Jullie hebben beide mijn stemmen ontvangen :)
Hopelijk winnen jullie !

Grtz,

Anne

Anja Seijn schreef op dinsdag 3 maart 2009, 22:25:


Ik ben het er helemaal mee eens dat een ruiter/amazone niet te zwaar moet zijn. Als ik naar mij zelf kijk, dan vind ik mij zelf ook aan de zware kant voor mijn paard. (welke vrouw vind zich niet te zwaar Ben er dan ook serieus mee bezig om gewicht te verliezen en soepel en leninger te worden.
Hardlopen, letten op mijn voeding en gerichtte oefeningen helpen mij om straks helemaal klaar te zijn voor het rijden van mijn paardje. (ze is nog niet ingereden. Maar daar beginnen wij binnenkort mee).

Wat ik regelmatig om mijn heen zie, is dat mensen misschien niet te zwaar zijn. Maar wel enorm zwaar kunnen zitten en hierdoor een paard/pony meer in de weg kan zitten dan iemand die wat zwaarder is maar wel beter mee gaat in de beweging van het paard.

joop schreef op woensdag 4 maart 2009, 10:07:


Joop

Maar ff zonder gekheid: ik vind het een prima actie en heel slim dat er een BN'er wordt ingezet om die actie te ondersteunen. De nadruk wordt gelegd op meer bewegen, naar buiten en een maatje en de toon is niet veroordelend. De 'gij zult' acties zijn meestal gedoemd te mislukken. Wij laten ons niets opleggen, nietwaar?

En even naar mezelf kijkend: bij mij is het ook een geleidelijk proces geweest. De paarden liepen overdag wel buiten maar stonden 's nachts op stal, hadden voor nog hoefijzers (ik vond het al heel wat ze er achter af te halen), kregen 's winters een deken op en 's morgens en 's avonds een lekkere schep brokjes. Hooi kregen ze ook maar als ik zie wat ze nu naar binnen werken heb ik in die tijd te weinig hooi gevoerd. Toch had ik het idee dat ik goed bezig was. Vooral ten opzichte van de stalpaarden die er 1 uur per dag uitkwamen. Langzaam maar zeker ben ik me bewust geworden dat het veel beter kon. Waardoor? Voornamelijk m'n eigen projecties: ruimte, vrijheid, beweging. Ook kritische vragen en opmerkingen van het thuisfront hebben eraan bijgedragen. Manlief heeft 'niets' met paarden en juist hij kon die vragen stellen - niet gehinderd door natte apen. Ik moet erkennen dat ik er pas 'aan' wilde toen ik zijn opmerkingen bevestigd zag op deze site (en bijbehorend boek). Ook dat is denk ik een menselijk trekje Je neemt eerder iets aan van een autoriteit op een bepaald gebied dan van iemand die er de b*llen verstand van heeft.

En dat helpt nu ook bij de actie van de DB. Ankie is - of je wilt of niet - een autoriteit op paardengebied en als zij het zegt...... Het kan niet anders dan dat het iets, al is het maar een heel klein beetje, in beweging zet. Elk klein stapje is er één. Het zou al fantastisch zijn als paarden niet meer opgesloten worden en ze in een groepje of met 1 maatje lekker kunnen scharrelen. En die bitten, sloffen, zwepen, ijzers, brokjes....dat is fase 2...

