Hi,

Ik zie kneuzingen in straal en toon na de bekapping.
Ik zou voorlopig op een scherpe ondergrond , met steentjes ed , niet rijden.
Je schrijft dat ze nu weer erg gevoelig loopt?
Met of zonder hoefschoenen?

Gezien de kneuzingen misschien toch meer onbelast oefenen.
Als je merkt dat ze elk grassprietje gebruikt om op te staan , zou ik afstijgen , en haar zelf laten bepalen waar ze loopt.
Misschien dat het ruitergewicht nu op dit moment nog teveel is voor haar?!
Of toch de hoefschoenen aan doen als je wilt blijven rijden.
Het lijkt mij dat als ze gevoelig loopt , het ook gevoelig is. Dan zou ik niet doorgaan...

Misschien doe je dat ook wel niet , maar dat komt niet duidelijk uit je verhaal naar voren , dus misschien heb ik nu teveel gezegd...

Gr Esther

Piet schreef op zaterdag 12 september 2009, 22:01:


Tja...

Op dit moment heb ik Willem ook op alleen hooi staan i.v.m. overgevoeligheid voor het gras. (Dat probleem had hij van het voorjaar ook)
Paar weken terug had hij wat langer op de "zomerwei" gestaan en volgende ochtend liep hij moeilijker over het beton. De tijden op het gras dus teruggeschroefd en het ging weer "goed".
Week of twee daarna begon hij erg schrikkerig te worden en liet zich niet meer door John pakken. Er was niets vreemds gebeurd, dus oorzaak onbekend. In de witte lijn linksvoor zat een roze vlek, dus ik had het goed gezien dat hij niet lekker liep een tijdje ervoor.
Twee weken terug zijn we de paarden op het "winterland" gaan zetten. 2 x daags een uur en één x hooi. Het gras op het winterland is langer en leek me dus beter voor Willem. Na één dag liep hij met vooruit "stekende" benen over het beton en het allerliefst eromheen.
Meteen op hooi gezet en na een dag ging het al weer beter.
Willem is zeer zeker veel te dik, hoewel hij deze zomer door een strikt voerbeleid wat is afgevallen. Hij heeft verder geen tekenen van insulineresistentie als een verdikte manenkam of vetophopingen.

Ik vraag me wel eens af of de gevoeligheid in voor en najaar hormoon-gerelateerd is. Tenslotte is het de start en het einde van het "dekseizoen".
Waar ik inmiddels wel achter ben is dat stress leidt tot een verhoogde suikerspiegel in het bloed. Dat zou m.i. wel eens de reden kunnen zijn dat paarden door stress bevangen kunnen raken, maar hoe dat nou precies zit ben ik nog niet uit.

Bij Willem zie je wel dat de tijden dat hij slecht handelbaar is samenvallen met de periode van verhoogde gevoeligheid voor hoefbevangenheid. Maar of het één veroorzaakt wordt door het ander, zou ik niet kunnen zeggen.

Zijn hoeven zien er (nog) goed uit. De witte lijn is misschien ietsje verbreed, maar dat zijn geen millimeters.

Het blijft een puzzel.

Els.

(Overigens; veel ontstekingremmers en ook cortisonen verhogen de bloedsuikerspiegel, lijkt me dus dat je daar zeer spaarzaam mee moet zijn bij paarden die door insulineresistentie bevangen zijn.)

Anja Seijn schreef op zondag 13 september 2009, 0:29:


neen hoor hij is een cruzado, die van jou niet

eddy DRUPPEL schreef op zondag 13 september 2009, 12:47:


Eddy, dan heb ik hier een pneumatische hamer nodig )


Toevallig komt net de eigenaar van de luso's en haflingers binnenlopen...
haar paarden staan in zandpaddocks, en zij heeft het ook.
Zij zegt dat het zuiver de droogte is en als het begint te regenen laat het vanzelf weer los.
Moest het ook wel zijn, de grote gemeenschappelijke deler: droogte dus.

