Gudrun schreef op maandag 29 december 2008, 9:34:


Ik vind het een ontroerend verhaal en ja, Piet, je geeft zelf het antwoord al. Je paard is niet gelukkig, ze hoeft niets meer en heeft het zo naar haar zin ver van huis. En jij? Je voelt je ook niet gelukkig, sterker nog, je voelt je schuldig, want je weet (rationeel) dat ze het verder bij jou vandaan goed heeft en 100% tevreden is, maar je liefde en betrokkenheid voor dit paard is zo groot dat je haar het liefst in je tuin zou willen zetten om haar dagelijks te kunnen zien en te aaien.
Piet, jou een klein beetje kennende door de reacties op dit forum, je zult jezelf moeten opofferen en haar weer terug verhuizen. Ik denk dat je schuldgevoel alleen maar groter zal worden als je het niet zou doen. Ook al kan je haar maar één keer per week zien, jij kijkt veel liever naar een gelukkig paard dan 7 dagen in de week naar een ongelukkig paard! Zo goed denk ik jou al wel te kennen! Succes met je beslissing.
Groet, Anja

Je 30 jaar oude merrie verdient een plaats waar ze gelukkig is. Dat is nu het allerbelangrijkste. Je hebt er vast al heel lang van mogen genieten en je hebt kunnen rijden. Nu is het je taak dat ze een goede oude dag krijgt. Zet je gevoelens aan de kant, als je haar mist, denk je aan hoe fijn ze het nu heeft. Je kunt haar blijven opzoeken. Ik zou het doen.

Machteld

Arabesk schreef op maandag 29 december 2008, 9:40:

Ik bekap ook minder vaak dan ik zou willen, dan ik zou moeten. Het is niet alleen het bekappen wat tijd en energie kost, maar in tegenstelling tot vroeger toen hij lekker in een stalletje stond en alles voor me gedaan werd, moet ik nu alles zelf doen. En als je paard niet aan huis staat, gaat daar een hoop tijd in zitten. Het is dus in mijn ogen niet alleen het zelf bekappen waar mensen wellicht moeite mee hebben, maar de hele way of life die erbij komt kijken.