Gudrun schreef op woensdag 4 februari 2009, 14:37:


Dit zal een hele geruststelling zijn, hoe triest ook van Bolletje en Plukje

Ik had dit gericht al eerder op de dag gelezen en ook al 2x eerder een poging gedaan om te reageren, beide keren ervan afgezien.

Ik vind het moeilijk om te bepalen of dit paard niet goed verzorgt is, dus doe ik het dan ook maar niet.
Dit bericht heeft me alleen doen beseffen dat ik misschien ook maar eens onder de deken van mijn 31 jarige moest gaan kijken.
Ik voel elke dag even onder de deken maar sinds hij deze op gekregen heeft heb ik hem er niet meer vanaf gehaalt.. Oeps...
Wist wel dat hij niet erg was afgevallen omdat ik hem altijd even voel maar toch...
Heb Laly nog nooit zo wit gezien en vermoed dat hij zelfs een beetje meer vlees heeft gekregen.
Maar maakt mij dit nu een slechte paardeneigenaar???
Misschien want ik had net zo goed een sterk vermagerd paard kunnen aantreffen onder de deken, wetende hoe snel oudere paarden achteruit kunnen gaan.
Nu zal ik dus nooit een oud paard helemaal binnenste buiten keren als deze wat mankeert, bloedonderzoek gaat me eigenlijk al te ver, een prikje tegen buikpijn en de entingen zijn denk ik wel de limiet, ook de andere simpele dingen ontzeg ik ze niet maar veel moeite in de zin van medicijnen en onderzoek doen we niet meer bij paarden op leeftijd.

Tja en dan een afspraak maken voor de afmaken, persoonlijk vind ik dat helemaal niet zo erg.
Soms weet je dat het einde nabij is net zoals met mijn eerste arabier, Mahmut, beestje had op 12 jarige leeftijd een hartaanval overleefd en kreeg op 23 jarige leeftijd pas echt problemen, hij ging vocht vasthouden en binnen 2 weken was hij al zijn vlees kwijt.
Bij het vocht vasthouden wisten we al dat dit niet lang meer ging duren, maar Magmut was nog zo happy, na een week te hebben gezien hoe snel hij vlees verloor en ook zijn geluk hebben we in goed overleg een datum gekozen waarop we Mahmut lieten gaan, eerst contact opgenomen met de Rendac, daarna de afspraak met de DA 2 uur eerder gemaakt voordat de rendac zou komen.

Mocht ik zien dat mijn oudere paarden beginnen te lijden dan denk ik dat ik het weer net zo doe als met Mahmut, op deze manier kan je naar het afscheid toe leven.
Niets is zo erg dan een paard abrupt verliezen zonder enige waarschuwing vooraf en dan met het gedonder te zitten dat het heel lang duurt eer deze wordt opgehaalt, het ergste wat ik heb mee gemaakt is een 2 jarige fries die met 30 graden 7 dagen dood heeft gelegen langs een van de toeristisch wegen van Drenthe en elke dag zag ik hem meer en meer opzwellen.

Spirithorses schreef op woensdag 4 februari 2009, 13:48:


Wat jij beschrijft zijn paarden die voor mij nog steeds gelukkig/content zijn, hetgeen wat jij omschrijft als levenskwaliteit. En die laat je inderdaad genieten van hun pensioen en de rol van oma/opa opnemen. Volgens de invulling die ik eraan geef "lijden" zij ook niet. En ik geloof niet dat lijden voor dieren zo veel anders is dan voor mensen. Pijn is pijn. Bij hen ligt het misschien wel meer op het lichamelijke vlak (bestaan vb. wel psychotische of manisch-depressieve paarden?). En ze zullen er misschien veel minder over piekeren dan wij, sneller berusten. Maar dat maakt het voor mij toch niet minder erg.

Onze ruin heeft een cyste in zijn straalbeen, en is enkel nog geschikt als wandelpaard, iets waar hij momenteel van geniet. En als dat niet meer gaat, dan mag hij ook rustig bij ons blijven en ik hoop ook dat hij ons (toekomstig) veulen mee helpt opvoeden. En als hij het niet doet... ook goed. Zolang hij maar geniet van het leven.
Idem met onze hond. Die wordt hoe langer hoe onstabieler op zijn achterpoten, en zijn tanden zijn quasi volledig afgesleten. 30 km wandelen gaat niet meer, een blokje om nog wel. Zijn grootste "lijden" op dit ogenblik is dat hij geen katten meer kan inhalen... Hij heeft dus een aantal ongemakken, maar is het grootste deel van de tijd een contente hond.
Maar als ze beginnen af te zien zonder hoop verbetering, als ze hun levenslust verliezen, dan geef ik de voorkeur aan de korte pijn.

Eigenlijk mogen we ons gelukkig prijzen, dat we de mogelijkheid hebben om ze nog te laten genieten van hun oude dag. Voor de meeste stalpaarden zal het plaatje er wellicht heel anders uitzien... Enne, ja, die lijden ook, ook al berusten ze erin...

Lena

Realist schreef op woensdag 4 februari 2009, 15:03:

Ik kan me hier helemaal bij aansluiten.

clarissa ruijgrok schreef op dinsdag 3 februari 2009, 22:01:


onze stal staat al vanaf 2001 op de wei en staat niemand in de weg,
maar mischien is er nog hoop., heb binnenkort nog een gesprek bij de gemeente ,tja je weet maar nooit.
maar mocht dit nu niet baten dan wordt het dus beplanting.
zou conifeer of hedera een optie zijn, groeit nl wel lekker snel dicht ,maar dan blijft de vraag weer , is dit giftig ?
ik zou er dan evt windbreekgaas voor kunnen spannen, heeft iemand hier ervaring mee?

greta schreef op woensdag 4 februari 2009, 15:52:


NOOIT doen, coniferen en klimop zijn giftig!!!

Marianne

greta schreef op woensdag 4 februari 2009, 15:52:


Hedera is denk ik licht giftig, coniferen vind ik meer landschapsvervuiling dan een schuilstal tenzij je in een omgeving woont waar die dingen vanzelf ook groeien.
Ik zou hier thuis in mijn omgeving kiezen voor wilgen met windbreekgaas of zo.

Windbreekgaas heb ik hier, je moet de fijnmazige soort nemen en dat voldoet redelijk.