Isabel van der Made schreef op zondag 13 september 2009, 15:51:


ik heb geen idee van wat ik je aangedaan heb , dat je zo reageert.
Ik zal nog even de feiten, die ik als geen ander weet omdat ze uit mijn mond kwamen, voor je op een rijtje zetten:

Ten eerste:
Ik heb niet gezegd géén pijnstiller, ik heb gezegd dat ik twijfels heb bij díé pijnstiller. Voor de zekerheid heb ik Egon's mening daarover gevraagd. Ik meen dat het dát middel was wat hem zijn paard kostte.
Ten tweede:
Het was pas tijdens mijn bezoek dat doorgedrongen is dat het hier om een ernstig ziek paard ging.
De veearts zag het aan voor een hoefzweer en wilde de zool van een achtervoet opensnijden.
Jij weet toch als geen ander weten hoe weinig veeartsen er zijn die een klein beetje weten waar ze over praten zodra het de voeten van een paard betreft? Of ben ik nou gek?
Ten derde:
Het dier heeft alle uiterlijke verschijnselen van mogelijke suikerziekte.
Ik heb het echter wel degelijk over bloedonderzoek gehad.
Maar hen ook de bolle keiharde gebobbelde manenkam, vetophopingen op de bekende plaatsen, ook de bulten ipv putjes boven de ogen, laten zien.
Of het bewezen is of niet, ik heb van alle kanten gehoord en verschillende paarden met eigen ogen gezien, die opknapten.
Waarom zou ze het niet mogen proberen? Vergiftigt ze haar paard ermee?
Ten vierde:
De mensen doen de voeten al geruime tijd zelf. Er was niets mis met de manier waarop ze bekapt worden.
Ik heb geadviseerd om de teen meer naar de witte lijn te brengen, en zelfs wel wat in de witte lijn, om te bereiken dat het dier nog makkelijker afwikkelt en er minder druk op de teenhoefwand komt.
Ik heb de naam van Koen Theys en Stijn Avonds ter controle laten vallen. Beiden zeer ervaren bekappers.
Ten vijfde:
Ik heb geadviseerd, het gras eten tot een minimum te beperken, door een klein stukje af te zetten en als het mogelijk is, zodra het gaat, kleine stukjes te wandelen.
Het was een nieuwe wei, van de winter geploegd, flink bemest met gier en van het voorjaar ingezaaid.
Hen geadviseerd om hun hooi, wat ik nogal fijn van structuur vond , te mengen met stro, of graszaadhooi te geven.
Geen enkele sprake van uithongeren.

Ik zie niet waar ik iets verkeerds heb gedaan. Maar jij had er niet eens naar toe gegaan? Neem een andere veearts als je het niet met de eerste eens bent? Dat was jouw hulp geweest? Sorry Isabel, ik kan mensen die me in paniek mailen niet laten barsten, zeker niet als ik misschien iets kan betekenen voor hun paard.

eddy DRUPPEL schreef op maandag 14 september 2009, 0:09:

KNIP

Doe maar Eddy )
Ieder z'n mening. Oh ja.... vandaag heb ik zowaar ook de laatste paar honderd meter naast m'n paard gelopen. Lekker hoor! Kan ik iedereen aanbevelen.
Paard kan even relaxed naar huis sukkelen... en jij krijgt een prima doorbloeding en geen spierpijn achteraf. Heerlijk.

Mensen zijn inderdaad vieze beesten. Want die hebben het dier waar het hier over gaat gemaakt tot wat ze nu is. Een geestelijk en lichamelijk wrak.
En ik heb respekt voor die mensen die zo'n dier dan haar rust gunnen, en ze een plek op hun weide geven, verzorgen en RESPEKT voor de laatste jaren van zo'n dier hebben. Je MOET niets Eddy..... helemaal niets.

