Marleen C schreef op vrijdag 4 september 2009, 12:28:


Heel graag, wanneer iemand een goede voor me weet. Hij/zij moet tevens DA zijn, aangezien in ieder geval mijn oudste merrie verdoofd moet worden.

Dus alle goede adresjes zijn welkom.

@ Nils: mail je mij die namen nog even?

Samira schreef op vrijdag 4 september 2009, 12:39:


Dat foefje: hij geeft ze jenever, toch? Heb ik onlangs gehoord.

goh bij ons worden de paarden gewoon op de weide gedaan... het enige dat de TA vraagt, is dat er een afgesloten stuk is om te werken zodat er geen paard de straat of de grote weide op zou kunnen rennen met de klem nog op zn mond, maar of dat nu een box of een paddock is, maakt hem nx uit

Toen ik vanochtend mijn paard uit de stal haalde, schrok ik me rot. Ze liep heel moeizaam en had 4 dikke, warme benen. Niet het hele been was dik maar meer de plek rond de kogel. Nadat ik enige tijd gestapt had zijn ze wat dunner geworden. Gisteren hebben ze nog de hele dag op wei gelopen en de rest van de week heb ik ook normaal gereden zoals altijd. Verder heeft ze ook geen wondjes en is ze ook zeer alert en eet ze goed. Wel is ze ontzettend hengstig, maar ik kan me niet voorstellen dat dat er iets mee te maken kan hebben. Wel waaide het gisteren hard en schenen de paarden allemaal nogal opgefokt door de wei te rennen. Maar mijn paard kwam zeer schoon uit wei en verder was er ook niks dik of open en toch had ze vanochtend 4 dikke warme benen. Ze heeft altijd al last gehad van gallen, maar dit heb ik nog nooit meegemaakt. Naarmate ik langer liep, stapte ze ook weer normaal. Ook heb ik de 2 achterbenen 10 min. gekoeld. De voorbenen slonken vrijwel direct maar zijn toch nog steeds een beetje dik en warm.
Heeft iemand enig idee wat dit zijn kan en hoe het op te lossen valt?? Want ik maak me toch ontzettende zorgen en niemand hier weet er raad mee.

Groetjes Cindy

Peet schreef op vrijdag 4 september 2009, 12:47:


Haha, nee, dat gaf hij mijn paard tenminste niet hoor. Hij heeft een methode, op energietisch gebied, wat toch echt schijnt te werken.

Piet schreef op vrijdag 4 september 2009, 11:29:




Tja, wie bepaalt eigenlijk wanneer een leven afgelopen is? Het individu zelf!
Paarden (en andere dieren) kunnen ook heel erg goed zelfmoord plegen, die keus hebben ze wel degelijk. Niet dat dat zo heel vaak voorkomt, maar ik ken wel verhalen van paarden die nóóit losbraken, maar na een traumatische gebeurtenis ineens de spoorbaan oprennen. De kunst die wij moeten leren verstaan is kijken naar het paard. Mooi voorbeeld het verhaal van Nobody. Dier was eigenlijk opgegeven, maar hij was nog zo blij. En ineens kon hij toch geopereerd worden, omdat eigenaresse de moeite nam om door te vragen. Nou dan. Kijk naar het dier.

Het lijkt net of sommige mensen het niet uit kunnen staan dat ze zelf geen geduld hadden, maar een ander wel die er dan in slaagt om de dingen te overleven. Dingen doorstaan maakt sterk, en daar kan niet iedereen tegen.
Want die paarden leven al niet meer, maar die van jou dus wel en dat doet pijn.
En dat heb jíj m door een lijdensweg laten gaan.....

Cindy Sarodnik schreef op vrijdag 4 september 2009, 13:02:


Stalbenen?

Cindy Sarodnik schreef op vrijdag 4 september 2009, 13:02:


Hallo Cindy,

De verplichte stalrust na inspanning zal hier de oorzaak wezen vrees ik...Wil je dit voorkomen , dan zul je , of zelf zeer lang uitstappen met je paard voordat je hem op stal zet , of gewoon niet op stal zetten!
Dat het nu zo extreem is , komt waarschijnlijk doordat ze toch flink heeft lopen rennen in de wind.

