Zoals jullie weten, is vorig jaar in maart mijn paard Apache gestorven. Omdat het hier niet "kompleet" leek, zijn we terug op zoek gegaan naar een vierde paardje. Liefst een onderdanige merrie omdat we hier een "krokodilletje" hebben staan, Couscous onze arabier.

Na lang en rijp beraad heb ik voor Melodia gekozen, een Mangalarga Marchador, een lieveke, onderste in rang...

Eind augustus is ze naar ons gekomen, heel braaf en timide in de groep... Na een paar dagen stond ze al boven Sela, onze puber die binnenkort vier wordt. Ik heb hier ook al eens geschreven dat ze Sela toen op de cirkel zette, in stap, draf en galop en ook van hand kon laten veranderen... jaja... Dat was nog onschuldig...

Couscous bleef verder de baas, op haar bitchige manier, links en rechts eens sjotten, eens bijten maar ... te doen.

Heel onverwachts, hier thuis in de paddock, greep Mel naar de macht. Couscous liep achter haar wat te pronken en te imponeren en ineens wham bham en 't was gebeurd.
Couscous werd ook op de cirkel gezet en afgejakkerd. De volgende dagen werden de drie anderen, dus Indy, Couscous en Sela, regelmatig samen op de cirkel gezet en rondgejaagd. Mel stapte dan in 't midden van de cirkel mee, wiebelde wat met haar hoofd, keek eens vies en dat was al genoeg. Dat was in december.

De wei werd toen moeilijker en moeilijker (voor ons) en met de koude hebben de paarden continu in de paddock gestaan. Couscous werd meer en meer een paria, mocht niet meer bij het groepje komen staan slapen, werd altijd weggejaagd... Niet leuk!

En nu, nu kunnen we Mel en Couscous niet meer samen in de paddock zetten, Mel maakt Couscous gewoon af, dwingt haar de stal in en begint er dan op te sjotten, vreselijk... Couscous helemaal van slag, piepen, bibberen, een dikke knie (al beter).

Mijn lief Melleke staat nu van woensdag met Indy op de wei, 2 km van hier! In the middle of nowhere, in de wijde omtrek geen mens of paard te bespeuren. Dat wil dus zeggen dat ik twee keer per dag met de fiets door het slijk, eten kan aansleuren voor twee paarden... Met de auto rijden we daar vast.

Tijd om te rijden blijft er voor mij bijna niet meer over.

Couscous is helemaal opgeknapt, terug vrolijk en parmantig. Mel staat op de wei naar haar hofdames te roepen en heeft het daar heel druk. Trouwens Mel is géén "leidmerrie" . Mel is een "drijfmerrie", ze stuurt de anderen altijd voor zich uit, in het tempo dat zij wil.

Gelukkig is Mel nog wel altijd even lief en braaf tegenover mij, ze loopt als een hondje mee, oef!

Ik hoop dat alles losloopt wanneer ze terug op gras staan want zo is alles wel héél ingewikkeld geworden .

Marianne

marianne laenen schreef op zondag 18 januari 2009, 9:03:


Ja ma wie doet da nu ook met zenne mond ! ! Ben het eens met Peter !

marjolijn schreef op vrijdag 16 januari 2009, 18:50:


Ik heb lang gewacht met een paard aan te schaffen, eenvoudig omdat ik een paard niet het juiste leven kon bieden, financieel en ook qua stalling. Nadat ik vast werk had en mijn vrienden mij een ideale stalling aanboden met paardengezelschap, dag en nacht toezicht, 24/7 op het weiland, heb ik de stap gewaagd. Toen mijn vrienden huwelijksproblemen kregen, veranderde alles en werd het een nachtmerrie. Indy was toen nog geen jaar oud. Indy moest er weg, maar het was zo verschrikkelijk moeilijk een stalling te vinden voor een veulen, mensen waren bang dat ze wild zou zijn en dingen zou stukmaken. Stallingen genoeg, maar ze zou 24/7 op stal staan en dat wilde ik niet. Geweld en ongeduld ten opzichte van paarden kwam ik overal tegen, schijnbaar de normale gang van zaken, iedereen vond mij een aansteller dat ik niet sloeg.
Het slaat nergens op, maar je bent gewoon geen baas over je eigen paard in de meeste stallingen. Heb je kritiek, moet je paard het ontgelden. Ik heb menig maal gehoord dat ik maar moest verdwijnen. Waar moest ik haar dan laten, op mijn nachtkastje?!
Ik meende toen dat ik het goed aangepakt had, maar ik zou het NOOIT op deze manier weer doen en pas een paard aanschaffen als ik dat paard op mijn eigen weiland kon houden. NIET afhankelijk van iemand zijn.
Indy staat sinds 7 jaar bij mij thuis, op mijn eigen weiland.
Monique

Spirithorses schreef op zaterdag 17 januari 2009, 8:45:


hi pien de stal is in bergen nh vlakbij alkmaar.
Alwaar ook mijn residentie HAHAHA
groeten trudy

Spirithorses schreef op zondag 18 januari 2009, 9:18:


Dat is inderdaad waar ik ook aan dacht en daar is niemand mee geholpen.

Ik ben juist weer terug van de wei, in eerste instantie hing hij erger op zijn achterbenen dan gisteren, stond met zijn hoofd naar beneden gezakt. Even daarna kwam de eigenaar eraan met een pluk hooi en eten. Toen we erlangs liepen met Player op wandeling, zag ik dat de pony ineens vlotter liep , veel vlotter liep dan gister. Het leek wel gekeerd te zijn, de toestand, ...hoop dat het geen momentopname was. Hij liep nog wijdbeens en heel stijf op zn hielen maar veel meer rad, gister was het louter strompelen.
De eigenaar stak zijn duim omhoog , heel blij ermee en wilde zijn pony op het gras zetten, het stuk vergroten waar hij op staat - wat op zich goed en nodig is - maar er staat grás, overal! Ook wilde hij de pony elke dag de paaltjes een meter opschuiven en zo gras bijgeven of elke dag een paar uur weidegang. Ik heb hem ervan kunnen afbrengen, heb uitgelegd dat de pony véél beweging nodig heeft maar dat gras echt nog niet kan nu. Hooi, liefst oud hooi. Ben vergeten te zeggen dat hij gerust meer hooi mag geven want nu staat het beest op een hongerdieet. De man neemt alles aan wat ik zeg, hij had evengoed kwaad kunnen zijn op dat gemoei van zijn overbemoeizuchtige buurvrouw.
hum.

Jacqueline v d Berg schreef op zondag 18 januari 2009, 13:39:


Wees blij! )