Iedereen kan zich er wel wat bij voorstellen , en sommige van jullie hebben het zelf al gezien of meegemaakt , en ik ben inmiddels overtuigd ; stress veroorzaakt zeker een verergering van de seme.

Verhaaltje over Maike en zijn seme in relatie met agressief leiderschap van Namkje

Er was eens een lekker ding met erge seme. Zijn naam was Maike.
Afgelopen zomer is het erg goed gegaan met de seme , maar nu ligt zijn staart en manen gewoon open.
Wat is er gebeurd.
Nou veel!
Maike heeft vanaf mei alleen met Namkje gestaan , dit tot juli.
Toen is Namkje ook weggegaan [ 5 weken training voor de keuring ] en was Maike alleen.
Hij vond dat aan de ene kant niet leuk , maar aan de andere kant wel , als je het mij vraagt.
Namkje is op een zeer onkundige manier de leider hier , en gebruikt mi te vaak haar achterbenen op een niet zo snel kunnen vluchtende Maike. Veel gejaag , en in de hoek drijven , groomen eindigt altijd met dreigen van Namkjes kant.
Ook Tekla moet het vaak ontgelden , maar die is sneller.
Als ze met zijn drieen staan is het helemaal erg. Namkje weet het dan helemaal niet meer , drijft Maike in de hoek van de inloopstal , en staat met haar kont richting deur zodat Tekla niet naar binnen kan.En probeer het dan maar niet , want Namkje blijft schoppen , als je er dan langs probeert te komen.
Tekla en Maike mogen niet bij elkaar in de buurt komen , want Maike is van Namkje , en Tekla staat dus vaak maar wat afzijdig en alleen.

Maike deed het erg goed toen Namkje weg was , en hij het rijk alleen had.
Hij stond geregeld in de wei , en vermaakte zich met eten en gek doen , in zijn eentje.
Ook de keren dat ik met hem ben wezen fietsen en wandelen , had ik een zeer vrolijk en bokkend paard , die er gewoon zin in had. Jemig , wat fleurde dat paard op!
Maar af en toe toch even schreeuwen naar de paarden van de buren , en dat ging mij door merg en been... zo leuk vond hij het dus ook niet om alleen te staan...
Zijn seme ging erg goed , hij kon zelf alles regelen , waneer hij gras wou eten , en waneer hij binnen wilde staan. Hij stond voor zijn doen erg veel buiten , maar de jeuk bleef goed te doen.
Wel schuren , maar absoluut niet tot bloedens toe. En dat in de maanden juli en augustus....

Namkje is weer terug , en het gejaag is niets veranderd , erger zelfs in mijn ogen.
Continu heeft ze het idee Maike te moeten vertellen dat zij de baas is.
Maike heeft weinig rust.
Hij mag niet op stal als hij dat wil , hij mag niet grazen als hij dat wil , hij mag zelfs alleen maar drinken als Namkje dat toestaat.
Toch vind hij het fijn niet meer alleen te zijn!
Hij laat zich gewillig alle kanten opsturen , en laat zich weer bewerken met achterbenen omdat hij niet snel genoeg is.
Hij is weer het paard wat zijn hoofd laat hangen... de vrolijkheid die hij liet zien toen Namkje er niet was , is geheel verdwenen.
En staart en manen dus tot bloedens toe open van het geschuur!

pfff....

Tuurlijk geef ik Maike af en toe wel rust , door hem alleen op te sluiten in de wei of inloopstal.
Dan ook geen gegil om andere paarden.
Maar daarom heb ik geen paarden hier , om ze individueel op te sluiten ,omdat ze in mijn ogen niet met elkaar overweg kunnen!

Toen Namkje in Emmeloord stond , en Maike en Tekla met zijn tweeen waren , was er meer rust.
Tekla is ook wel de baas over Maike , maar bevestigd dat op een veel Maike vriendelijker manier dan Namkje. Gewoon oren spel is voldoende , en Maike krijgt de kans om hier op te reageren .