Piet schreef op zondag 13 september 2009, 9:33:


wat fijn voor je Piet. Dus volgens jou werkt het kruiselingssysteem net hetzelfde als de sidepull, als ik het goed begrijp?
Ik heb een tijdje terug een pony aan de lange teugel gehad met een kruisselingse, ik vond dat moeizaam gaan. Pony had er zelf ook weing ervaring mee, misschien daarom.

Deze zomer zijn Vlamingen Nic De Winne en ik (we zijn beiden al jaren Parellistudent) de instructeursopleiding bij Pat Parelli in Colorado gaan volgen! Eef Veenstra uit Friesland was er ook, dus de nederlandse taal was goed vertegenwoordigd. We zijn alle drie geslaagd, en zijn nu officieel één ster instructeurs. Dat wil zeggen dat we enkel les mogen geven over grondwerk ('on line'), tot en met level 3. Om ook rijles ('freestyle') te mogen geven zullen we eerst een tweede ster moeten halen, en dat kan pas ten vroegste na een jaar.
Nu zijn er dus voor het eerst Parelli-instructeurs in Vlaanderen! Ik zal nog wel eens een advertentie plaatsen over hoe en wat, maar omdat ik almaar apart mails zit te beantwoorden over hoe ik het ginds gesteld heb schrijf ik nu ineens maar een verslagje voor iedereen. Een beetje laat wel, maar sinds ik terug ben zorgt de combinatie van bijna full time job met het lesgeven (+ de administratie die daarbij komt) én m'n eigen paarden dat ik niet veel tijd heb om achter de computer te zitten.

Een week zijn we er geweest, in de ijle lucht van de Rocky Mountains te Pagosa Springs, Colorado. Iedere ochtend vanaf 7u30 waren we op 'Pat's barn' waar we konden meekijken naar Pat en z'n langetermijnstudenten. Het wordt daar echt als een 'performance barn' gerund, iedere ochtend worden alle paarden gegroomd en getraind, er wordt ook voorbereid voor wedstrijden. Momenteel is Pat bv. terug in het cutting gestart, en dat met z'n twintig jaar oude merrie die er nog steeds zeven uitziet! De verschillen met een traditionele sportstal zijn natuurlijk groot. De paarden gaan in groep op de wei, nergens hoor je roepen, alles in rust, ook met de hengsten. Je ziet ook niet vaak mensen dressuur rijden in dezelfde piste waar tegelijk ook een jong paard met voor het eerst een zadel op losloopt (van op z'n eigen paard bestuurd door Pat) en waar toevallig ook een stiertje passeert. Erg leuk om te zien ook hoe Pat van op afstand z'n honden dirigeert om de koeien van de berg te brengen terwijl hij tegelijk een paard traint en z'n studenten aanwijzingen geeft. Veel van de 'training' voor de paarden bestond ook uit lekker een eind gaan rijden in het National Park vlakbij.
De rest van de dag kregen we dan in groep les van Pat, en echt waar, ik ben volledig onder de indruk van hoe echt en gemeend het allemaal is. Wij zien dat commerciele, maar hij wil gewoon echt de wereld voor paarden veranderen. Het was op en top openheid, we zijn overal geweest (ook bij Pat en Linda thuis), niks verborgen, echt heel aangenaam.
Waar ik ook weer onder de indruk van was is hoe de mensen daar gemotiveerd worden zichzelf te overstijgen. Lauren Barwick, vanaf het middel verlamd, die daar zowat de hele barn runt en tegelijk ook goed rijdt op Sailing Smart (één van Pat's hengsten), en hem daarna ook gewoon zelf naar de wei brengt. Pat's zoon, ook met fysieke en mentale beperkingen opgezadeld, die op paardjes die hij zelf getraind heeft, zonder hoofdstel, met enkel touwtje om de hals en barebackpad koeien gaat cutten, ik zou het niet eens kunnen. Super positieve sfeer dus, niet alleen in de omgang met de paarden!

Nathalie

Nathalie, wat SUPER!! Gefeliciteerd! Yes!
Fijn stukje ook. De Parelli's zijn zo slecht nog niet

Groetjes, Trea

Nathalie Lagasse schreef op zondag 13 september 2009, 14:02:


Gefeliciteerd Nathalie!!! (en hoe was het in engeland? Daar was je toch ook nog geweest?)