Anja Seijn schreef op maandag 20 april 2009, 23:15:


Ja, dat kan Anja. Bij ons is Indy beledigd wanneer onze dochter met een ander paardje rijdt. Ze is dan echt diep beledigd en draait daarna steeds van haar weg met een heel zuur gezicht, gekrenkt tot in 't diepste van haar ziel
En dat terwijl mijn man en ik veel meer met Indy bezig zijn dan Eva, en Eva een héél kordaat type is en Indy bij haar tot op de millimeter moet luisteren. Maar Indy ziet dat anders, Eva is van haar!

Marianne

Marianne

Amable schreef op dinsdag 21 april 2009, 11:19:


Nu heb ik net begrepen (als ik het juist heb) dat ze wel uit elkaar mogen maar enkel als de blinde hengst ook een thuisje heeft. Ik vraag het nog even na

clarissa ruijgrok schreef op dinsdag 21 april 2009, 10:02:


Juist, dat is het: de humor ervan inzien en bij jezelf een knopje omdraaien!
Met Apache ben ik op een moment "subtiel" gaan trainen. Na een paar weken deed Apache alles. Ik ging er te voet mee wandelen, hij ging overal mee, sprong zelfs over een gracht... wow... ongelooflijk.

`Tja, de volgende dag zag je hem denken... hm...ze krijgt het weer...
Na een half uur stond hij buiten, nog een kwartier later en we waren 30 m verder. En ik nog hlemaal in de ban van het "subtiel trainen", dus eerst moet het paard een stap zetten en dan pas jij...

Er was geen beweging meer in te krijgen. En toen veranderde hij helemaal in een rots. Gelukkig stond hij al met zijn neus in de goede richting, dus terug naar zijn merries.
OK, dan toch maar clickeren, dat deed hij toch zo graag... Niks dus, geen zin vandaag...

Ogen gingen nu helemaal dicht! Water en bloed heb ik gezweet...

Ik heb hem dan helemaal alleen laten staan, midden in de dreef, en ben thuis hulp gaan halen!
Kwam terug met Eva en jawel, Apache stond daar nog midden op de weg met zijn ogen dicht...
Eva was iets minder subtiel en Apache tjokte dan maar mee naar huis.

Ik heb hem toen helemaal mentaal losgelaten, dus helemaal géén druk, niet fysisch, niet psychisch. Hij moest helemaal niks meer voor mij doen, mocht gewoon fretten en ruzie maken met Couscous en Indy beschermen.

Ik was degene die in een crisis zat maar meneer niet

Na een tijdje vond hij me toch interessant zeker! Luisterde naar een handgebaar, liep met me mee naar buiten, en kon ik er zonder problemen alleen mee gaan rijden... ???? Wanneer hij achter Couscous liep te treiteren moest ik alleen maar zijn naam roepen vanuit de open deur en hij stopte???

Waarom???

Marianne

Moniek schreef op dinsdag 21 april 2009, 16:16:


