Hi Marianne,

Ik denk dat ik redelijk consequent ben , maar in een ding niet , en dat is de frequentie van trainen.
Ik heb regels waar de paarden zich altijd aan zullen moeten houden , zoals nooit voor me uit lopen ed.
Dat ze naar me toe komen om te trainen is prima , maar ze weten dan ook dat ze zich aan mijn regels zullen moeten houden. En als ze daar op dat moment geen zin in hebben , tja waarom zou ik die strijd dan aangaan?

Dat scheelt echt enorm , als je gewoon geregeld traint , en niet zoals ik het zo een maand kan laten voor wat het is.
Ik bereik inderdaad weinig.
Maar als ik dan bedenk dat ik Namkje alleen in de trailer naar Beilen kan brengen voor een grondwerkcursus , waar ze met het schrikparcour net doet alsof het de normaalste zaak van de wereld is , dan denk ik , goh ik heb toch nog iets bereikt!
Ze is immers als 8 maand oud beesie bij ons gekomen , en kende helemaal niets.

Mijn grootste probleem is dat ik altijd bang blijf om verder te gaan , want stel je voor dat het niet zo gaat als dat ik het verwacht had.
Als dat dan gebeurd ben ik echt lamgeslagen , en train ik weer een maand niet. Waarschijnlijk in de hoop dat het paard het dan ook weer vergeten is , en ik weer opnieuw kan beginnen.

Ik heb er ook moeite mee dat ik geen feedback krijg , en met alles tot nu toe er alleen voor sta , maar ik hoop dat daar nu verandering in komt , nu Erik zich er mee gaat bemoeien.

En ik vind het wel lief dat je me lief vind

Bedankt voor je reactie!

Gr Esther

Patricia ter Haar schreef op vrijdag 1 mei 2009, 8:14:


Hooi, ook overdag!?

Piet schreef op vrijdag 1 mei 2009, 7:48:


Weer een stapje verder Piet!!!!

van lennep schreef op vrijdag 1 mei 2009, 11:05:


ps; het kan zijn dat ik de clou van je verhaal gemist heb...Schrijf maar gewoon precies wat je denkt hoor! Kan ik wel lijden.

Gr Esther

Michiel schreef op woensdag 29 april 2009, 23:19:


Thanks voor je steun Michiel!
Met druk werken , werkt niet zo goed bij Tekla , zelfs tegenovergesteld!
Dan word het opeens een paard waar je voor moet oppassen...
We komen er vast wel uit wat het beste werkt , dat neemt alleen nog wat tijd in beslag , en ik heb geen haast.

Gr Esther

Piet schreef op vrijdag 1 mei 2009, 10:11:


Gaat leunen tegen een muur ook niet? Met een sterke muur kun je haar misschien leren dat ze haar gewicht naar de muur moet brengen?

Ook als je haar vedooft moet ze kunnen staan op drie benen. Is onder verdoving misschien nog moeilijker voor haar. Ook onder verdoving zou leunen tegen een muur dan uitkomst kunnen bieden.

Ik zou eens overleggen met een dierenarts over het bekappen onder verdoving. Een goed evenwicht begint immers wel bij een goede bekapping.

Moniek

Piet schreef op vrijdag 1 mei 2009, 7:48:


Toch een fikse vooruitgang Piet, ik denk dat je het helemaal goed hebt m.b.t. voet 'ondersteunen' Lijkt me dat een bekapbokje misschien een keertje zou kunnen.
Stabiel garagekrikje of zo....
Zo te lezen wordt ze idd. wat sterker en komt meer in balans.

Blijf het volgen!

Sieta schreef op donderdag 30 april 2009, 20:46:



Hi FranCa,

Denk je dat het onduidelijk voor een paard is als ik probeer ten alle tijden confrontaties uit de weg ga?
Misschien heb je gelijk hoor , en ben ik juist op dat soort momenten niet duidelijk genoeg.
Misschien moet ik op zoon moment eens even met de vuist op tafel slaan , even niets tolereren , en hopa! gewoon nu even doen wat ik vraag!
Dat is wat ik tot nu toe nog nooit gedaan heb , want dat vraagt teveel druk vind ik.
Gewoon een keer hardop zeggen , en nu is het genoeg!
...ik weet het niet...

Denk je dat dit de essentie van het probleem is?Of mis ik de essentie van jouw verhaal nu weer?
Gewoon opschrijven hoor wat je denkt!

