Moniek schreef op zondag 21 juni 2009, 0:17:


Deze die er nu op ligt is 15 bij 15 cm.
Die er op gaat komen is 10 bij 10 cm.
En nog liever had ik 7.5 bij 7.5 gehad ...
15 bij 15 is alleen maar dat het hooi niet weg waait bij wijze van spreken. Het is echt te groot om de paarden langzamer te laten eten. Maar het knoeit al een flink stuk minder!!

Gr Esther

Böske schreef op zondag 21 juni 2009, 1:04:


Tussen de 5 e en de 9 e dag diarree is volledig normaal aangezien de moeder dan haar eerste hengstigheid heeft. Haast elk veulen reageert daarop door tijdelijk even dunne mest te krijgen.

Groet, Pien

Dinka schreef op zaterdag 20 juni 2009, 20:29:


Het is zelfs beter om de magnesium in 2 of meerdere keren verspreid over de dag te geven.

joop schreef op zondag 21 juni 2009, 9:19:


Bedankt voor je antwoord, ik kon het namelijk nergens vinden op de site!

Cedric Coucke schreef op zaterdag 20 juni 2009, 8:04:


Hi ,

Heb net fotos op forum gezet voor jullie commentaar.
Alvast bedankt op voorhand.

Gr.Cedric

Cedric Coucke schreef op zondag 21 juni 2009, 9:31:


http://www.paardnatuurlijk.be/cgi-bin/fotoserieshow.cgi?parent_id=970

Vraagje over zo'n ijzeren rek: is dat in de winter bij vorst niet vervelend voor de paarden in de zin van dat ze dan met hun snoet steeds een beetje blijven kleven aan het rek? (als je zelf natte handen/handschoenen aan hebt bij vorst en je raakt iets van ijzer aan blijf je eraan vastplakken).

Groet'n uut Emst,
Simone

van lennep schreef op zondag 21 juni 2009, 8:17:


Hier met de ijslanders hebben we 5 bij 5cm. Met een iets grotere maat eten ze nog best snel.

Moniek

Cedric Coucke schreef op zaterdag 20 juni 2009, 11:11:


Dank voor je reactie Cedric. Het voelt een beetje eng en naar, dat inkorten en toon terugnemen, maar ik ga het wel doen. De hoefjes zien er een beetje uit alsof er net als in de winter met sneeuw van die sneeuwklompen vastzitten in de hoef en ze op 'balletjes' loopt.

Ze krijgen bij mij een uitermate schaars dieet: alleen hooi, water, liksteen. De weilanden heb ik veranderd: rondom het hele perceel loopt een pad van 5 m breed waar ze altijd kunnen lopen. Datzelfde pad doorkruist ook het perceel waardoor twee 'binnenweilanden' zijn ontstaan. Die zijn dicht en daarvan krijgen ze steeds door middel van stripbegrazing een klein stukje. Omdat ik de weilanden minimaal bemest (en als ik dat doe uitsluitend organische mest - de reden van bemesten ligt dan in het voorkomen van uitgeput en daardoor gestresst gras) groeit het gras niet hard en komen ze nooit in een wei waar het gras 'voor het oprapen' ligt. De paden, die altijd open zijn, hebben weinig gras. Ze moeten de hele dag scharrelen om hun kostje bij elkaar te zoeken. Maargoed, ik realiseer me ook dat de paarden hier nog steeds veel binnenkrijgen ten opzichte van hun collega's vroeger op de steppen.... Het blijft schipperen....

Ik zal van m'n 'nieuwe wei' ook foto's maken en plaatsen.

Foto's volgen dus!

Simone

e m kraak schreef op maandag 15 juni 2009, 1:39:


Zou t ook niet een vorm zijn van afhankelijk voelen.
Paard die dagelijks met mens in contact is en dusdanig onderhouden word ,zodat er vanzelf een vorm van afhankelijkheid ontstaat.
Bedacht of niet is niet aan de orde.
Er zijn hier zat dieren bij de boer hier ,die meer gericht zijn op mij ,dan op hun baasjes.
Ja ze weten dat Ik ze uit de paddocks laat om hun uurtjes gras te bekomen of hun hooi verstrek .
Er zijn er heel wat die door mij enkel met t vingertje met een touwtje om hun hals laten leiden.
Ze zijn afhankelijk van mij.Puur natuurlijk eigen belang.
En wat Wil ook aangaf.
Er zijn zat mensen,die totaal geen echte feeling hebben met hun paarden.
ze zijn er niet slecht voor ,maar meer is er ook niet.
Dat word absoluut ook aangevoeld.
??????

Hai Wil,

Wat een verhaal over jouw Chaser! En wat goed dat je hem weer zover gekregen hebt dat hij weer lekker kan lopen. Ik ben heel benieuwd hoe het gaat zonder de hoefschoenen. Dat zou toch wel de kroon op je werk zijn, nietwaar?!

Soesje: ze loopt tegen de 30 en ze kraakt hier en daar en is een beetje stram. Voetjes optillen vraagt ook wat extra coördinatie omdat je dan ineens 3 benen hebt waarover je e.e.a. moet verdelen. Ik houd haar voetjes laag als ik ze optil en nooit lang achter elkaar. Ik loop dus met bekappen wel 10 keer het rondje langs alle voeten Zo blijft het voor haar te doen en voor mij ook. Dat van die baksteen is een handige tip. Ik had laatst al een stevige bloempot uit de schuur gehaald, maar die viel toch steeds om. Zo'n baksteen is stabieler.

Ik ga nu eerst de afrastering van de wei repareren.... Janus (KWPN'er, The Man van het clubje) lag vanmorgen vast met een weidepaal - zo'n gekloofde eikenhouten paal, dus die krijg je niet weg - tussen z'n 4 benen. Lint op half 7, isolatoren kapot. Gelukkig bleef hij heel rustig liggen toen ik met de boormachine eea moest losschroeven. De arme ziel was helemaal verkrampt. Ik weet niet hoelang hij optaters van het schrikdraad heeft gehad.... Samen met manlief hebben we hem met 2 touwen om z'n benen omgetrokken en kon hij weer opstaan. Op een paar schrammen na en wellicht een klein deukje in z'n ego is hij er gelukkig goed vanaf gekomen.
Beesten........?!?!

Simone