Isabel van der Made schreef op vrijdag 13 februari 2009, 21:09:


Vandaag is het hier zulk mooi weer dat ik op een deken in de wei ben gaan liggen. Ik denk dat Opal ook de Parelli DVD's heeft bekeken, want ze kwam meteen bij me staan, om over me te waken.
Tot er iemand in de wei kwam, die met me wilde praten, even staan kletsen met die vrouw, die nam haar paarden mee de wei uit, en ik ging weer op m'n deken liggen. Opal weer bij me terug, en kwam naast me liggen. Niet lang, toen rollen, en dat was het.
Valt allemaal wel mee met de druk, denk ik.

Heidi_Aiden schreef op zaterdag 14 februari 2009, 15:04:


help/faq in de linkerkolom aanklikken, naar beneden scrollen

Peter Donck schreef op zaterdag 14 februari 2009, 8:01:


Dit zijn effen roze regenwurmen.... waarschijnlijk geen kompostwurmen dan... ze moeten toch racestreepies hebben?

Anita Cats schreef op zaterdag 14 februari 2009, 12:07:


Als mijn paard iets engs ziet en er niet langs wil blijf ik vooral rustig. Naarmate hoe de situatie is stel ik haar gerust, vraag rustig om langs te lopen óf ik stap af en ga op het enge ding af of negeer het gewoon. Ik ga mij niet negatief opstellen en ookal heb ik eens een dipperiode (vorige week zelfs nog), dat hoort er allemaal bij. Het kan niet altijd goed gaan en soms gaat het zelfs een langere tijd niet goed, maar als je daardoor een negatiefe en hopeloze instelling krijgt gaat het echt niet beter worden. Hoe moeilijk de dingen soms lijken ik blijf altijd tegen mijzelf zeggen 'het komt goed, maak jezelf niet druk'. Ik ken al wat mensen die JA-REN-LANG met hun paard hebben zitten vechten en dippen, het is allemaal pas de goede kant op gegaan toen ze zich niks meer van het negatiefe aantrokken. Puur negeren en je alléén maar focussen op de stomste en kleinste dingen die goed gaan. Het klinkt vaag, maar toch is het zo om de een of andere reden. Soms gaan dingen goed en soms gaan dingen slecht, helaas is dat nu eenmaal zo.

Anita Cats schreef op zaterdag 14 februari 2009, 12:07:


Oh jee.... wat een teleurstelling spreekt er uit jouw verhaal!
Het is heel moeilijk om op afstand te beoordelen...
Ik weet wél dat sommige paarden gewoon zo zijn.
Soms moet je idd. doorpakken.
Ik vrees dat ik hier ook zo'n uitprobeerder heb.... en met zachte hand bereik je niets. Op de grond een lief dier... zodra je erop klautert een klier.
Rijmt....
Wil niet werken of zo... ziet er de LOL niet van in.
Is ook m'n eigen schuld... omdat ie al langer als een jaar weinig tot niets doet.

Met doorpakken bedoel ik nog steeds op een paardvriendelijke manier.
Maar hij gaat wel doen wat ik vraag, en ik overvraag niet.
Maar gewoon staken is er echt niet bij.
Voorlopig nog steeds voordeel van de twijfel bij hem.....

Ik zeg zeker niet dat ik niets bereikt heb! Integendeel! Hij heeft EINDELIJK geleerd dat het toch beter is om mij niet overal en altijd af te lebberen, kan eindelijk op afstand blijven grazen of dommelen als ik in de buurt ben, trekt m'n veters niet meer uit m'n schoenen... Nou ja, meer dingen.
Wat er gebeurd is, dankzij heel erg consequent blijven bij hem, is dat het geen zin heeft voor hem om dingen te blijven proberen... omdat hij donders goed geleerd heeft dat als ik NEE zeg... het ook NEE blijft.

Is het niet zo Anita, (ik noem maar wat) dat ze niet zoveel vertrouwen in je heeft als je op haar zit? En op de grond wel?
Kan me dat haast niet voorstellen in jouw geval trouwens...

Groetjes,

Wil

Sky schreef op zaterdag 14 februari 2009, 15:43:


Ja, zo denk ik dus ook. Rome is niet in 1 dag gebouwd.Met een negatieve houding bereik je helemaal niets.
Ik vind wel dat het soms lijkt alsof ze helemaal niets meer snappen.
Wijt dat aan een puberaal jong paard. Die proberen dat zeker!
OK. Die dag geen vervelende dingen doen, alleen de hemel in prijzen bij de dingen die hij wel goed doet. En dan de dag daarop weer proberen.
Dat is niet 'ermee laten wegkomen'.... als hij iets niet goed doet: andere vraag stellen, waarvan je weet dat hij dat wél goed kan en begrijpt.
Misschien is dat idd. een stapje terug doen... maar dat is niet belangrijk.
Het gaat erom dat hij bij dat ene goede dingetje, weer beloond kan worden dus sluit je het beiden toch positief af.
Ongeveer...... )
De training van Catcher alleen al om z'n voeten braaf op te tillen, zodat je kunt raspen, is een heel lang verhaal geweest.
Gisteren heb ik hem weer losstaand kunnen bekappen en hij blijft ook gewoon staan. De puber in hem onderzoekt dan toch wel de bekapperstas met gereedschap, en onderwijl trekt ie er een handdoek uit...
Dan trek ik z'n aandacht er weer bij en werk verder...
Ik merk ook dat hij steeds beter z'n aandacht erbij kan houden en veel minder snel is afgeleid.
Voorlopig bekap ik hem ook uitsluitend in de inloopstal.... is veel rustiger voor hem.

Wil.

Maar waarom Wil?
Ik snap niet hoe een paard zo kan veranderen.

