Gisteren nog een uurtje door compostwormen verteerde mest uitgereden en af en toe vind je dan een stuk mest wat nog niet helemaal verteerd is.
Nu vind ik dat geen probleem, het gaat ook gewoon de wei op. Wat me opviel is dat ik wel heel wat hele jonge wormpjes zag, van zo'n 2 centimeter lang, nog een beetje doorschijnend, keurig verdeeld in de mest. Dit waren wormpjes die nog niet zo lang uit het ei gekropen waren. Wormen kunnen verhuizen, wormeieren natuurlijk niet.

Omdat ik nooit ik iets heb anders gelezen dan dat een hoop 'stil ligt' in de winter, heb ik dat ook altijd aangenomen, maar ik spitte in een vers stuk en daar zag ik alle maten wormen, niet gestressed wriemelend in een grote dot, maar zich normaal bewegend door de mest zoals je dat in de zomer ziet. Tel dat op bij de ontdekking van de hele jonge wormpjes en het wordt heel aannemelijk dat de processen in de hoop in de winter gewoon doorgaan.
Als je er over nadenkt is het ook logisch. Zolang we verse mest aandragen wat opwarmt door de bacteriewerking kunnen de wormen hun eigen werkplek uitzoeken. Wordt het te koud dan pakken we gewoon een nieuwer stukkie. Intussen leggen we met elkaar wel een boel eieren op de plaatsen waar we net geweest zijn en er blijft voldoende onverteerde mest over om hun kinderen en kinds-kindskinderen te voorzien van voedsel.
Het zou interessant zijn als ik ergens kon vinden, of misschien weet iemand dat hier, bij welke temperaturen de wormeieren nog uitkomen, of dat temperatuur er niet zoveel mee te maken heeft.

Wil schreef op vrijdag 13 februari 2009, 0:56:


Bijna elke schimmel krijgt het met het oplopen der jaren.
Opal heeft ze aan de onderkant van haar staartwortel. Begint als klein bultje, dan poosje stabiel, dan opeens worden ze groter, poos stabiel. (Althans bij Opal dan, he.) Vroeger onze TB merrie, had ze op haar vagina, toen zij echt oud was, gingen ze soms bloeden, waren echt druiventrossen.

Wil schreef op donderdag 12 februari 2009, 22:41:

De professor in kwestie had 3 testpaarden:
1. paard met gewoon gebit.
2. paard met vergulde kroonrand op de wolfskiezen.
3. paard met een beugeltje van de pardenorthodont.

Het eerste paard gaf, naar men al verwachtte, de minste problemen op korte termijn.
Het onderzoeksteam had echter wel één belangrijk element over het hoofd gezien: de electromagnetische kruimeltjes kropen tussen de tanden en stapelden zich daar op. Een jaar later had de paardentandarts de grootste moeite om zijn vijl terug uit de bek van het arme dier te trekken.

Bij het 2de paard kreeg men problemen met het bit, dat niet meer uit de mond kon worden gehaald. Een operatieve ingreep moest uiteindelijk het bit én de daaraan vastgeklonken wolftanden verwijderen.

Paardje nummer 3 werd - precies omwille van het beugeltje - toch al bitloos gereden. Na het toedienen van het electromagnetische bijvoer echter kon de mond van het paard helemaal niet meer open.
Men heeft dit opgelost door naast de chip in de nek, ook nog een kleine sonde in te planten. Via die weg wordt het paard nu 3x daags gevoederd met vloeibare voeding. Het paard (eigendom van een plaatselijke melkboer) staat nu samen met de koeien op stal wanneer ze gemolken worden.
Er is een beurtrolsysteem opgemaakt welke koe gekoppeld wordt aan de sonde van het paard.
Maar verder gaat alles normaal zijn gangetje.


_______
Herman
"Art in Nature - Nature is Art"

Britt Claeys schreef op donderdag 12 februari 2009, 23:22:


Oei Britt, dat is geen goed nieuws! Maar ik twijfel er niet aan dat je het juiste voor hem zal beslissen. Nobody is bij jou in goede handen. Veel sterkte maar weer!

Marianne

Piet schreef op vrijdag 13 februari 2009, 8:28:


Bij ons ook heel veel "wormenleven" in de mesthopen Piet! Maar vanbinnen blijven die toch gewoon warm? Als je erin graaft komt er damp uit ook al is de bovenste laag bevroren. Eigenlijk ongelooflijk hé!

Marianne