Wil schreef op maandag 14 september 2009, 0:23:


Tussen : niks moeten en niks WILLEN ,OMDAT "men het zegt" is een groot verschil , rust gunnen is prima ,laatste km's naast je paard is beter , de dag erna een uurtje gaan joggen als zuurverbrander is nog beter .Will ,leer me kennen ,leer me lezen !Anders is het nutteloos .Laatste jaren voor een 17j kan lang uitlopen .Een kleine 15J dus

Wil schreef op maandag 14 september 2009, 0:12:


Hoefwand die in de hiel een knikt maakt en langs de srtraal in de zool verdwijnt noemen we vanaf het punt na de hiel, steunsel.
Achter de hoefwand zit de witte lijn. Oók bij de steunsels.
Als je de steunsel kort snijdt zie de witte lijn zitten. Een uitstekende controle of je de steunsel weggehaald hebt. Want bij een overgroeide steunsel zie je geén witte lijn. Je hebt dan waarschijnlijk de steunsel alleen wat dunner gesneden.
Van buiten naar binnen: hoefwand, witte lijn, zool, witte lijn, steunsel, groef, straal ( Bij het breedste stuk)

eddy DRUPPEL schreef op maandag 14 september 2009, 0:30:

KNIP

Ik lees je wel goed Eddy, en begrijp ook je punt. Denk je niet dat de schrijfster in deze alles geprobeerd heeft? Dit is toch niet de mening van slechts 1 persoon?
Ik denk, als je veel leest, je kunt leren over andere behandelmethodes.
En dat er nog veel mogelijk is. De vraag is dan ook of je je dier daar nog aan wilt blootstellen. Natuurlijk is het belangrijk dat je oplost wat nog wél mogelijk is.
Zoals ik het lees... zijn ze gewoon uitgedokterd. En heeft zij hier de slotdiagnose hier geplaatst.

Ja, het kan..... ze zou in principe nog zoveel jaar kunnen leven.
Dat kan niemand voorspellen.

Denk je dat jij vele dingen beter weet en ook kunt oplossen voor dit paard?
Je hebt haar niet gezien he?

Piet schreef op maandag 14 september 2009, 0:38:


Even nadenken bij wat je schrijft.... en dan voor de geest zien te halen hoe het eruit ziet.... Chaser had vroeger van die prachtige hele smalle witte bergrugjes...
Simpele haal met een mesje erdoor, en klaar was klara.
In de loop van die 2 jaar zijn de voeten ontzettend veranderd.
Het is allemaal niet meer zo netjes als het was.
Omdat de bodem andere eisen aan de voeten stelt.
Kennelijk passen ze zich dus wederom aan.
Ik weet nu het verschil tussen een volgelopen zool, veroorzaakt door uitwaaierend en overgroeiend steunsel, en een dubbele of valse zool, veroorzaakt door dood materiaal wat nog niet afgestoten is. Door droogte dus....(wat hier het geval is)
Op natte ondergronden kun je dit wegkrabbelen, hier in deze contreien blijft het dus 'plakken' en vormt een harde laag.
Ook de steunsels veranderen. Ze worden vele malen dikker en ook anders van vorm. Oh, en keihard.
Er was hier ooit een discussie. Over steunsels wél altijd volledig verwijderen, dus gelijk maken aan zool, met risico op dichtgroeiende straalgroeven...
of steunsels net niet dragend maken, dus mm werk....

Hoe zat dat ook alweer? Want ze kweken toch niet voor niets zulke stevige steunsels?

Piet schreef op maandag 14 september 2009, 0:15:

