Kingsize schreef op maandag 29 december 2008, 10:18:


- te weinig tijd (waarvan ik met mijn karikatuur verhaaltje probeer aan te geven dat het eigenlijk gewoon verwaarlozing is om het niet te doen)

- te zwaar (Frans is hier al op ingegaan, maar een mogelijkheid is ook om vaker je bekapper te laten komen, of door telkens een beetje te doen. Hoeven uitkrabben doen mensen wel elke dag en is feitelijk net zo zwaar als de ene dag de steunsels bij alleen de voorvoeten weghalen, dag erna bij de achtervoeten, dag erna hoefwand bijwerken bij de voorvoeten etc, als je het maar telkens bij de voor of achterhand doet. Zo vertellen we het ook op de cursus. En we vertellen ook dat je altijd zo moet bekappen dat het paard er geen hinder van ondervind als jij plots door je rug gaat, dus niet eerst één hoef helemaal bekappen en dan pas de ander, maar telkens wisselen)

- ze hangen rond op bokt en laten zich toch weer aanpraten dat hoefonderhoud iets is dat beter gedaan kan worden door een prof. Tenslotte betekent een millimeter teveel eraf beslist dat het paard maanden kreupel is en in de worst eindigt. Op bokt zijn een hoop mensen die zeggen dat ze mensen kennen met verprutste paarden door zelf NB. (dat het bij 'ik ken voorbeelden' blijft en de betreffende personen nooit zelf op bokt komen is elke keer weer zeer opvallend)

- ze laten zich door hoefsmeden/bekappers aanpraten dat zelf onderhoud beslist geen goed idee is (ik zeg niet dat jij dat zegt, maar ik weet er een paar hier in de buurt die die gewoonte er op nahouden).

En niet te vergeten een groot onderschatte reden:

SOCIALE DRUK

misschien moeten we dáár meer aandacht aan besteden tijdens de cursus.

Mensen staan op een pensionstal, wat altijd al stinkende poelen van roddel en achterklap zijn geweest. Maar mensen worden door stalgenoten niet meer aangekeken, voor dierenbeul uitgemaakt etc

Dus van ellende laten ze maar weer iemand komen, want dan ben je van het gezeur af.

(Met name in dit deel van NL (noord-west+ randstad) waar de meeste paarden bij pensionstallen staan, omdat huizen met een stukje land niet te betalen zijn.)

Parelli heeft ook niet voor niets in z'n nieuwe pakketten zoveel aandacht besteed aan 'aan jezelf werken'.

Ik kwam een keer op een stal om NH les te geven, toen zeiden die mensen tegen me op fluistertoon 'die mensen daar, die bekappen zélf de hoeven van hun paard, tsss dat kan toch niet!'

niet wetende dat wij de cursus geven (ik was toen met onze andere auto, waar geen logo opstaat )

helaas hebben we mijn pony die avond moeten laten inslapen.
de dierenartsen wisten ook niet wat het was. ze bleef vechten maar het lukte echt niet meer. waarschijnlijk was het ouderdom.

4bozzza schreef op maandag 29 december 2008, 10:16:


Die ervaring heb ik niet met cursisten waar ik later nog langskom.
De kadaverhoef is lastiger en vaak heftiger, maar mensen hebben dan wel het gevoel dat ze 'in elk geval het ergste gehad hebben'. De hoeven van hun eigen paard vallen dan erg mee.

Dat je de vijl ook anders vast kunt houden klopt, maar wij leren de mensen de meest veilige (vijlige hahaha) manier aan om te raspen, zodat je niet per ongeluk ergens iets teveel afhaalt omdat je ijverig ergens op zit te raspen, maar niet oplet waar het uiteinde overheen raspt. Of dat je per ongeluk de straal zit mee te raspen.


Tja ik vind dat net zoiets als dat je zegt 'oh vandaag heb ik even geen tijd om mijn paard te voeren het schiet er even bij in'. Dan moet je dus wat anders regelen.

kehrana van sloten schreef op maandag 29 december 2008, 10:42:


Sterkte bij het verlies van je pony!

Anja Seijn schreef op maandag 29 december 2008, 9:58:


Euhhh ... ik verwarde je met iemand anders, maar het antwoord blijft hetzelfde!

Marleen den Arend schreef op maandag 29 december 2008, 7:55:


Marleen hoe gaat dat precies, naar de beste graasplekken gaan?
Ter vergelijking, ik hou altijd één graaspauze op het verste punt van de route, waar we ook keren, dat wisselt dus. Tussendoor zijn er toevallige momenten (wel altijd met mijn toestemming), volledig onvoorspelbaar dus. En als ik clicker dan is de beloning soms ook grashappen. Ik vermijd tot dusver vaste graasplekken waar we altijd "moeten" grazen.

Hoe doe jij het, en hoe is dat gegroeid?
Hoeveel plekken? Hoe ver van elkaar verwijderd? Allen voorspelbaar of juist niet voorspelbaar? Etc.

Groet, Michiel

Pief schreef op maandag 29 december 2008, 9:21:


Paard terug!
Geen moment twijfel.
De "familie" van jouw paard is haar kudde, niet jij, hoeveel je ook van haar houdt.

Je denkt het goed. Fijn voor haar dat ze jou heeft!

Michiel schreef op maandag 29 december 2008, 11:14:


Haha! Ik ben pas een beginner.

Ik heb er tegenwoordig geen probleem meer mee als we 'moeten' grazen. Als ik daar geen tijd oid voor heb, dan heb ik niets te zoeken op de rug van mijn paard tijdens een buitenrit.

Ik stel het me zo voor: als mijn paard op de prairie zou lopen, hoe zou ze dan haar 'wandeling' willen indelen? Naar de beste graasplekken dus, of naar de eik met vele eikeltjes eronder, of naar de drinkpoel..... dus ik klim op haar rug, probeer voor haar goede eetplekken te zoeken en probeer haar met die plek in gedachten daarnaar toe te focussen. Ik visualiseer de route een beetje om richting en intentie te geven aan ons ritje. Een beetje zoals: "welk plekje ik vandaag voor je in gedachten heb..... oei oei oei, daar staat heerlijk sappig gras!!! Ga je mee, de weg loopt zo........... (maakt plaatje in haar hoofd van de route er naar toe)"

(ja sorry, ook al schud ik de 'moetjes' van me af, ik blijf een beetje een softie die graag tegen haar paarden prietpraat )

Is ergens 'moeten' grazen dan zo erg?