Maar wat ik tot nu toe wel bereikt heb is me ook wel wat waard.
Ik hoef met wat ik ook doe met de paarden , voeten weken , bekappen , manen en staart uitkammen , dierenarts met entingen , wondbehandeling ,etc etc , ze nooit vast te zetten.
Tekla heeft nog nooit met haar voet in een emmer met water gestaan. Ik moest laatst de mokkorstjes losweken , en ze stond in de bak.
Gewoon met emmer met bethadinesopje naar haar toegelopen , en ze bleef keurig staan , liep niet weg , en vond het gewoon even lekker dat ik zat te pulken.
Dit soort dingen vind ik alweer heel normaal , terwijl er dan mensen zijn die met grote ogen zitten te kijken en zich afvragen of ik het paard niet even vast moet zetten , of minstens een halster om moet doen.

Maar het is maar net wat voorn waarde je zelf hieraan geeft denk ik.
Ik vind het wel stoer eigenlijk

Gr Esther

Piet schreef op vrijdag 1 mei 2009, 10:11:


Als ze een lichte sedatie krijgt, een z.g. 'roesje' interesseert het haar waarschijnlijk niet veel meer. De wereld is dan een roze doedelzak he?

Je loopt echter ook het risico dat ze nóg sneller omvalt. 2 man is dan minimaal.

Groet,

Wil.

Piet schreef op vrijdag 1 mei 2009, 10:11:


Als ik Woody's voorbenen doe, verzet ze altijd eerst haar achterbenen in een wijde stand, om stevig te staan.
Kan je en paard leren om eerst wijdbeens te gaan staan?
Misschien dat 't helpt.

Nils en Olly

Nils Vellinga schreef op vrijdag 1 mei 2009, 11:37:


Dat is net het beroerde Nils, wijdbeens is voor haar vanwege haar extreme scheefheid toch altijd met het ene been meer onder haar lichaam dan de andere. Daar komt al het gedonder vandaan!

van lennep schreef op vrijdag 1 mei 2009, 11:31:


Dat was niet helemaal de essentie nee, maar wel een punt. Eerst even; ik twijfel niet aan wat jij met je paarden bereikt heb hoor, zoals dat laatste wat je schrijft, dat is ook hartstikke fijn en daar heb jij maar mooi voor gezorgd. Daar kun je ook trots op zijn.

Met confrontatie bedoel ik niet zozeer dat je maar een hoop druk moet gaan gebruiken of een potje ruzie maken Nooit boos worden op een paard dat angstig is. Maar wel de confrontatie met het enge, of het moment waarop het niet goed meer gaat, of vul maar in. Ik ben erg voor de opbouw in stapjes, en doe zelf ook alles zo, maar als dat niet blijkt te werken, of ik kom niet vooruit, dan wissel ik wel van aanpak. Ik denk dat jij een heleboel heel goed doet, maar misschien ook bij sommige dingen te lang niet vooruit komt. Soms hebben paarden de confrontatie nodig om ook te kunnen ervaren dat er niets aan de hand is en dat het allemaal wel meeviel. Je kunt niet altijd alles voor zijn, soms is het ook heel waardevol als je na een beetje stress hebt ervaren dat er niets gebeurde en dat er iets fijns op volgde. In plaats van altijd net tegen dat moment aan te blijven hangen.
Ik weet natuurlijk niet hoe jij het precies doet, maar ik kan me ergens voorstellen dat omkeren ook een bevestiging kan zijn voor het paard dat er inderdaad iets aan de hand is en dat jullie maar beter naar huis kunnen gaan. Tel daarbij op wat je zelf schrijft, dat je bang kan zijn om verder te gaan omdat het wel eens anders kan lopen dan je had bedacht, en misschien maak je dan ook op zulke momenten wel een hele onzekere indruk op je paard. Hoe zou het zijn als je gewoon eens door zou lopen, niet meer om zou keren? Loopt dat dan echt uit op een hele gevaarlijke situatie, zou daar dan heel veel druk voor nodig zijn? Is er een kans dat het wel te hanteren is en dat je het positief af kunt sluiten?
Er is immers niks engs aan buiten, dus waarom zou jij je gedragen alsof er wel iets engs is en omkeren? (ik weet het wel, maar ik probeer een beetje het gevoel over te brengen).

Wat ik verder bedoel is.. denk goed bij jezelf na wat je wil. Even los van alle regels. Als jij echt staat achter wat je doet, er zeker van bent en dat kan uitstralen naar je paard dan ben je veel duidelijker denk ik. En dat is toch een van de belangrijkste dingen voor paarden. Daarom komt iemand die veel druk gebruikt, maar met goede timing, en erachter staat, er ook 'mee weg'. Het paard kan die duidelijkheid zelfs verkiezen boven iemand die geen druk gebruikt en heel positief traint, maar te onduidelijk is.