Gr Esther

Wat betreft de foefjes om paarden rustig te houden. Pas aub op dat je paard zich
niet afsluit (catatonic). Met andere woorden paard geeft zich ogenschijnlijk over maar "kookt" van binnen. Ik heb normaal bij het enige merrietje waar ik eens in de zoveel tijd een tandarts voor nodig hebt ook 1 maal laten overhalen om niet te verdoven.

Het is een furie bij dierenartsen en vreemden maar goed je kan niet alles zelf. Afspraak gemaakt met tandarts op moment dat er ook een dierenarts op het terein aanwezig was zodat ik altijd nog daar op kon terugvallen voor verdoving.
Maar dat zou volgens tandarts (Ik ga geen namen noemen want voor de rest prima tevreden) niet nodig zijn want hij kreeg alle paarden rustig en goed behandelbaar.
Merrietje ging eerst flink in verzet en liet daarna toe. Na de behandeling van een half uur gaat de tandarts weg en ik loop naar haar terug. Ik zie allemaal spieren onder haar bovenlijn trillen, diagnose spierbevangen, direct warme deken en dierenarts gebeld. Het is goed afgelopen maar voor mij niet meer zonder verdoving.
Naast het gevaar van het plotseling ontploffen omdat het paard ogenschijnlijk rustig lijkt maar dat totaal niet is krijg je dus de extreme spierspanning die tot verzuring en celschade lijdt. Ik vindt een roesje zo erg niet. Elektrisch gereedschap moet ik echter helemaal niets van hebben, geen gevoel meer in het gereedschap, onnodig veel herrie en snoeren en het maaloppervlak wordt veel te glad.

marjolijn schreef :

Stalbenen, teveel rennen en dan stilstaan of mok?

Groet, Pien

Hoi.

Even kort. Bjorn is een friese ruin van 9 jaar, en nu een half jaartje bij ons. Tijdens onze ruitervakantie vorige maand, bleek Bjorn anders te zijn dan ik van hem had verwacht. Hij is superangstig, waardoor buitenrijden aan de Zeeuwse kust niet heeft kunnen plaatsvinden. Voorheen thuis was hij een ware pantoffelheld! Een echte loebas, tenminste dat dacht ik...
Er moet dus hard gewerkt worden!
Bjorn heeft geen respect voor mijn persoonlijke ruimte als begeleider, en is naar mijn bescheiden mening dus dominant. Hoe kan ik dit veranderen? Tijdens de ruitervakantie in vreemde omgeving, zou hij me ook hebben overompeld of omvergelopen. Het is net of hij totaal geen rekening met me houdt, en me niet eens zie staan. Het lijkt of hij denk: die geef ik een duwtje en dan is t klaar..
Vandaag heb ik mijn piste in tweeën gedeeld en hem laten stappen, draven, van richting veranderen etc. Hij is hierbij vrij van de longe en doet met wat aandrang datgene wat ik van hem verwacht. Hierbij gebruik ik vooral lichaamstaal en geef zo weinig mogelijk verbale commando's. Dat lukt na een half jaar oefenen reeds aardig. Maar, vandaag bokte Bjorn (ook reeds eerder), wanneer ik hem met wat klem dwing om aan te galopperen. Ik zie aan zijn gehele houding en de manier waarop hij me in de gaten heeft dat hij bewust bokt, niet om te spelen, maar om me duidelijk te maken dat hij het voor het zeggen heeft en helemaal niet gelukkig is met mijn vraag te galopperen. Hij bokt bewust om me af te schudden. Hoe los ik dit probleem op?? Is het juist af te leiden uit zijn gedrag dat ik eigenlijk weinig of niets te zeggen heb over mijn paard? Hoe bouw ik wederzijds vertrouwen op en tergelijkertijd zeggenschap en leiderschap?

Kan iemand mij helpen?

Alvast heel erg bedankt.
Daphné

Landman D schreef op vrijdag 4 september 2009, 13:58:


Het lijkt erop dat hij duidelijk aangeeft niet gedwongen te willen worden om rondjes te lopen. Ik zou dus iets anders gaan doen waar minder aandringen bij nodig is. Wat vind hij van buiten wandelen en rijden? Daar kun je zowel heel stipt zijn in het respecteren van je ruimte en stiptheid verlangen in alles wat je van hem vraagt, en het toch leuk hebben samen. En hem helpen met zijn angsten. Bij een wandeling vooral heel vroeg aan zien komen als hij je looppad wil innemen of als hij verwacht dat je wijkt tijdens het grazen bijvoorbeeld.

