Els Kleverlaan schreef op zaterdag 28 maart 2009, 14:13:


Ik ga haar proberen warm te maken voor grondwerk. Ze heeft dat nog nooit gedaan en weet ook niet wat het is. Zelf ben ik er ook niet de grootste expert in maar ik denk wel dat ik iets kan betekenen.
Ze onderschatte het allemaal nogal. Had zoiets van als een paard "anders" doet of vervelend doet, dan is hij lastig en profiteert hij.
Dat alles een oorzaak heeft, dat is een andere manier van denken en ik geloof dat haar wereld nogal is ingestort nu. Ze wil het beste voor hem maar weet gewoon niet meer hoe of wat, haar traditionele ideeën die ze als vanzelfsprekend ervaarde, staan erg op de helling nu.

Els Kleverlaan schreef op zaterdag 28 maart 2009, 14:13:


Dat kan bijna niet anders, eigenlijk. Wanneer ik met mijn hand onder de kusens voelde, drukten zowel de kussens onder de lepel als de boom van voor. het midden zweefde. Dat was dan zonder ruiter, kun je wel nagaan hoe het moet zijn geweest onder ruitergewicht. Zal wel beurs zijn.
Het zadel werd op die plaats gehouden met riempjes die over de borst naar de singel liepen. Deed je die af, schuifde het zadel naar achter op de lendenen. (Dat werd nooit gedaan maar kheb dat getest, wilde weten wat er zou gebeuren zonder die riempjes)
Het zal wel verklaren waarom Sioux zo een schrale rug had als hij bij ons toekwam, was zo raar, een pezig paard dat veel beweging kreeg, maar daar ontbrak de bespiering.

Jacqueline v d Berg schreef op zaterdag 28 maart 2009, 20:52:


Arm dier... en allemaal met de beste bedoelingen...

Marianne

Monique Meijer schreef op zaterdag 28 maart 2009, 17:28:


Aan mij heb je niet zoveel, want ik zit hier te janken.
En ben schijtbenauwd voor de dag dat ik hier een soortgelijk verhaal moet plaatsen.
Zoals ik al schreef heeft zij ook in mijn hart een speciaal plekje.
Ik beschouw het als een groot voorrecht om zo'n ontzettend leuk paard gekend te hebben. En te hebben genoten van de vele verhalen die jij hier zo treffend wist te plaatsen... dankjewel.

Wil.

De tranen rollen over mijn gezicht bij het lezen van je verhaal.
Ook ik leefde mee, zag Indy vaak voor me, had hopeloze bewondering voor jullie beiden, genoot mee van de band die er was tusen jullie.
Nu dit.
Dit hebben jullie niet verdiend.
Wens je alle sterkte toe.

Jacqueline

Eva Saegerman schreef op zaterdag 28 maart 2009, 20:20:


Ik dacht dat jij de Poedertoren was?!

Jacqueline v d Berg schreef op zaterdag 28 maart 2009, 20:43:


Sluit me aan bij Els. Dit heb ik misschien niet genoeg benadrukt in mijn bericht.
Het dier zal eerst moeten genezen. Zonder verdere kneuzingen.
Met de ijzers eronderuit halen, geleidelijk aan de hielen verlagen zodat ie weer een hiellander wordt ben je een eindje in de goede richting.
Die spieren zal een deskundige naar moeten kijken, ik denk dat wat Els schrijft over die plauwe plekken... heel erg waar is.
Onkunde is niet leuk, maar wel iets wat op te lossen is. Als zij openstaat voor een goede behandeling en een andere richting en denkwijze... denk ik dat het heus wel goedkomt. Misschien moet het allemaal even bezinken bij haar he?
Ook wij hebben allemaal zo'n ommezwaai meegemaakt en voor ons is het nu allemaal normaal. Maar we vergeten gewoon dat wat voor ons NU normaal is... een ander nog over na moet denken.
En schuldgevoelens... hebben we ook allemaal.
Iedereen heeft ooit gedacht dat ie het beste met z'n paard voorhad.

Dat vanzelfsprekende, dat zal ze los moeten laten. En dat wil en kan niet op 1 dag..... heb dus ook geduld met haar, als eigenaar.

)

Groet,

Wil.

Monique Meijer schreef op zaterdag 28 maart 2009, 8:25:


Wat verschrikkelijk. heel veel sterkte met dit grote verlies.