Wat ik dagelijks doe , paardrijden

Wil, hoe is de IJslander ingereden?
Vandaag is mijn juf, Esther, langs gekomen om in plaats van mij les te geven eens wat met Jeen te gaan doen.
Jeen is hartstikke braaf, zo'n groot zwart vriendelijk paard en helemaal gek van vrouwen. Dus Esther eerst maar eens wat grondwerk met hem gedaan ... aan de hand mee laten lopen, stoppen, draaien en toen wat los gewerkt door te longeren. Heel rustig en heel op het gemak.
Achterin de bak loopt hij te kijken en toont gespannen.
Esther is toen heel rustig op Jeen gaan zitten en is rustig rond gaan stappen. Ze merkte direct spanning. Die spanning werd heftiger aan de achterzijde van de bak. Hij hoefde niet naar de achterzijde maar liep ongemerkt iedere keer een stukje verder naar achteren. Op een gegeven moment staakte hij, nek erop, oren gespitst en klaar om weg te springen. Ze is rustig blijven staan, heeft hem wat geaaid en laten kijken. Na verloop van tijd zijn ze weer uit de hoek weg gelopen en Jeen liet op een veilige afstand van de achterzijde zijn hoofd zakken en strekte zijn hals.
Conclusie van Esther: Jeen is absoluut niet onwillig om te werken, eigenlijk een zeer voorwaarts paard. Ze heeft het gevoel dat hij niet tot nauwelijks beleerd is en vindt een ruiter op zijn rug doodeng. Hij weet niet hoe hij moet ontspannen met een ruiter op zijn rug. Juist omdat het zo'n geweldig braaf dier is ondergaat hij het rijden lijdzaam (zielig hè?). Als er naast de spanning van een (best wel leuk) mens op je rug ook nog eens echt iets spannends gebeurt, heb je dus wat ik de afgelopen tijden mee maak. Hij wil weg, maar kan niet weg (er zit namelijk iemand op zijn rug) en dan bouwt hij zoveel spanning op dat hij er zelf geen raad meer mee weet. Zijn spanning en angst is reëel, geen trucjes, geen puberaal gedrag. Esther voelde zijn hart in zijn hals pompen!
Ik moest gelijk aan jouw IJslander denken. Weet jij wat over haar verleden en hoe ze beleerd is?
Wij hebben besloten dat deze onervaren muts er voorlopig niet op gaat zitten. De lamme helpt de blinde, niet zo'n strak plan hè? Ik ga veel grondwerk doen, wandelen etc. Esther komt hem wekelijks beleren, we beginnen helemaal vanaf het begin, stap voor stap. Ondertussen kan ik mijn ruitervaardigheden ontwikkelen op mijn andere kanjer, Goke.
Esther bevestigde wat ik al wist: ik heb een geweldig paard aan Jeen!

trea hoex schreef op dinsdag 21 april 2009, 16:53:


Trea zo zijn ze precies!! Dit is ook de reden dat de machoos er niets mee kunnen Alles moet je overboord gooien en helemaal niet de baas of leider willen zijn of er de sier mee willen maken, kijk mij nou 'ik los het in tien minuutjes op' Ze zijn echt zo leuk deze paarden als je ze maar in hun waarde laat en er mee kan lachen. Leuk ook om te lezen dat er hier op forum juist de gewone mensen zijn die zelf de ingang hebben gevonden bij deze paarden. De meeste trainers vinden deze paarden stom, lui niet meewerkend etc. Willen per se de baas zijn en snappen helemaal niets van dit soort paarden.
Humor en voedsel zijn de sleutel dan komt ineens het paard boven omdat ze een doel hebben. Bij deze paarden is het ook helemaal niet erg als je je omdraait en ze gaat vragen, maakt helemaal niets uit als je de sleutel maar vindt naar hun interesse. Ik had letterlijk een wortel in stokkie zonder blaadjes gestoken en gaf het gewoon, die kop zal ik nooit weer vergeten. Het nadoen van ze werkt ook perfect, of als ze in beweging komen je gewoon omdraaien . O je doet het wel, maar je hoeft echt niet hoor. Belonen als ze eens lelijk doen Ze trekken dan zo'n kop waar de verbazing van afstraalt en raken echt geinteresseerd. Ik heb van alles staan in de bak en overal ligt een snoepie of een wortel dat is hun doel en werkt totaal anders dan omkopen, omkopen is iets heel anders. Bij omkopen komt 'moeten' voor wat hoort wat om de hoek kijken en deze paarden moeten helemaal niets. Je moet gewoon iets slimmer zijn, want slim dat zijn ze!

Anja Seijn schreef op dinsdag 21 april 2009, 20:11:


alleen verdomd jammer van die korsten hé !
maar even in je handen spuwen (vooraf) en dat komt wel los hoor !