Simone

Gisterenmiddag ben ik me rot geschrokken. Ik werd gebeld op mijn werk door mijn buurvrouw dat mijn 2 paarden ontsnapt waren en langs de weg (ca 1 km van huis) liepen. Gelukkig heb ik een zeer zorgzame buurvrouw die zonder na te denken direct actie heeft ondernomen. Met hulp van 4 andere toegesnelde mensen heeft zij de paarden terug kunnen drijven naar huis en daar neergezet (weliswaar op stal maar dat was maar een half uurtje).
Wat was er het geval?
Mijn paarden staan in de rijbak (omheind met hek en schrikdraad) die zich bevindt op geheel omheind terrein. Je zou denken dat kan nooit geen kwaad. Maar... er waren 3 grote ballonnen (Mickey mouse) neergekomen in de bak en de touwtjes hiervan zaten in het hek vast. Die zijn natuurlijk heel eng waardoor zij in paniek dwars door het hek en draad zijn gelopen (beide niet meer herstelbaar). In plaats dat ze op het terrein bleven vonden ze het zo eng dat ze over een hek zijn gesprongen naar een aangrenzend terrein en daarvandaan zijn zij wederom gesprongen naar de weg toe. Nu woon ik in de polder en is het 's middag niet erg druk, maar er rijden wel auto's. Doordat deze achter de paarden bleven rijden werden ze alleen maar banger en renden vooruit.
Ook de politie werd gebeld en deze zette de weg af zodat de paarden die geen halster om hadden want ze liepen toch op eigen terrein teruggedreven konden worden.
Achteraf is het allemaal wel meegevallen, op enkele wonden na op de achterbenen die er niet ernstig uitzien. Maar ik moet er niet aan denken wat er had kunnen gebeuren. Toen ik thuis kwam en ze mijn stem hoorden was de paniek over, dat vertrouwen hebben ze wel. Na het hek provisorisch gerepareerd te hebben heb ik ze weer buiten gelaten.
Wat ben ik blij dat er nog behulpzame mensen zijn en dat dit allemaal goed is afgelopen! Zo zie je maar wat een paar ballonnetjes kunnen veroorzaken.
Ben benieuwd hoe dat met Koninginnedag gaat als er duizenden worden opgelaten!

DC schreef op woensdag 4 maart 2009, 11:10:


Voor die datum desensibiliseren. Eind goed, al goed.

joop schreef op woensdag 4 maart 2009, 11:27:


Of een petitie starten om het lanceren van zelf-verspreidend plastic afval aan banden te leggen.

Tis wel gek, afval neerkieperen in de tuin van iemand of in het bos mag niet, maar het is wel toegestaan om een zootje plastic op te laten stijgen met de kennelijke bedoeling om het op iemand anders erf of natuurgebied te laten neerstorten...

Ook heel leuk voor passerende vliegtuigen trouwens.

Frans

"If your only tool is a hammer, you tend to see every problem as a nail."

Frans Veldman schreef op woensdag 4 maart 2009, 11:59:


Hier gebruiken ze nu verplicht biologisch afbreekbare balonnen, of die echt bestaan weet ik niet.

Heidi_Aiden schreef op dinsdag 3 maart 2009, 20:16:


Ik heb begrepen dat ze daar, vreemd genoeg, wel met ijzers rijden.

Aart

sibyl de jager schreef :


Ik ben dat met je eens. In mijn dressuuropleiding zie ik nu wekelijks paarden voorbij komen die 'wel wat kunnen'.
Maar het zijn bijna allemaal machines, het zelfdenkend vermogen wordt niet aangesproken, liever nog de kop ingedrukt en ze moeten aan Het Mooi Ogende Plaatje voldoen. Paarden die 'doods' gemaakt zijn, lopen met een lege blik in de ogen, wetende dat elke vorm van protest of eigen mening wordt afgestraft door hem 'aan te pakken' of net dat tikje met de zweep of hem er eens even doorheen rijden (en erger).

Ook onze Maggio is zo'n paard, wás eigenlijk, hij begint nu wat paardser te worden, maar ik vind het nog steeds niet het prototype van een prachtig lopend Z paard. Hij loopt als een typische Arabier op stelten, maar dan meer een sloffende kameel. Pas als je hem 'aan het werk zet' (wat we hier dus zelden doen) ga je iets zien maar geen sprankeling, meer een automatisch lopend paard dat zijn trucje geleerd heeft.

Wat dat betreft heb ik liever onze Winner, die véél moeileijker te rijden is dan Maggio omdat hij iedere keer weer de discussie probeert aan te gaan met een nieuwe rijder, waarbij je maar beter op een humoristische manier door zijn trucendoos heen kunt prikken.
Heb je hem eenmaal voor je gewonnen dan wíl hij ook echt zijn best voor je doen. Winner is een gewoon huis- tuin en keukenpaard maar met veel meer sprankeling en glinstering in zijn ogen dan een ooit afgetrainde Maggio.

Bij Winner komt het uit hem zelf, bij Maggio is het een aangeleerde truc.
Ik heb toch echt liever dat laatste alleen al in het belang van het paard zelf.

