Ik stap de ok in , en zie daar iets zwarts liggen , jak , het is Namkje.
Ik had moeite om naar haar hoofd te kijken.Ik zag er niets van de echte Namkje in terug zoals van mijn avatar...dat fiere sterke paard lag daar echt helemaal op apegapen.
Tuurlijk wist ik wel hoe het eruit zou zien , genoeg plaatjes bekeken , maar als het dan je eigen paard is...
Dan beter maar concentreren op de monitor.De botten zelf waren op een heel klein plekje na puntgaaf! Dat was mooi zei de doktor , want als dat niet mooi was geweest , dan was het moeilijk geweest om haar weer goed te krijgen.
De lange kruisband zag er wat rafelig uit , maar het grote probleem , althans dat denken ze nu , was de vorming van als het ware een tweede minibandje.
Die had geen aanhechting op het bot , maar op het botvlies , en kon op die manier bij elke beweging aan het botvlies trekken waardoor er irritatie ontstond.
Elders was nog een oude bloeding te zien , en nu was er ook een bloeding.
Die kon blijkbaar niet gecoaguleerd worden omdat de chirurg , of het bed , of zo , niet geaard was , en ze met spoelvloeistof werkten , althans dat denk ik . Jammer, want dat was wel een kleine complicatie...bleek vooral achteraf.
Ondertussen zakte de bloeddruk van Namkje , en moest en Dobutamime bijgegeven worden . Vanuit de humane geneeswereld ken ik dat goedje wel , het zorgt uiteindelijk voor een hogere bloeddruk , maar het word niet zomaar gegeven...Ik schrok er even van , want het onder narcose brengen was ook al niet makkelijk geweest volgens de anaesthesiste.
Al die rotmedicatie , maarja , het was even nodig.
Haar bloeddruk steeg weer , en we konden weer verder wroeten in het gewricht.De doktor was heel voorzichtig , dat viel me wel op.Hij zorgde er voor dat de ingebrachte instrumenten niet zomaar van alles raakte. Dat heb ik op mijn werk wel anders gezien....
Het collaterale bijbandje[ ik weet de echte naam niet meer , vandaar mijn verzinsel ] is in zijn geheel verwijderd.
De rafelige lange kruisband werd een beetje bijgewerkt , en toen was het wel klaar. Nog even flink gespoeld.
Ik had even tijd om vol bewondering nu alle apperatuur te bekijken , en kreeg uitleg van de anaesthesiste. Namkje had een centrale lijn voor alle medicatie en vloeistof , en een bloeddruklijntje in het hoofd. De verdoving ging via de beademing.
Ok klaar , en nu moet ze weer in de benen komen , jemig wat een getakel.
Het eerste wat mij door het hoofd schoot, afspraak maken bij de ostheopaat!!!
Ik had nog zoveel meer willen weten en meer willen vragen , maarja , ze hadden niet de hele dag voor mij de tijd.
Ze kwamen mij weer ophalen , toen Namkje in haar stal stond.
Toen ik bij haar kwam stond ze verschrikkelijk te beven , en te knarsetanden.
Ze voelde ook koud aan. Ik had geen deken bij me [ heb ik er wel een?] maar ze mocht een dikke deken van de kliniek om hebben.
Och wat was ze zielig en ellendig. Ze stond even met haar hoofd tegen mijn buik aan , even een paar seconden van rust , maar door alle geluiden van buitenaf was ze al snel weer bij de deur gaan staan. Zo hyperallert op alles.
Ik heb nog even bij haar in de stal gestaan , maar ze had niet veel belangstelling voor mij , en ze wou ook niet dat ik aan haar zat. Ze reageerde op alle geluidjes wel heftig. Ik hoop dat ze een beetje rust kan vinden vannacht , als haar buikje weer gevuld is met lekker hooi.
Helaas was het hele verband roodgekleurd. Er moet morgen weer een echo gemaakt worden , om te kijken hoe het met de bloeding staat.
Ze mag nog niet naar huis.Verder krijgt ze ontstekingsremmers , en pijnstillers.
Ze moet nog twee weken op stal staan als ze thuis is.Daarna weer beginnen met stappen aan de hand , twee keer per dag 10 minuten en dat uitbreiden.
Morgen ga ik weer bij haar langs. Even kijken of Namkje ''thuis'' is...de arme meid.
De prognose is redelijk tot goed te noemen volgens de doktor.
Ik leef een beetje met de dag momenteel. Dat rijden , maakt mij momenteel geen reet uit!! Als ze het maar weer warm krijgt , en niet teveel pijn heeft. Morgen kijken we wel weer verder....
Pfff wat een belevenis zeg. Het vreet meer aan me dan ik in eerste instantie dacht.
Ik moet morgenavond de wacht in , das wel jammer , want ik kan dan niet meer bij haar langs tot maandag middag.
En met een beetje mazzel mag ik haar dan ook direct meenemen!
De paarden hier zijn stil. Het is zo rustig , geen gejaag , geen Namkje die overal bang voor is , en daarom altijd moet rennen , waardoor de anderen dan ook maar gaan rennen.Ik hoor ze snachts ook helemaal niet jagen in de inloopstal. Geen kapotgelopen poepjes om op te ruimen.
Het is maar raar hoor!
Gr Esther
Warboel
