Even een kleine update.
Lily is sinds anderhalve week bij ons. Blijkt dat ik qua karakter en houding van het paard een geweldige koop gedaan heb. Klaas is ook weg van haar. Lichamelijk is gelukkig ook alles in orde, ze loopt als een trein. Ze is alleen wat te dun, maar dat vreet ze er met beleid wel aan bij ons. :)
Zoals ik al eerder schreef, is zij gewoon functioneel beleerd. Ik ben nu bezig haar eerst eens te laten zien dat ik niet nummer 385 ben die een ritje op haar wil maken, maar dat ik ook nog wat anders te bieden heb. Ik ben eerst eens begonnen met gewoon wat bij haar te zijn wat borstelen, wat frunniken. Dat was al raar voor haar. Borstelen was praktisch nieuw voor haar. Na een week kan ze ervan genieten en trekt ze rare gezichten. Wandelen kende ze ook niet, slechts achter een mens aangesleurd worden. Ze staat inmiddels te popelen om mee te mogen en loopt keurig mee aan een los touwtje en stopt als ik ook stop. Ze is erg geinteresseerd en nergens bang voor. Toen maar eens geprobeerd of ze ooit gelongeerd is - grote ogen van onbegrip en vreselijke angst bij aanblik van een zweep. Inmiddels mag ik haar op veel plaatsen aanraken met de zweep en heeft ze ook lol in longeren. Ze doet erg haar best te begrijpen wat ik bedoel. Lily is op wildwest manier ingereden, borstel ruw over de rug, zadel erop, singel in een keer vastsjorren en dan een mens erop, eerst in een grote groep, daarna heel snel alleen. Ze wijkt extreem voor je been, even contact en je staat aan de andere kant van de bak. Wel prettiger dan gewoon als een rots te blijven staan, maar niet leuk dat dit puur uit angst gebeurt. Ze reageert grof op neckreining, links/rechts met heel weinig been en wijken, stoppen puur op zit, een achteruit zat er niet op. Inmiddels zit er ook een achteruit op, "back" en even hand tegen de borst. Aangezien ze nog zoveel moet leren heb ik haar maar gewoon Indy haar touwbosal omgedaan, als je toch nauwelijks controle hebt, dan liever zonder bit. Ik wil haar niet per ongeluk in de mond rukken, ik ben het niet gewend met bit te rijden. Onze buurman was ontzet toen hij hoorde dat ik samen met Lily op pad geweest was, ZONDER BIT. Wat gevaarlijk!
In eerste instantie hebben we gewandeld en ik heb er even een kleine 300 meter op gezeten. Lily had er niet veel problemen mee, ze bleef keurig staan en wachtte tot ze mocht gaan lopen. Klaas was mee, de eerste meters liep ze wat dicht bij Klaas, later haalde ze hem met gespitste oortjes in. Met voorzichtig plukken en voorzichtig been geven is ze aardig te sturen. Nadat mevrouw keurig vanaf het midden van de weg naar buiten week op een beetje been geven, ook nog bij Klaas vandaan, ben ik eraf gestapt. Ze was zelf zeer tevreden en had er alle vertrouwen in. Een mooi begin. En overal overheen lopen, geen last van stenen, gaten, wat een verademing. We doen het rustig aan, laten haar eerst wat volwassener worden. Mentaal is ze nog een baby, lichamelijk mag ze ook nog wat bijgroeien. Mest uit het weiland halen vindt ze het einde, ze loopt mee naar elke mesthoop, kijkt hoe ik hem opschep en hem in de kruiwagen doe. Ze onderzoekt alles, ze heeft veel gemist in haar korte leventje. We zullen zien hoe ze zich verder ontwikkeld. Maar het begin is er.
Monique
Warboel