Groet, Pien

Snoopy schreef op woensdag 4 maart 2009, 10:17:


Ik wil al iedereen bedanken die gestemd heeft en klompen-man.... Je hebt mijn stem

Spirithorses schreef op woensdag 4 maart 2009, 12:30:


Heb je gelijk in Pien, ik kies ook voor de humor. Uiteindelijk weet je dan ook zeker dat wanneer het paard wel met je meedoet, het ook echt zélf wil. Dat is het grootste compliment dat je kunt krijgen als mens van zo'n machtig dier.
groetjes

clarissa ruijgrok schreef :

Nou moet ik wel zeggen dat het met Winner niet altijd gemakkelijk gaat. Zijn naam zegt het al, hij is mentaal een heel sterk paard die echt overtuigd wil worden van het nut van wat jij daar op zijn rug zit te doen. Ik kon me vroeger wezenloos aan hem ergeren want hij wíst het best wel maar speelde het spel niet altijd mee als de rijder de hulpen niet in de juiste volgorde gaf. Want je ziet het in zijn ogen! Tegenwoordig echter speel ik zíjn spel mee. Want hij is in feite de beste spiegel die je je maar kunt voorhouden, is heb daar wel respect voor gekregen.

En het is alsof hij op zulke momenten naar me knipoogt bij zoveel onzin. Als hij kon lachen trok hij zijn mondhoeken op

Groet, Pien

van lennep schreef op dinsdag 3 maart 2009, 21:16:


Hallo, Esther,

Je opmerking "Maar doordat hij zo scheef is, valt er nauwelijks met hem te trainen om zijn spieren op te bouwen die de boel dan op hun plek kunnen houden" blijft maar door mijn hoofd spoken.

In het verleden had Indy ook steeds met scheefheid te kampen: je voelde het gewoon als je buiten rechtuit reed, haar hals stond gewoon naar een kant gebogen, je zakte bij elke stap naar een kant. In de bak vond ze het moeilijk een bepaalde kant op te lopen, ze ging vreemd gebogen met haar hoofd in de lucht en naar buiten gebogen door de bocht. Zodra Indy haar spieren weer losgemaakt waren, ging het een tijdje en dan verkrampte ze weer helemaal. Ik werd er radeloos van. Door haar steeds weer recht te stellen aan de hand en onder het zadel ging het een tijdje goed, maar dan gebeurde er weer wat, schouder eruit, een achterbeen vast, knieschijf vast. Het ging erg op en neer.

De mevrouw die nu al een paar keer bij Indy geweest is, heeft het scheve er blijvend uit gekregen. Ik zak niet meer naar een kant, ze kan in de bak beide kanten oplopen. Ik weet niet hoe je Duits is, maar misschien wil je eens met haar praten, gewoon informatie inwinnen? Heb ik ook gedaan en het haar lastig gemaakt, ik wilde weten of ze niet de zoveelste kwakzalver was. Dat is ze dus absoluut niet. Ze praat je niets aan, laat het paard aangeven wanneer een vervolgbehandeling nodig is. Je merkt het trouwens duidelijk aan je paard als een behandeling nodig is: je paard meer wil maar loopt toch tegen een soort van blokkade aan.

Ze heet Maike Kummer; je vindt haar telefoonnummer op haar website:
www.pferdeosteopathie-ostfriesland.de

Ik wil je niets aanpraten, Esther, ik maak je nu weer hoop, terwijl ik ook gezegd heb dat je het beter kan loslaten. Een moeilijk dilemma....

Ik laat Maike Kummer twee keer per jaar komen, genoeg om Indy aan de praat te houden, de kosten daarvan kan ik gemakkelijk dragen, kost niet veel. Gek genoeg is haar schouder niet weer uit de kom geweest, ook was het niet nodig onze dorpstherapeut weer in te schakelen, anders had ze bijna elke week iets vastzitten. Die twee keer per jaar is ook om mijn geweten te sussen. Het gaat Indy met twee behandelingen beter dan met al die andere behandelingen die elke week of elke maand moesten plaatsvinden. Ik heb het geld gewoon niet meer om haar doorlopend te laten behandelen, onze hypo draait ook door en ik wil liever niet mijn vriend aanspreken.

Sorry als ik je nu weer teveel hoop maak, maar het bleef maar in mijn hoofd rondspoken.

Monique