carausios schreef op vrijdag 6 februari 2009, 13:20:
> Kan iemand ons helpen?
> Culann, onze ruin wordt 13 jaar. Hij is een kruising tussen
> een Belgian en een Dravermerrie. Zweetvos. Nooit problemen
> Gelijk naar het slachthuis.
>
> Zijn er mensen die dit al hebben meegemaakt? Zijn hier
> paardnatuurlijke middelen tegen gewassen?
Ja, ik. Mijn Cesarke (ruin, toen 14 jaar ongeveer - zonder papieren) begon ook af en aan te manken. Infiltraties hielpen initieel goed, dat was met hyaluronzuur. Hij liep dan meteen goed voor weken - maanden. Maar (achteraf gereconstrueerd) op een bepaald moment heeft hij een kruisband in het gewricht gescheurd. Onnozel sprongetje, was niet de bedoeling, op wat een rustige wandeling had moeten zijn. Hij kwam mankend terug thuis, mank in stap, waar het voordien enkel in draf ooit zichtbaar was. Vanaf dan is het op een drie maand tijd verder achteruit gegaan tot hij echt op drie benen liep. (Ook weer achteraf gereconstrueerd: omdat de stabiliteit in het gewricht weg was door die kruisband die door was wreven de gewrichtsvlakken nog slechter over elkaar). Stap-stop-hups, zo kwam hij vooruit. Hartverscheurend. Tegen dan was ik al bezig met info inwinnen, want onze toenmalige
DA sprak enkel over meer inspuitingen (cortisone), en over spontaan vastgroeien. Dat leek niet echt te gebeuren, en die cortisone had weinig effect. In Merelbeke geweest met zijn RX foto's en daar vertelden ze dus over de ingreep (arthrodese). Alleen moest ik nog eens maanden wachten omdat alle cortisone uitgewerkt moest zijn (dat is namelijk riskant voor de genezing en postoperatieve infectie). Nog eens een paar maand op drie benen verder. Hij was zo dapper, zo slim, stel je voor, een vluchtdier dat niet kan vluchten... Hij bleef goed eten, was telkens blij mij te zien, we gingen samen grazen buiten de wei (daar is het gras altijd beter natuurlijk) en hij gaf mij geen moment de indruk het op te willen geven. Eindelijk de ingreep, en meteen de dag erna kon ik mijn ogen niet geloven, want hij steunde op zijn gips! De voet die hij al bijna een half jaar niet neerzette! Toen kwam ook erg van pas dat hij pootjes gaf op commando (jambette), dat was mijn snelle test, even het goeie pootje geven, en dan wist ik dat het goed zat in die gips! Want rondstappen was er niet bij, hij moest natuurlijk 14 dagen op stal blijven in de kliniek. En nadien nog weken en weken. Klinkt erg, ik weet het, maar hij is lang manegepaard geweest, en maakte daar eigenlijk weinig probleem van. Heb ook tijdelijk andere pensionplek gezocht waar overdag ook andere paarden binnenbleven en hij dus niet alleen achterbleef als de anderen op de wei gingen. Twee keer moest hij terug onder narcose voor een gipswissel. Eén keer ben ik erg bang geweest, hij begon namelijk weer te manken, wou weer nauwelijks op de gips steunen. Gipswissel versneld laten gebeuren (gips werd toen door dik steunverband vervangen), ik kreeg te horen dat alles er goed uitzag en dat Cesar vast wat 'deed alsof'. Euh... Na enkele dagen brak dan een hoefzweer door langs de kroonrand! Wat waren we blij... De hoef zag er trouwens kokervormig uit, door er zo lang niet op gesteund te hebben was die ene voet volledig anders van vorm geworden.
Vanaf dan ging het weer beter en zelfs goed, uiteindelijk mocht ook het steunverband er af, hoe zijn huid eruitzag, hij vervelde helemaal.
Nu zijn we vijf?zes? jaar later, en hij stelt het nog steeds goed (intussen ook al wel koliekoperatie, maar dat is iets anders). Hij galoppeert wel eens (is ook al wat ouder natuurlijk) wandelt vrolijk rond, echt een normaal paard als je het niet weet. Tot je ziet dat zijn loopje niet helemaal normaal afloopt, en je de verdikking vooraan zijn pijpbeen ziet, waar de plaat en vijzen zitten.
Mijn man zegt nu nog regelmatig hoe blij hij is dat ik toendertijd niet naar hem wou luisteren (hij was voor euthanasie - van op afstand bekeken ook erg begrijpelijk - maar ja, Cesar en ik...) en er voor gegaan ben, hij is ook zo blij hem hier nog te zien rondwandelen.
Ik zou het dus opnieuw doen (behalve de cortisone inspuitingen)... maar onderschat het niet.
O, en, mij is verteld dat hij nadien nooit meer bereden zou mogen worden. Dat ze het bij toppaarden doen klopt, maar dus bij top-fokmerries. Niet bij sportpaarden.
Nu moet ik eerlijk zeggen dat ik soms wel eens naar Cesar kijk, en denk 'als ik meer tijd had, dan herbegon ik
parelli en wie weet wel rijden met jou' Ik heb nu het idee dat dat misschien op zachte ondergrond wel zou kunnen...
Vriendelijke groeten,
Nathalie
Warboel
