Els Kleverlaan schreef op zaterdag 28 maart 2009, 14:17:
> Wil schreef op zaterdag 28 maart 2009, 13:25:
>
>> Monique Meijer schreef op zaterdag 28 maart 2009, 6:08:
> Maar je hebt ontzettend gevochten samen met Indy. Ze heeft je
> nu, uiteindelijk, de laatste beslissing uit handen genomen.
>
> Els.
Donderdag avond werd ik door Indy met een doordringende hinnik naar buiten geroepen. Ze liep kleine voltes in de bak, probeerde te gaan liggen, zwiepte extreem met haar staart, ze kwam hinnikend op me af in draf, de pijn stond in haar ogen. Gelijk de dierenarts gebeld en ondertussen met haar gelopen. Ze kreeg bij vlagen extreme krampaanvallen. Mijn dierenarts was helaas op vakantie, zijn vervanger was echter ook prima. Ze was er binnen 15 minuten, tegen 22:30 uur. Na afluisteren en een rectaal onderzoek kreeg Indy een middel de kramp te verminderen, ze mocht die nacht verder niet eten en ik moest met haar nog een half uur lopen. Zou wel los lopen, dachten we, gevolgen van weersomslag, zij was een van de vele koliekgevallen die de dierenarts die nacht al behandeld had. Toch een geruststelling. Met Indy ging het van minuut tot minuut beter. Tegen 01:30 uur was het helemaal mis, ze krabde over de grond in de stal en gooide zich tegen de grond. Ze was helemaal met modder bedekt en was vreselijk ziek. Haar buik was opgeblazen. Weer de dierenarts gebeld, ze was er erg snel. Weer een rectaal onderzoek. Deze keer voelde ze een bobbel bij de darmen die er niet hoorde en die ze niet kon thuisbrengen. De darmen zelf waren in orde. Weer een middel tegen de kramp, advies naar de kliniek. Ik heb haar uitgelegd waarom dit niet mogelijk was, gelukkig begrip. De hele nacht in touw geweest, heb mijn baas gebeld en gezegd dat ik vrij moet nemen. Ook van zijn kant gelukkig begrip. En maar goed dat ik het gedaan had. Indy leek prima, mocht ook weer wat eten. Ik was die middag bezig op het terras en hoorde plotseling een harde knal in de stal. Ik erheen gerend, vond ik Indy in paniek op de grond, weer koliek, heel erg. Weer gebeld. Dierenarts erbij. Weer medicijnen, rectaal onderzoek, deze keer nog duidelijker de bobbel, geen idee wat het is. Weer advies kliniek, maar met de opmerking dat het bij Indy uitgesloten is, staat ook in haar dossier en het mogelijke op locatie wordt gedaan. Indy is twee uur rustig en toont weer interesse. Tegen de avond weer helemaal mis, weer dierenarts, medicijnen. Midden in de nacht drama, ze ligt met rollende ogen in de stal, klauwt met haar hoeven in de lucht en bijt in de grond. Ze herkent me nauwelijks. De medicijnen werken niet meer. Weer gebeld, laatste poging met sonde door de neus olie achtige vloeistof in de maag. Anderhalf uur lopen in de bak. Het lijkt erop dat het aanslaat. Na anderhalf uur is Indy erg moe en kan niet meer. Op stal gezet. Twee uur later gaat het niet meer, weer gebeld. De dierenarts werpt een blik: nee, dit kan niet meer. Mijn moeder en Klaas hebben afscheid van haar genomen. Ze keek van de een naar de ander en liet zich met de ogen dicht aaien tussen de aanvallen door. Ik heb een tijdje bij haar gezeten en haar vertelt hoe blij ik met haar ben, hoe mooi ze is en dat ik haar niet kwijt wil maar dat het helaas niet anders kan. Indy heeft de hele tijd verschrikkelijk gevochten, daarom zijn we zolang doorgegaan. Indy begint erin te berusten. Kort voor 05:00 uur zet de dierenarts de eerste narcose spuit. Ik zit naast haar en praat met haar, aai het speciale plekje bij haar oog. Ze kijkt me de hele tijd aan. De dierenarts zet de laatste spuit. Haar ademhaling stopt, drie minuten later stopt haar hart. Mijn mooie meisje is niet meer.
Toen volgde nog een vreselijk probleem. Indy lag gestrekt in haar geliefde stal, ze kon niet meer opstaan. Voor mij geen punt van discussie, Indy gaat hierin slapen, wat daarna komt zie ik wel. Klaas heeft wat buren opgetrommeld. De buurman heeft mij naar mijn moeder gestuurd, hij wilde niet dat ik er bij zou zijn, de boer op de hoek zorgde voor het telefoonnummer van het ophaalbedrijf en gaf samen met de buurman aanwijzingen aan de overbuurman hoe Indy te transporteren. Ze hebben Indy heel voorzichtig, zonder een enkel wondje uit de stal gehaald en bij ons op de oprit gelegd. De buurman heeft gezworen dat hij er persoonlijk op zou toekijken. Indy is ook zijn alles. Ik ben daar ontzettend blij mee.
Indy ligt nu onder haar deken en onder plastic, verstopt achter onze aanhanger. Ik ben net nog even geweest, Indy is weg, alleen haar omhulsel is er nog. De uren dat ze in de stal was, was ze nog sterk aanwezig. De laatste keer dat ik bij haar was, was haar lichaam slechts nog een omhulsel. Ik heb een stukje manen en staart afgeknipt. Het lichaam van mijn schat wordt maandag opgehaald.
Ik ben ontzettend blij dat ik mijn belofte na kon komen, bij haar zijn in haar laatste ogenblikken, haar steunen, haar angst nemen. Ze is heel rustig heengegaan, heel snel. Ik heb vrede met de beslissing, Indy gaf aan dat het niet meer ging, ik vind het alleen zo erg dat ze zo graag wilde blijven en het haar niet vergund was. Het doet pijn, zo verschrikkelijk veel pijn, we hebben zoveel overwonnen, maar dit was te zwaar.
Ik hoor haar steeds pruttelen, net wilde ik haar gaan voeren, maar ze is er niet. Haar lichaam is straks weg, maar zij zelf zal altijd bij me zijn, in mijn hart, in mijn gedachten.
Bedankt voor al jullie lieve berichten en ook de mails die ik van jullie krijg.
Monique
Warboel
