We zijn dan toch naar de les geweest. Met het veulen erbij.
Het was me de avond wel...
Het begon met het laden. Het laatste jaar geen problemen meer gehad om Pavke erop (was één van de redenen waarom de vorige eigenaar haar wegdeed) te zetten en ook gisteren liep ze er vlot op.
Helaas wilden we weer te snel zijn. Manlief wilde haar een beetje aan de kant zetten (veulen moest er ook nog langs kunnen), ze schrok daar waarschijnlijk van en liep er terug af. Om haar erop te zetten blokkeerde ze telkens weer. Zelfs met het veulen er eerst in te zetten, wilde mevrouw er niet op.
Gelukkig heb ik een geduldige echtgenoot (in tegenstelling tot mezelf, ik begin dan te stressen).
Dus, veulen er terug uit... Na 20 minuten stond ze er dan toch rustig in, en na nog eens 2minuten, stond Qadish er netjes naast.
We hadden er 45 minuten voor uitgetrokken, dus al bij al...
De rit verliep (zoals de vorige keren) vlekkeloos.
Aangekomen op de lesplaats zat daar een kink in de kabel: we konden niet op de piste (het stofte want de watervoorziening was kapot en de buren die daar onlangs gebouwd hebben hadden de polies al gestuurd).
Gelukkig... enkele 100den meters verderop was een gemaaid korenveld, en de boer (die ook al last had met die buren) zei dat we daar onze gang mochten gaan.
Ik was nog niet uitgestresst van het laden, of daar begon het volgende al... ik hou ook nog niet van open vlaktes (veld zelf was al meer dan 3ha en daarachter nog weides met koeien erin, en Pavke houdt nog niet van koeien). Had ik het op voorhand vergeten, dan had ik wrsch afgezegd.
Ik zei nog tegen mijn echtgenoot: dat is meer iets voor u.
Hij zei me: "Niks daarvan, dat gaat een goede oefening zijn voor u, nu hebt ge begeleiding en Pavke gaat zeker ver niet te ver weglopen van Qadish".
Al bij al was het heel erg fijn: na een 10tal minuten, en zowat 100 keer gehoord te hebben dat ik mij alleen maar moest onstpannen, kon ik me hoe langer hoe meer ontspannen (en Pavke ontspant dan ook) en begon ik er echt van te genieten. Heerlijk rustig gegaloppeerd.
Manlief heeft zich een uur bezig gehouden met Q, die voor 't eerst kennismaakte met andere paarden (we waren nl met 3).
In het begin hinnikte hij wel eens als we zo'n 50 meter afstand hadden van elkaar en Pavke hinnikte ook wel eens... Maar uiteindelijk is Q met mijn man de hele wei rondgewandelde (en gedarteld).
Een aantal markante dingen tot slot:
Ten eerste:
"Oei", zei mijn instructrice, "Hoe gaan we het doen met het veulen want we moeten de straat op. Wat gaat dat geven?"
Ons antwoord: "dat gaat wel goed hoor, hij kent het."
"jamaar, wat als er auto's of fietsen zijn, en hij is HIER nog nooit geweest"
Wij heel zelfverzekerd: "dat lukt wel"
En inderdaad, helemaal niks aan.
(Wat zijn we blij dat we zo regelmatig aan de hand gaan wandelen op straat
, dat we ons veulen NIET "gerust gelaten" hebben. De laatste 2 weken heb ik een buurmeisje dat dat het einde vindt, en in de voormiddag waren we zelfs achter zo'n lawaaierige straatvegermachine aangewandeld, zonder problemen)
Ten 2de:
Mijn instructrice was toch wel onzeker of ik Pavke in die wei wel zou kunnen hanteren, want ja... ik had toch wel weer dat
bitloos hoofdstel aangedaan zeker...
Ze vroeg: "hebt ge uw gewoon hoofdstel niet bij? Want ja..."
Ikke dan: "dat maakt nu echt geen kneit uit hoor,
bitloos of nie, als ze echt wilt vertrekken is ze toch weg,
da hebt ge vorig jaar wel gezien..."
(En dat was nu écht iets waar ik voor de verandering geen stress rond had :) )
Ten 3de:
Qadish heeft geleerd dat een akelig blaffende hond achter een doorzichtig hek toch iets is om je niet heel erg ongerust over te maken, zelfs als mamma 150 meter verderop bezig is.
Ten 4de:
Op een bepaald ogenblik dat ik en Pavke beide ontspannen aan het rijden waren zei mijn instructrice:
"Goed zo, nu is ze echt nageeflijk... allé ik weet eigenlijk niet of ik dat zo kan noemen als ge zo zonder bit rijdt. Nu ja, het ziet er nu echt heel ontspannen uit! Zoals het rijden nu voelt, zo moet 't zijn".
Ten 5de: Alweer mijn instructrice toen de paarden alweer op de trailer (dit keer zonder één enkele hapering)
"Ik had niet verwacht dat het zo goed zou gaan: zo op dat grote veld en dan dat veulen erbij: ge hebt echt chance met zo'n brave merrie en zo'n flink veulen: hij keek zelfs niet op van dat peleton fietsers of die tractor".
"En ge hebt echt wel goed gereden (voor mijn kunnen dan hé?), en dat zo zonder bit. Ik vind dat ge de laatste tijd goed bezig zijt."
Ik moet zeggen: ik was superopgelucht en content van de avond. Het is echt goed geweest voor mijn zelfvertrouwen, wat één van mijn mindere punten is (en ook geduld en ontspannen zijn). En ook mijn man vond het heel interessant en fijn om zo intens met het veulen bezig te zijn (hij was ook moe maar voldaan)
Ik verwacht niet dat jullie dat allemaal lezen, maar dit moest ik effe kwijt, en dit forum is daar best geschikt voor
.
Lena (effe niet piekerend op dit ogenblik)
Warboel
