Piet schreef op vrijdag 21 augustus 2009, 17:24:
>> Zelf zit ik op een wetenschappelijke lijst waar professionele
>> trainers met gedragswetenschappers enz. discussieren. Daar
>> zitten hele bekende namen bij overigens.
>
> Nogal stil he? de laatste tijd op die lijst. Begrijp niet
> zo goed wat dat met dit bericht te maken heeft.
Ik weet niet op welke lijst jij zit maar ARF is tegenwoordig een vloedgolf...?
Blijkbaar is er een zin uit mijn post gevallen bij het herschikken, nl. dat er een verschil is tussen hoe het aan derden wordt uitgelegd en hoe erover wordt gediscussieerd onderling. En blijkbaar ook terecht; als ik zeg dat ik P+ gebruik dan word jij daar helemaal defensief van en anderen helemaal blij
.
>> Een paard
>> MOET soms gewoon, potverdorie - ten allen tijde voorwaarts gaan
>> is er zo eentje, en niet over mij lopen is er een ander.
> Met alle respect: Onzin!
Helemààl geen onzin. Soms MOET een paard. Simpel.
Een paard dat niet ten allen tijde voorwaarts gaat kan een even groot gevaar voor iedereen zijn als een paard dat over je heen loopt, ook/vooral als je erop zit.
> Druk nodig hebben bij wat je hier beschrijft is een
> tekortkoming van de trainer, oftewel bochten afsnijden.
Daar ben ik mee eens. Maar - soms moet je een "window of opportunity" creëren. Een hysterisch paard kan je niets leren; een paard dat zich heeft afgesloten voor al wat erbuiten gebeurt eveneens. Ik denk dat het soms eerlijker is om 1 keer zeer zwart-wit "zoveel als nodig" te gebruiken dan 6 maanden in een grijs gebied te blijven hangen.
>> Dat gezegd zijnde vind ik dat Marianne met negatieve
>> bekrachtiging moet werken omdat haar dat het beste ligt, en
>> Piet met positieve bekrachtiging en een bridge omdat hém dat
>> het beste afgaat.
>
> Prettig voor het paard,
> prettig voor jezelf. Er zit dus meer gedachte achter dan
> dat het me het beste af zou gaan .
Uiteraard! Maar als je goed bent in wat je doet, en het werkt tussen jou en je paard, dan ben ik de laatste om te roepen dat het helemaal ànders moet. Daar is het paard maar slachtoffer van, en
clickertraining ziet er dan wel eenvoudig uit, maar dat is het niet, want sommige dingen gaan nogal in tegen onze basisinstincten als defensieve mens. Béter kan het altijd, maar je moet mensen wél hun leertempo gunnen.
> Als operant conditineren ook het gebruik van P+ in een
> trainingssituatie inhoudt, want ik denk dat we het
> daarover hebben, zijn we ver uit elkaar gedreven en is dat
> zeker niet iets wat jij me in de begindagen geleerd hebt.
Dat komt omdat jij bij P+ vooral denkt aan
Parelli-fases bij het trainen. The teacher comes out when the pupil is ready. Het is niet omdat jij het toen niet gehoord hebt, dat ik het toen niet heb gezegd (bvb boek pag. 68-71).
Het moeilijkste aan les geven is wat je weglaat, waar je begint.
Ik merk het ook altijd bij clinics en lessen - aan de zijkant vragen toeschouwers altijd "waarom zeg je niet dat...? Als hij/zij dit of dat zou doen, zou het dan niet beter...?" Tussen aan de zijkant staan en zeggen hoe het moet is een groot verschil met bij het paard staan en het doén (dat werkt naar twee kanten btw: je kan wel iets met je hérsens weten, maar daarom nog niet met je lijf, en vice versa).
Vandaar ook de grote verwarring hier op de lijst: mensen leren in verschillende tempo's, en sommige discussies komen voor sommige mensen te vroeg.
> Misschien
> wil je me eens uitleggen wanneer het gebruik ervan -
> nogmaals, in een trainingssituatie- gerechtvaardigd is?
Het antwoord is een simpele boutade die ik vààk gebruik, en ontelbare keren heb uitgelegd: "twee keer per jaar".
Warboel