Tekla komt 25 september weer terug.
Ze heeft een poosje in een kudde gelopen , daar heb ik ook al eens wat over geschreven.
Ze is daar niet zienderogen van opgeknapt , kon wel snel en makkelijk haar draai in de kudde vinden , en was een geliefde merrie binnen die kudde.
Ik had gehoopt dat ze mee zou doen met de spelletjes van sommige paarden in de kudde , maar ze lijkt daar te serieus voor of zo.
Ook daar bleef ze een beetje de binnenvetter , die af en toe wat dromerig overkomt.
Haar vacht is hetzelfde gebleven , en haar training daar ging langzaam , maar goed.
Tekla wil eerst weten waarom ze iets moet doen , en beslist zelf of ze er met volle overgave aan meedoet , of dat ze kantjes er af loopt , of gewoon blijft vragen , waarom?!!!
Een lief dier die af en toe het leven te serieus neemt , gezien haar leeftijd , althans , zo denk ik er over...

De mensen die hier geweest zijn , hebben de liefelijke achterbenen , of gejaag van Namkje zelf kunnen zien. Zelfs Erik , die helaas nog steeds niets van de paarden wil weten , ''voelt'' het.
Ikzelf heb steeds meer moeite om objectief te blijven , en me er niet mee te bemoeien.
Het beinvloed mijn gevoelens ten opzichte van haar op een negatieve manier , terwijl ze mijn eerste echte leerpaardje is , en we samen al zoveel bereikt hebben.

We zullen zien wat er gebeurd als Tekla weer terug komt , maar we houden ons hart al vast...

Dit was even gewoon om mijn verhaal kwijt te kunnen , en te delen met mensen die misschien begrijpen in wat voorn dilemma ik mij in geplaatst voel...

Gr Esther

Eeckelaert Christine schreef op zaterdag 12 september 2009, 17:18:


Compleet onmenselijk om een paard met zo'n pijn geen pijnstillers te geven.
Dat ten eerste.
Ten tweede, als je niet blij bent met het advies van je dierenarts, zoek dan een andere dierenarts, maar ga niet op eigen houtje en slechts op aanraden van een willekeurige leek, een doodziek paard behandelen.
Ten derde. Magnesium is geen geneesmiddel, en het is helemaal niet zeker dat het ook maar iets doet tegen de hoefbevangenheid.
Ten vierde. Als je geen ervaren bekapper bent, kan je beter van de hoeven van een hoefbevangen paard afblijven, vind een ervaren bekapper met goede staat van dienst en degelijke opleiding om je paard te bekappen.
Tot slot: een paard uithongeren kan gevaarlijk zijn.

Sterkte.

Piet schreef op dinsdag 9 juni 2009, 12:30:


Voor degenen die het verhaal hebben gevolgd.......
lang niet hier geweest vanwege de drukte met vakantie en met de paarden...
Inmiddels heeft Amber wat onderzoeken ondergaan omdat ze, ondanks het verhelpen van hoefproblemen en minder worden van allergie nog steeds erg stijf liep.
Conclusie is kissing spines/artrose schoft en nek en zeer waarschijnlijk ook de rug. Mogelijk ook artrose in heupen en andere gewrichten, maar we vonden verder onderzoek niet meer echt zinvol.
Het was duidelijk. Opstappen was nu geen optie en in de toekomst ook niet. In de wei, als ze in haar eigen tempo rondscharrelt, loopt ze houterig, maar wekt ze een zeer tevreden indruk (zei de dierenarts ook) DA vermoed dan ook dat ze dan weinig pijnklachten heeft, zolang ze maar op haar eigen manier op eigen voorwaarden kan bewegen.
Voor de rest is ze dus volledig tot gort gereden en ook psychisch gebroken.
Ik heb inmiddels wel veel vertrouwen kunnen winnen en over het algemeen is het een heel lief aanhankelijk paard geworden wat zelfs aan mijn voeten gaat liggen. Kleine clickeroefeningtjes vindt ze leuk. Werken absoluut niet.
Soms heeft ze dagen waarop ze weer ff wantrouwend is. Maar dat zijn slechts momenten en ik vermoed dat ze die gespletenheid wel een beetje houdt.
We hebben de beslissing genomen dat ze met pensioen mag. Na alles wat ze in haar leven heeft meegemaakt heeft ze recht op resterende dagen gewoon lekker paardzijn Ze mag blijven rondlopen en het leven genieten zolang ze er nog zin in heeft. Ze moet niets meer, wordt lekker geborsteld (vindt ze fijn) en doet, als ze zin heeft, wat kleine clickeroefeningen. De clicker heeft erg geholpen om hoefverzorging en doktersbehandeling mogelijk te maken, dus dat houden we een beetje bij.
En mijn rijden...tja, dat zal het niet meer worden.
Overweeg nu serieus om de shetjes in te spannen en die mee op buitenrit te nemen, zodat ik toch met mijn man met zijn paard de bossen in kan.
Soms moeten we een beetje aanpassen, nietwaar...
En de shetjes kunnen met hun dikke buiken wel wat beweging gebruiken.

