Frans Veldman schreef op zaterdag 31 januari 2009, 14:49:


Doorbreken van de cuclus gaan we dus proberen te doen door het shetweitje zeker tot dit najaar onbegraasd te laten. Als ze de grote weide verdragen gewoon een gans jaar.

Het veelvuldig ontwormen is volgens de dierenarts nodig omdat de ingekapselde wormen niet allemaal tegelijk terug actief worden en we ook deze willen uitroeien.

Gudrun schreef op zaterdag 31 januari 2009, 15:31:


De wormen kunnen dacht ik wel langer overleven, zeker in lang gras. Door er schapen op te zetten die het gras kort houden wordt het gras samen met de larven opgegeten, en wat er achter blijft vindt weinig beschutting tegen de zon. Voor de schapen hoef je niet bang te zijn: de paardenwormen kunnen in een schaap niet overleven.


Dan zou ik moxidectine gebruiken, en niet ivermectine. Moxidectine doodt ook de ingekapselde wormen.
Overigens zal er van inkapseling alleen sprake zijn als er sprake was van een hele zware wormbesmetting. Zolang er geen overbevolking in de darmen is kapselen wormen zich niet in.

Frans

"If your only tool is a hammer, you tend to see every problem as a nail."

AMA schreef op vrijdag 30 januari 2009, 10:30:


Op een uurtje van Tervuren (zuidkant van Maastricht) : er liggen hier ingepakt in plastic kleine balen.. dus geen kans dat de paarden gaan eten... als je interesse hebt neem even contact op.
Myriam

Peter Donck schreef op zaterdag 31 januari 2009, 7:50:


Ik denk, dat de natuurbeheerders in NL niet zo bezig zijn met hun grote grazers.
Het gaat ze om de beheerseffecten van begrazing; die ponies en koeien enzo mogen wat hun betreft net zo goed meteen naar de slager - weinig affiniteit mee.
Dat is nooit zo geweest, ook niet toen nog relatief veel groter percentage particulier ingeschaard werd (het ijslanderstamboek was daar erg actief in). Vanwege die belangentegenstelling heb ik nooit meegedaan aan dergelijke begrazingen.

Hoe, in het algemeen, grote grazer populaties (zogenaamd prooidieren) zich ontwikkelen en handhaven is veel beter onderzocht in Afrika. Ngorongoro bijvoorbeeld is daar een uitmuntend geschikt gebied voor omdat het zo geisoleerd is, net als de OVP.
Blijkt dat, net als in de verhouding van muizenpopulaties t.o.v. roofvogels trouwens (onderzoek waar ik zelf vroeger wel aan meegedaan heb), het "prooidier zijn" absoluut niet significant van invloed op populatiegrootte is i.t.t. ziekten en voedselaanbod.
In algemeen gesteld kun je dus zeggen dat een voedselpyramide van de basis uit aangestuurd wordt.