Peet schreef op maandag 20 april 2009, 19:05:


Ja ik heb vroeger ook altijd met moeder merrie gereden en dan liep het veulen gewoon mee. Ik ben vanaf drie maanden oud echt buitenritjes gaan maken en daar waar weinig verkeer was.
Moeder moet er ook aan wennen en het veulen ook dus idd de eerste maanden vlakbij de wei. Je veulen moet ook netjes aan het halster kunnen lopen en ook moeder moet dat gewend zijn. De eerste tijd houdt ze het veulen constant in de gaten en roept meteen als ze het niet vertrouwd. Ik vind ook dat moeder en veulen eerst moeten aansterken en rustig aan conditie opbouwen.
Succes ermee!

Esther schreef op dinsdag 21 april 2009, 20:19:


Hahaha, precies Esther! Ze hebben een geweldig gevoel voor humor deze paarden. Je moet echt léren hun humor te appreciëren en je eigen ego opzij te zetten.

Als je erop gaat zitten met het gevoel van: "zo, nu gaan we eens eventjes..".. dan kom je nergens. Je moet als mens je doelen loslaten en nemen wat het paard je aanbiedt. Dat is je beginpositie.

Wim Vonck had ook moeite met Enya. Hij heeft meerdere malen verzucht dat het absoluut geen paard voor hem zou zijn als hij haar iets 'wilde laten doen'.

Met trainers die ego's hebben zoals Eddy, daar maakt ze gehakt van. Stoicijns, onaangedaan, met halfgesloten ogen zal ze ondergaan wát of hij ook probeert. Een houding van 'dit pik ik niet', die heeft ze het liefst, daar gaat ze de strijd mee aan.. en die wint ze.

Zo ook deze ijslander Wil, ik hou nu zó enorm van deze paarden, deze karakters. Ik heb ze leren waarderen. Hun koppigheid, hun luiheid, hun uitstraling naar de mens toe alsof ze er nog niet mee samen willen zijn als het de laatste levende soort op aarde zou zijn... het is allemaal een facade. Achter deze schijnbare onaangedaanheid schuilen fantastische gevoelige dieren die, als je hun ingang eenmaal gevonden hebt maatjes voor het leven zijn.

Het geheim is; niks 'willen', laat je niet uitlokken tot machtspelletjes en fases, ga langzaam, hou het speels, ga nooit verder dan je vraag, neem de tijd en rust om deze paarden je vraag te laten beantwoorden en beloon, ja BELOON iedere poging tot.
Al snel verandert ALLES.

Peter Donck schreef op dinsdag 21 april 2009, 21:04:


Jij hebt meegelezen! Korsten heb ik helemaal onder controle
Ben een snelle leerling en al jaren getrouwd

Esther schreef op dinsdag 21 april 2009, 20:19:


Héél veel herinneringen komen nu terug naar boven! Die Apache, wat een paard .
Er kwam een Parelli-juf die er ook geen raad mee wist, zij dacht dat hij ziek was, misschien moesten we maar eens bloed laten trekken... Zo sloom zeg...
's Middags liep hij helemaal niet sloom over de wei te galopperen met een kind van 10 op zijn rug!
Dat vond hij leuk. Apache was een grote kindervriend.
't Kon ook gebeuren dat hij niet zoveel zin had in galopperen, dat was ook niet erg. De kinderen parkeerden hem dan naast de omheining, klommen erop en gebruikten zijn staart als glijbaan... Of ze zaten met zijn tweeën op zijn rug terwijl hij rustig rondkuierde en graasde. Zakte er eentje wat scheef dan bleef hij staan tot het terug recht zat.

Ik werd er ondertussen helemaal gek van., kreeg hem geen meter vooruit terwijl hij naast Eva in een drafje met loshangend touw meeliep

Maar héél eerlijk: ik zou nooit nog zo'n type paard kopen, echt niet...

Marianne

eddy DRUPPEL schreef op dinsdag 21 april 2009, 15:31:


Eddy, geef jij eens even een profi oplossing voor het probleem wat ik beschreven heb?