Ben zelf heel erg blij, met alles om me heen / situatie etc.
Dan sta je echt gek te kijken.
Ik heb 2 paarden tot mijn beschikking, trailer en rijvereniging.
Zadels en hoofstellen prachtig en uitgemeten voor beide paarden , beter zou je het niet kunnen treffen, vrije hand in alles.....
Ik ga dat niet opgeven, bedankt voor de reactie's, (t'was net gebeurd).
Ben er aan het over aan het nadenken gegaan.

Ik ga weer contact opnemen met Aart (sense4horses) dan denk ik dat het goed is om een soortement van politie training te houden, maar in alle rust.
Ik ga met hem overleggen wat we het beste kunnen doen.
En Of hij mij kan helpen.
Anita

Hier heeft het in iedergeval niet voor gezorgt dat afstappen/vermijden het er beter van wordt / helpt, ik denk zelfs averechts.
Pas terug voor zadelcontrole en plekjes op rug laten nakijken.
Bak kon ik daar niet in, dus even het erf op en neer.
Het moment dat ik terug wilde draaien Precies op dat moment vond zij iets eng, en was maar al te blij met de draai van mij.
De volgende draai daar weer heen dacht zij o nee daar niet heen, het was door mij bevestigd dat enge en mijn draaien, lullige timing, maar het kwam tegelijk.
Zo had ik daarna het extra moeilijk had om haar daar toch heen te krijgen.
Mijn mening is dus niet uitwijken maar resoluut rijden.
Maar goed het kan te zwart wit zijn, er zijn altijd bijzondere situatie's, maar ik dacht dat we de onze al lang voorbij waren.

Ik heb in ieder geval voor Dinsdag een bosrit gepland.
Dat gaat wekelijks gebeuren, samen met een ander.
Ik ga voor ons plezier en denk dat dat goed gaat lukken in het bos.
En kijken of Aart me KAN helpen.

Anita

Anita Cats schreef op zaterdag 14 februari 2009, 17:05:


Waarom..... ik zou het niet weten. Ergens in de training heeft ze iets van vertrouwen verloren lijkt het.. En ze was nog heel jong toen je met dit paard aan het werk ging... Puberaliteit, zou kunnen! Hormonen, kan bij merrie's zeker een rol spelen!

Catcher is trouwens wel veranderd, maar in zijn voordeel.

Nadenken is altijd goed Anita! Je komt er vast wel weer uit..

Groetjes!

Heidi_Aiden schreef op zaterdag 14 februari 2009, 14:32:


Officieel: SoulChaser (hoe waar!!) en Dreamcatcher's Caramel.
De 1e naam is al in de USA gekozen, de 2e is mijn verantwoording.

Dankjewel!

Je klinkt zo verdrietig Anita, het raakt me...

Vandaag juist met Nancy een prachtervaring met het trailerladen.

Ruim een week een trailer bij huis (geleend) Eerst op 10 tot 15 m. als de weigering van 'daar ga ik niet in'. Steeds een stapje dichterbij, heel wat voedsel beloningen. Tevreden zijn met halfweg de laadklep, daarna halfweg de trailer (in een aantal verschillende sessies) Geen druk uitgeoefend, zelf op de knieëen in de trailer me klein makend.....

Vandaag tot 4 maal toe rechtstreek in één keer de trailer in, heerlijk muesli uit de emmer die daar hangt gesnoept. Klep één maal dicht gehad. Ben supertrots op haar.

Hoop dat de trailer nog een poosje mag blijven, binnenkort een stukje rijden. Hoop zo dat de stress/angst die ze had voor de trailer zo weg ebt.
Met druk, pressen werkt het totaal niet bij haar. Wordt opstandig, gaat trappen en raakt bijna in paniek (op die manier hebben we haar helaas moeten halen bij de vorige eigenaar anderhalf jaar geleden)

Rita Klompmaker schreef op zaterdag 14 februari 2009, 14:34:


10 km is met onze veulens ook wat te hoog gegrepen, dus we maken het gewoon iets korter, en zien vanzelf wel of we dan nog een zijpaadje ingaan of niet. Liever dat alle paarden nog wel wat extra's kunnen dan dat het eigenlijk te ver was en alles op z'n reserves loopt.

van lennep schreef op zaterdag 14 februari 2009, 15:10:


Als ik nou eerst even alles lees voordat ik reageer... pff

Ik moet nog even goed nadenken over Sieta, ik weet eigenlijk niet zo goed of ik haar er wel zo'n plezier mee doe. Ik zou haar zelf wel graag mee willen hebben maar ik loop met Bandido, en bij nader inzien is het denk ik niet zo verstandig om iemand anders met 'm te laten lopen.

Was laatst wandelen met de paarden en toen had mijn moeder Sieta meegenomen, maar ze wou niet mee dus was nog een gedoe om haar bij het erf weg te krijgen en ze stond onderweg ook steeds stil, was er niet zo happy mee. Ook niet zo leuk voor degene die haar met haar loopt denk ik... Ben er nog niet uit

Anita Cats schreef op zaterdag 14 februari 2009, 17:05:


Anita, dit is wat ik je wil meegeven: Je paard is je spiegel.

Alles wat je bij je paard ziet en al je gedachten rondom haar (je vindt haar zus, je vindt dat ze zo), koppel dat eens terug naar jezelf.
Het zal een enorme opening bieden, voor jou, voor haar en voor jullie beide in relatie tot elkaar.

joop schreef op zaterdag 14 februari 2009, 9:38:


Ik denk niet dat het met de vegetatie te maken heeft, eerder met elementen- of aardstralen- of met een de dieper gelegen veen laag. (op 6 m diepte moet je door een veenlaag voor het grondwater) met dáár een zwak punt.

Nils en Olly