Ans Jondral schreef op donderdag 25 juni 2009, 17:18:
> Maar blijkbaar ben je daarin dan toch te ver gegaan? Of
> alleszins heeft de eigenaresse dat zo ervaren? (anders zouden
> haar vriendinnen natuurlijk hier niet zo reageren.)
> voeren en er gespeculeerd werd over pony-kidnapping etc.
> Dat doet mij alleszins vermoeden dat je de juiste balans toch
> niet helemaal te pakken had?
>
Ik denk abs niet dat ik te ver ben gegaan.
Ik denk ook niet dat de eigenares dat denkt.
IK heb een hele tijd geleden al "losgelaten", het enige dat ik wel gesteld heb is dat niet op een paard wil rijden dat duidelijk pijn heeft.
Dat begreep ze.
S heeft dus al een tijd "weiderust" gekregen bij mij.
Ik heb er ook niet meer over bezig geweest, heb haar beslissing aanvaard om dingen op zijn beloop te laten.
Dat de vriendinnen boos zijn, is omdat ik de eigenares heb laten weten via sms wat ik van dit alles vond. Ben rechtuit geweest maar toch nog netjes. Ze heeft me zelf niets gezegd (liet haar vader dat doen) en ontweek me, kon ze dus niet persoonlijk spreken.
De redenen waren ; een paard is niet veilig op een wei, heeft een warme stal nodig en een plaats om te wassen en poetsen en een piste om in te rijden. Ze wilden me niet meer "belasten" wat zever was want heb met plezier gezorgd voor S. Was daar ook heel duidelijk en enthousiast in. Heb niets opgedrongen, niet
bitloos , niet ijzerloos. Heb wel verteld dat ik dat deed en waarom. Ik reed S wel zonder bit. Ze heeft zelf besloten om de ijzers eraf te halen. Simon Lingbeek heeft S twee keer bekapt.
Als er iets was, gaf ik het door, als S inéénkromp tijdens eten van pijn , gaf ik dat door..wanneer zijn spieren keiharde bobbels waren op zijn achterhand tijdens het rijden en hij maar stapjes van 30 cm kon doen, gaf ik dat door...niet meer-niet minder.
Dat werd niet op prijs gesteld.
Voor de goede orde, mijn
da is ook haar
da hoor, en de eigenares was zelf zo blij dat S er zo goed uit zag, een totaal ander paard, zei ze zelf.
Ze was met de situatie in haar vorige pensionstal helemaal niet gelukkig, vertelde ze me. Aan S te zien,was hij dat ook niet.
maar soit.
Wat betreft die
hoefbevangen pony, Ans, weet wel dat zonder mijn toedoen het beestje waarschijnlijk nu niet meer had geleefd.
Ik ben erg voorzichtig te werk gegaan om die mensen te informeren en ze waren er erg blij mee.
Het beestje lag voor dood in de ijswei met 18 graden vorst. Ik ben hem drinken en hooi gaan geven, hij dronk en at liggend. Hij kreeg wel drinken eeten maar de mensen zetten dat bij zijn stal ,hadden niet door dat de pony daar niet meer geraakte.
Ze wisten ook totaal niet wat
hoefbevangenheid was en wat ze eraan moesten doen, wisten ook niet dat het levensbedreigend was.
En ja, het waren mijn zaken niet .
Maar nooit zal ik mijn hoofd kunnen wegdraaien van een dier in nood.
nooit.
o ja, en ik heb niet gespeculeerd over pony kidnapping hoor, dat waren goedbedoelde reacties van anderen hier op het forum
Warboel
