstertje aan en weg .
Na een week zadelloos rijden, heb ik er terug eens het zadel opgelegd!!! wat een verschil!!! zonder galloperen is veel fijner!!!
Heb jij al problemen aan je paard ondervonden doordat je zadelloos rijd?

Katja Goovaerts schreef op woensdag 3 december 2008, 18:46:


Stuur mij is een mailtje ! Benje mailadres kwijt in inbox ! Ik heb een vraag binnengekregen van een oude bekende , mischien iets voor jou ?

Martina schreef op woensdag 3 december 2008, 17:15:


Haha ok.... nou dan ga k maar proberen om het forumsPOOk te ontwijken dan
Ik probeer later wel weer dan!!!!
Thanks

Katja Goovaerts schreef op woensdag 3 december 2008, 17:44:


Katja, ik wil je graag even persoonlijk een mailtje sturen, maar ik denk dat je emailadres hier op de site niet compleet is?

lies zondag schreef op woensdag 3 december 2008, 19:12:


katteke4@hotmail.com

Katja Goovaerts schreef op woensdag 3 december 2008, 17:44:


Hey Katja,
10 jaar geleden heb ik mijn allereerste paardje, Sheba, moeten afgeven. Ook heel plots. Ik heb zelfs geen kans gehad om afscheid te nemen. Mijn pa belde tijdens mijn examens op mijn GSM en Benny nam af ... hij werd lijkbleek ... toen kromp mijn hart in elkaar en werd ik ijskoud vanbinnen. Mijn wereld stortte in. Mijn paard, mijn maat, die enige die mij leek te begrijpen, mijn alles ... was er niet meer. Mijn pa vond dat ik me daarna moest concentreren op mijn studie ipv paarden. Drie jaar lang rolde de tranen over mijn wangen als ik aan haar dacht, als iemand over haar sprak. Na zes jaar studeren (en niet meer te rijden) kocht ik onmiddelijk zonder dat mijn pa er weet van had mijn eigen tweede paard Amaroc. Ik bleef echter continu Amaroc vergelijken met Sheba. Zo oneerlijk tov hem, besef ik nu. Met Sheba kon ik lezen en schrijven. Als ik nog maar aan iets dacht, weet je wel. Amaroc ... het leek een gevecht van begin tot einde ... er was geen klik ... de moed zakte in mijn schoenen ... Tot op een gegeven moment dat ik hem niet meer ging vergelijken en ging kijken waarop dit paard reageerde en hoe zijn karakter in elkaar zat, hoe onze band sterker kon worden. Maw hoe kon ik dit paardje een kans geven en hem in zijn waarde laten. Door hem nooit of te nimmer nog te gaan vergelijken met Sheba en door met hem te gaan werken ipv het tegen te werken. Ik zou hem nu na 4 jaar ook niet meer kunnen missen. Hij is anders, dat wel, maar HIJ is nu mijn paardje, HET dekseltje dat op mijn potje past, nu 10j later. Mijn maatje. Ook met hem kan ik nu lezen en schrijven door enkel maar aan iets te denken. En uiteindelijk denk ik soms als ik alleen in het bos aan het stappen ben terwijl ik liedjes zing, lekker losse teugel en genieten van de natuur of zelfs in een rustig galopje bergop ... eigenlijk verschillen ze niet meer zoveel van elkaar ... ik heb weer net datzelfde gevoel!
Geef je verdriet al de tijd van de wereld en maak nooit dezelfde fout die ik gemaakt heb.
Groetjes
C

Ook ik ben een fervent zonder zadel rijder. Een paar jaar geleden heb ik boomlooszadel gekocht, maarrre ik ga toch liever zonder zadel. (zadel is nog te koop)
Ben zo opgegroeid, en ik kan niet wennen aan een zadel. In het bos vind ik super handig zo zonder zadel. Vooral als ik door smalle bospaadjes moet en meneer gaat iets te kort langs de boom, hup effe been naar voren of naar achter en je bent erlangs. Ik heb er wel een dekje opliggen met dekensingel, tegen het evt. glijden en tegen het vet en viezigheid.
Of het kwaad kan, geen idee, maar hij lijkt er geen last van te hebben.
Ik draaf en galoppeer zelfs beter zonder dan met zadel.

grtjes Yvonne

Piet schreef op dinsdag 2 december 2008, 20:39:


Kijk, dit pik ik er natuurlijk tussenuit hé
Frans heeft arabieren, een draver... dus... fijngevoelige paarden! Dat opvoeren van druk werkt daarbij. Normaal gezien blijft zelfs de hoogst nodige druk erg laag.

Maar als je met dit verhaaltje bij een koudbloed afkomt? Onze Apache vond dit maar flauwekul hoor! De eerste keren (Parelli) luisterde hij "redelijk" snel. Toen hij het systeem eenmaal doorhad was het van "OK, is het dat maar? Ik doe mijn ogen dicht en zet me op slot, kan ik ondertussen een dutje doen."

Ik ben toen beginnen clickeren en zijn ogen gingen wel heel erg snel weer open !
Maar bij het rijden zelf bleef ik toen toch ook op mijn honger zitten.

Marianne