Het is midden in de nacht. De mensen liggen vast te slapen. Een enkele auto rijdt over de snelweg, die afgescheiden door een sloot en een geluidscherm achter de bak loopt. Willem en Boully, de twee fjorden, staan een beetje te soezen. Ze hebben hun hooi op en moeten nu wachten tot de mensen wakker worden en met nieuw voer komen. Boully schudt eens met zijn lange manen en loopt naar de rand van de bak. Er zit nog steeds geen goede poort in en de sjorband waarmee de mensen de bak hebben afgesloten begint te rafelen. Boully gaat eroverheen hangen om naar de grassprieten te reiken, die daarachter zo verleidelijk groeien. De sjorband kraakt vervaarlijk, Boully duwt er nu met zijn hele gewicht tegen aan en daar is de band niet meer tegen bestand. Met een luide knal breekt hij in tweeën. Achter de sjorband staat een schrikdraadje, maar de oude fjord weet dat daar geen stroom op staat. Rustig wandelt hij er door heen en trekt het draad van de paaltjes af. Willem is wakker geschrokken toen de sjorband het begaf. Hij vertrouwt het allemaal niet zo, wat is die Boully nu toch aan het doen. Snorkend draaft hij door de bak. Dan ziet hij Boully eten van dat heerlijke lange gras. Nog eenmaal snuift hij argwanend naar de sjorband en het draadje dat op de grond liggen, dan waagt ook hij de sprong.
’s Morgens, als de baas komt voeren, lopen ze beiden allang weer in de bak. Ze hebben hun buiken volgegeten, maar de lijnzaadslobber lusten ze nog wel. De baas vindt het maar raar dat ze hun hooi laten staan. Omdat hij net een nieuwe baal heeft gepakt, denkt hij dat ze het misschien niet zo lekker vinden. Hij ruikt aan het hooi, maar er zit geen vreemde lucht aan en ook stuift het niet bij het uitschudden. Hij vertelt het aan zijn vrouw, die er ook niets van snapt. Zorgzaam besluit ze de paarden extra in de gaten te houden, stel je voor dat ze ziek zijn. Willem en Boully liggen inmiddels lekker van het zonnetje te genieten en houden zicht gedeisd. Die suffe mensen hebben immers nog steeds niet in de gaten dat de sjorband stuk is en dat het hooiland voor hen open ligt. Eventjes wachten maar. Straks gaan ze vast wel een tijdje weg en hebben de paarden het rijk voor zich alleen.
’s Middags zijn de mensen in geen velden of wegen te bekennen. Boully begint wel weer eens trek te krijgen en loopt vastberaden het hoge gras in, Willem trapt hem bijna op zijn hakken. Tjonge, wat staat dat gras hier toch lekker hoog. Je hoeft niet eens te bukken om erbij te kunnen. Willem heeft helemaal een mooie plek gevonden. Het gras op de paardenheuvel is nog langer dan dat wat op het land staat en je kan het zonder bukken bij de grond afgrazen. Opeens geeft Boully hem een seintje. Opschuilen, want er staat iemand boven in het huis voor het raam! Boully verstopt zich achter de paardentrailer, maar Willem is te laat. De vrouw, die de bedden aan het opmaken is, ziet hem nog net achter de paardenheuvel verdwijnen. Ze rent naar beneden en roept haar man uit de schuur. “We moeten de paarden vangen!” Ze haalt de halsters op uit de stal en samen gaan ze het land op. Willem en Boully hebben hun buik allang weer vol en vinden het niet erg dat ze uit hun luilekkerland gehaald worden. Alleen weten de mensen nu wel dat de sjorband stuk is. Ze maken de poort dicht met een nieuwe sjorband. Willem zucht diep, dat is nou toch jammer. Boully schudt zijn oude wijze hoofd. “Wacht maar jongen, ik weet nu hoe het moet. Er zijn meerdere wegen die naar Rome leiden. Vannacht….”
De avond valt. Het duurt lang voor de mensen gaan slapen. Ze geven hun paarden het voer voor de nacht. Maar die hebben nog steeds niet zo veel trek in hooi. Rustig wacht Boully tot alles stil wordt. De lichten gaan uit. Willem is toch maar aan het hooi begonnen, maar het smaakt hem niet. Hij weet wel dat dat malse gras niet zo goed voor hem is, maar die smaak en dat sap, het water loopt hem ervan in de mond. Boully loopt rusteloos langs het draad. Hier staat stroom op, daar kunnen ze niet langs. Maar dan heeft hij het stuk zonder stroom gevonden. Hij gaat er overhangen zover als hij kan en het draad glijdt zonder problemen uit de paaltjes vandaan. Nu kan hij weer bij het gras. Willem ziet hem gaan en hinnikt blij. Yes, Boully, dat heb je goed gedaan!
En zo zien ze de zon opkomen. Met een heerlijk ontbijt, zonder door de mensen op rantsoen gehouden te worden. Het belooft een mooie dag te worden. De mensen zijn meestal niet zo vroeg op zondag, dus de fjorden hebben alle tijd van de wereld om hun buiken vol te eten. Maar de vrouw is wat vroeger op dan anders om het toilet te bezoeken. “Shit!”, zegt ze hardgrondig als ze boven uit het raam kijkt. De man wordt daar meteen wakker van. “Lopen ze er nu weer?” En dus staan ze maar wat eerder op. De paarden worden met hun slobber in de stal opgesloten. De mensen gaan aan de slag. Alles wordt nu afgezet met draad waar wél stroom op staat. Het is even werk, maar je moet toch wat met die eigenwijze paarden. Als de paarden hun stallen uitkomen, heeft Boully het meteen door. Hij voelt aan zijn water dat de ontsnappingsroutes nu allemaal geblokkeerd zijn en loopt de bak in om een tukje te gaan doen in de zon. Willem is niet zo slim. Hij heeft niet in de gaten wat de mensen gedaan hebben en ondanks de waarschuwingen van zijn maatje loopt hij met zijn voorpluk tegen het schrikdraad op. Tsjak, ai, dat doet zeer. Snel deinst hij naar achter, waarbij hij bijna op zijn dikke achterste gaat zitten. Boos rent hij naar Boully, die in de bak naar hem staat te kijken. Die gaat er meteen vandoor. “Hé, joh, dat is mijn schuld niet, ik probeerde het je nog te zeggen!” Willem schudt zijn geschokte hoofd. “Ja, maar nou kunnen we niet meer…” Boully grijnst: “Ach jongen, laat me even denken. Ik verzin wel weer wat, misschien, heel misschien, vannacht….”

Els Kleverlaan schreef op maandag 25 mei 2009, 17:15:


Hahaha! Is het een waargebeurt verhaal??? Zoiets verzin je toch niet echt..

Caatje schreef op maandag 25 mei 2009, 16:34:



Bovenstaande hem ik meegemaakt met Kiyasa. Er komt een trekker aan en Kiyasa moet aan de kant en vind de trekker eng en gaat steigeren als je meer druk op het touw zet gaat ze hoger steigeren. maar toch moet ze aan de kant. dus schuin druk geven zodat ze uit evenwicht komt en stopt met steigeren. toen de trekker voorbij was weer gewoon gedaan of er niks aan de hand was. belonen heb ik niet gedaan omdat ze steigerde. hoe zouden jullie dit oplossen?