Monique Meijer schreef op vrijdag 5 juni 2009, 14:41:
> Gisteravond stond ik naar Lily en Kim te kijken. Ze waren in
> eerste instantie naast elkaar aan het grazen. Kim draaide zich
> op een gegeven moment naar Lily toe en begon haar been te

>
> Is dat niet stom?
>
> Monique
Nee, Monique, dat is niet stom!
Ik herken het heel goed. Toen Frouk er nog was, liep ik altijd te kijken hoe het er voor stond op het land, ik hield alles in de gaten. Zo ook met op het land zetten, hoe zou ze lopen. Verder had ik me aangeleerd met het dagelijkse mestscheppen hopen te tellen en ik wist ook precies welke van welk paard was. Als er te weinig lag, wist ik dat de kans erin zat dat Froukje weer verstopt aan het raken was.
Het de hele tijd naar buiten kijken is nu wel over en als ik kijk, is het nu voor mijn plezier en niet meer uit zorg. Ook geniet ik er nog steeds van als er twee paarden zonder problemen over het pad galopperen.
Het hopen tellen kan ik maar niet afleren, doe ik nog altijd. En ik heb er nog altijd 's morgens 12 en 's avonds 12

.
Op den duur gaat dat wel over, maar het is er zo ingesleten die zorg en angst, daar kan een hele tijd overheen gaan.
Groetjes, Els.