Els Kleverlaan schreef op zondag 13 september 2009, 13:47:


Ik denk dat je daar een punt hebt.
Conny (Stumperd) heeft toch ook een paard dat door stress spierbevangen raakt?
Hb en sp zijn gerelateerd.
In wat Trudy (Verasita) in deze draad schrijft, meen ik ook stress als aanjager van bevangenheid te herkennen.

Sandra van Bommel schreef op zondag 13 september 2009, 17:06:


artrose ,kissing spines en dan op rust ,rust roest !!Is nog een jong paard hé ? Draver toch hé ? Kzie die diagnose ni zo zitten eerlijk gezegd ! Véél succes nog

Piet schreef op zaterdag 12 september 2009, 22:01:


De oorzaak van de hoefbevangenheid is bijna altijd een chronisch probleem dat zich uiteindelijk uit in HB. De meest voorkomende oorzaak is insuline resistentie. Net als bij mensen kan dat al heel lang aanwezig zijn voor het zo erg wordt dat het serieuze klachten oplevert. Je kan al jaren last hebben van hoofdpijn, vermoeidheid etc, voor een bloedtest wordt gedaan en vastgesteld wat er aan de hand is. Ik denk dat meer paarden met hoofdpijn rondlopen dan je zou denken, alleen kunnen ze het niet uiten. (trouwens ook hoofdpijn door sinusitis) Bij IR zijn de lamininea vaak al jaren ontstoken zonder dat iemand er erg in heeft. Wie kent niet de verhalen van de hoefsmid die bij bekappen bloed in de witte lijn ziet en er dan weer gauw een ijzer op timmert.

Isabel van der Made schreef op zondag 13 september 2009, 15:51:


helemaal mee eens maak wel de goede keus, bute is niet het enige en niet het beste middel.


Bij paarden is niet bewezen dat Mg help bij laminitis veroorzaakt door insuline resistentie, maar ik heb het al zo vaak zien werken dat ik er niet aan twijfel dat het helpt in geval van HB.


Kan ook veel helpen voor de pijnbestrijding.


is gevaarlijk, daar is geen twijfel aan.

eddy DRUPPEL schreef op zondag 13 september 2009, 18:11:


Ze is 17 jaar eddy en kan echt niets meer op de rug hebben. Ze is enorm stijf en beweging en therapie hebben eerder een tegengesteld effect gehad. Kapotgereden. Heeft niet perse met draver zijn te maken, maar met alles wat ze erna heeft meegemaakt...
Zoals problemen waardoor ze de galop niet meer kon maar daarna evengoed heftig springen, een jaar lang, totdat de hoefsmid al zei dat er rugproblemen waren, doorverkocht, verder gereden zonder er iets mee te doen, met kapot zadel gereden, nog een paar keer van eigenaar gewisseld omdat het stomme paard maar niet echt wilde, gereden met neus in de lucht en weggedrukte rug omdat het bit pijn deed (tanden waren dusdanig verwaarloosd dat ze nu misvormd zijn) en ga nog maar ff door... Niet zo verwonderlijk dus...
Als het op de drafbaan niet lukt om een paard naar de knoppen te helpen, lukt het door de eigenaars wel die haar daarna voor een prikje kopen en er alleen plezier van willen hebben zonder dat het geld of werk mag kosten.
Oh en oh ja... tussendoor werd ze in de wei nog een keer van achteren opengesneden, wat ze ternauwernood heeft overleefd. Achterbenen waren met touwen vastgebonden... enig idee hoeveel schade dat aanbrengt?