Piet schreef op zaterdag 28 maart 2009, 16:00:


Is dat gebeurd? Zo grappig ...
De blauwe bal die weet wat ... ik à la Hempfling met een doorhangende leadrope en een traingshalster de bak in met de very big schijterd Jeen achter mij aan. "Wat gaan we doen?" Met de bal spelen! Yeah right, not!
Schrik- en obstakeltraining ... dus Jeen niet aankijken laten volgen en de bal vooruit duwen, Jeen springt links en rechts, maar ik loop door alsof er niets aan de hand is. Gaat goed, dus nadat ik merk dat hij volgt, stop ik met balleren en beloon hem door een aai tussen de ogen en een kriebel op de schoft "goed zo, braaf, knappe jongen".
We gaan het spannender maken, ik ga stuiteren met de bal, weer links en rechts springen, maar uiteindelijk weer volgen en weer belonen.
Nu rol ik de bal tegen zijn benen, gaat ie staan kijken alsof ik gek ben geworden "oké rollen en ik mee, prima, oké stuiteren en ik mee, ook prima .... maar nu niet denken dat ik precies zo achterlijk als jij achter zo'n bizar grote bal helemaal uit mezelf ga lopen, tja doei!"
Waarschijnlijk helemaal fout, maar ik vind dat geweldig! Ik heb positief afgesloten, hoor Piet, weer een rondje stuiteren en weer belonen. Daarna lekker laten rollen in de bak.
Morgen ga ik naar België bij Equihof een workshop Grondwerk De Pluvinel volgen ... grondwerk op initiatief van het paard zelf ... hmmm ben benieuwd wat mijn eigenwijze (met eigen agenda) friese jongen hiervan gaat vinden!

Anja Seijn schreef op zaterdag 28 maart 2009, 21:12:


O ja, wat vinden jullie van mijn nieuwe foto? Ze staan nu bijna twee weken 24/7 in hun blootje in de wei. Ondanks mijn deken gebruik deze weken, hebben ze toch iets van een wintervachtje. Ze staan al weken bloot en het gaat super goed, ondanks dat plensweer niet één keer binnen gehad. Knap van mij hè? Is het geen beer van een paard, die Jeen van mij?

Anja Seijn schreef op zaterdag 28 maart 2009, 21:17:


Superpaard die Jeen!
Hollands glorie
Geniet ervan, morgen bij Equihof!

Marianne

marianne laenen schreef op zaterdag 28 maart 2009, 21:21:


Thxs! Ja hè, echt hollands glorie ... misschien een beetje te, maar komt goed. Eerst veel aandacht aan voeding, huisvesting en weide besteedt. Jeen is nog jong en groen, ik ben groen en wat ouder Goke er bij genomen, die is 15 en wat meer ervaren, dus nu wordt het tijd dat ik het rijtechnische onder controle ga krijgen en dan is Jeen de sigaar
Ik laat het nog wel weten wat ik mee ga maken bij Equihof onder een nieuw topic of zo ... heb er in ieder geval zin in en wil Josepha Guillaume nu wel eens ontmoeten!

Wil schreef op zaterdag 28 maart 2009, 13:25:


heel veel sterkte monique.
wat vreselijk voor je.
groeten Niki

Monique Meijer schreef op zaterdag 28 maart 2009, 17:28:

Als tranen enkel komen van verdriet,
Ontbreekt er wat aan geluk ...

Hou de mooie monenten van Indy vast.
Dan ga je nog véél traantjes laten... tranen van geluk.
Geluk dat uitgerekend jij een stukje van jou leven met dat van Indy hebt mogen delen.

Dank dat je ons al die tijd ook deelgenoot liet zijn met Indy.
_______
Herman

Monique Meijer schreef op zaterdag 28 maart 2009, 17:28:


Het moet extra zwaar zijn als je één paard hebt dat dan ook nog aan huis staat. Alles herinnert je eraan, alles is ineens weg. Ik heb mijn eerste eigen paard ook in moeten laten slapen (hoefbevangenheid, niet best, had helemaal niet gehoeven als ik toen wist wat ik nu weet!), het was vreselijk, ik heb letterlijk drie maanden niet met mijn ogen dicht kunnen liggen, ik moest lezend in slaap vallen want anders zag ik het telkens weer gebeuren. Heel naar, wat een rottijd. Maar ik had het geluk dat het paard niet aan huis stond, dat hij niet zo in m'n leven verwikkeld was. Natuurlijk vind ik het nu heel erg fijn dat m'n schatjes hier bij me thuis staan maar als je dat gewend bent en je dat dat ineens moet missen, moet heel erg hard en confronterend zijn. Ik heb vandaag ook een klote dag gehad door jouw vreselijke bericht, ik kan me voorstellen hoe jij je voelt... Ik hoop heel erg voor je dat je het een goede plek kunt geven en er op een goede manier mee om kunt gaat. Heel erg veel sterkte ermee...