Groet, Michiel

Landman D schreef op vrijdag 4 september 2009, 13:58:


Je schrijft 'hij heeft geen respect'. Maar heb je hem wel duidelijk gemaakt dat hij je niet passeert met wandelen? Dat hij niet de emmer uit je arm trekt? Je fouilleert? Ben je eigenlijk wel in beeld? Ben je een waardevolle vriendin voor hem? Zit je weleens op de kast? Schrik je van dat bokken? Of lach je erom?
Hij protesteert nog tegen aan het werk gezet worden. Waar het om gaat is jouw houding. Sta er boven, negeer afleidingmanoevres. Laat hem zoeken, dwing niet teveel. Er zijn wél regels, hij mag je niet ondersteboven lopen, en jij blijft vriendelijk.
Als hij bokt, vraag dan nog wat meer snelheid. Aan het werk met deze Prins! Hij heeft een mening over jouw opdracht. Observeer hem goed, want hij communiceert met je. Gaat hij makkelijk in galop? Of is dat net een moeilijke oefening voor hem? Is het een kwestie van wakker worden?

Er is waarschijnlijk erg veel gaande in dat koppie.
Uit wat voor situatie kwam hij? Hoe is hij nu gehuisvest?
Een half jaartje is nog niet zo veel, maar wel genoeg dat hij nu snapt: met jou moet ik dealen en wat heb ik eigenlijk aan jou...
Blijf sterk in je schoenen staan, en neem Les!!

Vicky Verreycken schreef op vrijdag 4 september 2009, 9:00:



om nog eens mezelf te quoten Vicky :

ik heb het dus over "normale" omstandigheden en "normaal gebouwde "paarden
ik kan me echt wel wat voorstellen bij hedendaagse overfokte spitssnuitarabieren,
butskop-lusitanos of texel-quarters
waar mee ik weeral hetzelfde deutje zing (bedankt overigens voor je mail van een hele tijd terug waar ik ook alweer "nog niet" heb op geantwoord) : genetika !
als er echt zoveel probleempaardengebitten zijn dan kan ik alleen maar herhalen dat we echt wel heel erg verkeerd aan het fokken zijn
Als mensen het hier onvermijdelijk vinden om veulengebitten losgenomen tot 5 jaar te moeten korrigeren, dan vraag ik me af wat moedernatuur nu weeral fout heeft gedaan en rijst bij mij niet alleen mijn nekhaar "ten berghe" maar ook mijn "dwalende geest" kookt over, omdat helaas ik niet kan laten de associatie met verplicht hoefbeslag te maken : de ene profi(-sional, -teur, ...) wordt buitengewipt om een andere langs de brede poort naar binnen te lonken.

dat overstandige veulentanden niet gelijktijdig wisselen is een fysionomisch gegeven : dat de ene nog wat blijvende tand daarbij langer wordt dan de gewisselde is slechts tijdelijk en gezien de zijwaartse kauwbeweging niet echt een probleem bij het voedselmalen (zou de kauwbeweging voor-achter zijn, dan zou die lange tand inderdaad beklemd raken tussen die ervoor en die erachter, which not !)
Het grote voordeel van het gespreid wisselen is dat een opgroeiend paard in het kader van eerlijk overleven, steeds voldoende goed funktionerende tanden over heeft.

Dat veulentanden en gewisselde tanden scherp zijn is ook logisch : ze zijn immers nieuw en ongesleten noch versleten. Bovendien heeft een paard-in-ontwikkeling misschien nog een beter instrumentarium nodig dan een volgroeid exemplaar : maw in mijn ogen zijn het allemaal natuurlijke evenwichten die wij mensjes weer persé willen verbeteren, gewoon omdat wij dénken het beter te weten........

Anja Seijn schreef op vrijdag 4 september 2009, 9:44:


nee, alleen de chemokurende hoefsmeden
na voorlegging van hun diploma
dilemma ! alhoewel...