Klinkt allemaal misschien nijdig, maar dit wat met dit paard is gebeurd maakt me kwaad...
Ik zal eerlijk zijn. Ik denk niet dat ze erg lang rondloopt voordat het helemaal af is. Training en therapie zijn geen opties meer...We hebben alle mogelijkheden bekeken. Alleen onder zware pijnstillers kan ze nog werk verrichten. Maar dan kun je je afvragen waar je mee bezig bent.

Maar de tijd die ze heeft, mag ze in de wei besteden, waar ze nog blijft rondlopen met de andere paarden (5 ha boswei en ze wandelen heel wat af. Dus die rust roest valt wel mee. Ze loopt nu alleen in haar eigen takt, op haar eigen manier.)

Iemand hier ervaring met het toepassen van een toe rocker ?
Ik begreep dat dit wordt toegepast bij paarden met een "lange " hoef en hoge hielen.
Voorbeeld :
http://www.all-natural-horse-care.com/toe-rocker.html

Ik vind het er nogal heftig uitzien .....

eddy DRUPPEL schreef :

Back in town? Was het fijn en France?
Pien

Sandra van Bommel schreef op zondag 13 september 2009, 18:59:



Een resem van bijkomende factoren die eigenlijk wéér niets te maken hebben met eventuele revalidatie ,17j is jong dus , ze zal niet véél wedstrijden gelopen hebben waarschijnlijk , kwetsuren door verkeerd gebruik genezen niet door een paard op een weide te zetten en "vanzelf" geneest niets ,gematigde beweging onder verantwoorde omstandigheden en véél flexibiliteit inlassen zal al een pak doen !Er is werk en dan is er WERK maar zoals gezegd véél succes nog met je merrie

eddy DRUPPEL schreef op zondag 13 september 2009, 19:07:


Het spijt me eddy, maar het paard is niet meer in staat om iemand of iets op de rug te dragen. Maar het is knap van je dat jij vanuit je stoel achter de computer daar een beter zicht op hebt dan paardenkliniek, equitherapeut en nog wat andere mensen met behoorlijk kennis van zaken.
Jammer ook dat mensen denken dat alles op te lossen is met training. Klopt dat je veel kunt oplossen, maar als alles op te lossen was, zouden er geen mensen en dieren meer zijn die ernstig lijden onder artrose en andere slijtageproblemen. Dat zou heel mooi zijn.
De werkelijkheid is echter anders. Niet alles is te genezen.
Dat heb ik helaas moeten ervaren in meer dan een opzicht.
Maar goed...
Ik trek me weer stilletjes terug van dit forum (weet alweer waarom ik niet zo vaak kwam) Wilde alleen ff laten weten hoe het verder ging voor de mensen die oprecht interesse toonden.

Wil schreef op zondag 13 september 2009, 13:56:


Hier precies zo hoor Wil. Ondanks bekappen en voldoende beweging zijn er bij ons ook welk jaar weer paarden waarbij bij de overgang van het droge naar het natte seizoen een dubbele zool tot uiting komt. Niks teveel steunsel of te weinig beweging. Allemaal paarden die ook regelmatig op het harde komen en die regelmatig door onszelf bekapt worden . Elk najaar wel een stuk of twee van onze eigen paarden. Zodra het natter begint te worden zie je in de zolen een soort van craquelé brokkels ontstaan met daaronder nieuwe zoolvorming. Wij laten dat zo opdat de nieuwe zool kan sterken en pas als de oude zool geen functie meer heeft laat ie vanzelf los. Die nieuwere zool is dan ook holler van vorm.

Dat is iets anders overigens dan een 'volgelopen' zool met overwoekerd steunsel; je ziet echt wel verschil in materiaal.

Groet, Pien