Elke dag komen we met schrik aan de wei toe om Tibo toch nog te zien rechtstaan, vandaag echter verbazingwekkende verbetering. Hij loopt nog wel als een oud mannetje maar hij beweegt en heeft terug zin om te eten.
Hij heeft vandaag terug zijn koker uitgekuisd en had al iets meer vuur in zijn ogen. Wij hebben Piet zijn raad opgevolgd om de tonen drastisch in te korten en goed af te rollen. (duurt wel een paar uren) De hielen stonden al redelijk laag. Waarschijnlijk nog een lange weg af te leggen maar we zien echt al wat verbetering. Hoe klein ook, alles is goed om het verdere verloop optimistisch in te zien.
Het was wel van heel groot belang dat we op zo'n cursiuaal moment de hulp van Piet konden inroepen want anders sta je nergens en verlies je je geloof in de natuurlijke ingrepen. Iedereen die het al eens meegemaakt heeft zal weten hoe verschrikkelijk het is om je paard te zien afzien zonder dat je hem direct kan helpen ; zonder wat "paard natuurlijk hulp" van buitenaf. Anders ben je gedoemd om terug te vallen op de traditionele methode.
Tibo is echt heel braaf en begrijpt precies dat alles wat we doen is om hem te helpen, (cfr. Type Koning Vlgns Hempling). Vroeger geen knuffelaar en nu zou hij op je schoot kruipen.

Hartelijk bedankt iedereen voor de goede raad

Wil schreef op maandag 14 september 2009, 0:43:



ok dan

ja


Toch wel , al honderden keren

Nils Vellinga schreef op zondag 13 september 2009, 23:15:


We hebben er hier ook al veel over gepraat.
En zoveel dingen bedacht , maar nooit zeker van de uitkomst.
Wat zou er bv gebeuren als Namkje de kans kreeg om in een kudde te staan , en te ervaren hoe leiderschap er ook uit kan zien.
Namkje moest hier met haar 8 maand al de baas uithangen , heeft nooit echt ervaren hoe ze dat moet doen , en is in onze ogen geen geboren leider.[anders had ze het wel anders aangepakt , toch?!]
Zou ze ''normaal'' leiderschap nog kunnen overnemen? Of valt een ''kuddecursus'' direct weer weg zodra ze weer in onze situatie geplaatst wordt?

Wat als we Namkje weg zouden doen? Hoe gaat Tekla zich dan ontwikkelen?
Dan wordt die de leider , maar kan die het wel aan dan?

We willen geen overhaaste beslissing nemen , maar af en toe ben ik zo boos op Namkje!
En dat komt onze relatie niet ten goede.

Hoeveel invloed heb ik zelf op deze hele situatie? Ben ik niet ook een factor die dit alles veroorzaakt? Of minstens in stand houdt?

Zelfs in een hele grote kudde van paarden die vele uren op stal staan , zie ik niet dit gedrag terug [ ook omdat ik die natuurlijk niet dag en nacht kan observeren , en maar eens in de zoveel tijd kan bekijken]

Gevoel , soms heb je teveel , en soms zou ik er veel meer van willen hebben en er naar willen luisteren en handelen......

Gr Esther

eddy DRUPPEL schreef op maandag 14 september 2009, 1:17:


Marlies... zij heeft ook goede en minder goede dagen. Niet alleen lichamelijk, maar ook psychisch.
En je hebt het helemaal goed. IN haar geval is belasting van de rug geen optie. In veel andere situaties met KS zijn wel nog mogelijkheden, maar bij haar speelt er meer mee. En beweging is dan goed, maar als rugpatient ga je zelf ook niet meer met rugzakken op je rug lopen. Dat is in haar geval niet goed. Nog even afgezien van het psychische aspect.
Clickeren was voor haar een uitkomst, vooral omdat ze geen da en geen bekapper en niets anders aan haar lijf moest hebben. Na de therapeut was ze in staat iemand ondersteboven te schoppen als die in de buurt van haar achterbenen kwam.
Ik heb het clickjeren vanaf de basis opgebouwd en ze doet alles voor een click'
Dat maakt het leven van de bekapper een heel stuk prettiger.En voor mij ook omdat ze meer problemen heeft, zoals gezegd, en verzorging wel nodig is.

Nils... Hier is dus oa iemand bij geweest die hetzelfde doet als AdB. Ik weet dat hij goede resultaten haalt, ook bij KS vandaar. Helaas waren haar problemen te complex en flipt ze volledig als ze ook maar denkt dat je wil opstappen. Dat maakt haar zelfs voor de zeer ervaren mensen met deze problemen gevaarlijk. (je krijgt niet eens de kans op op te stappen, want ze doet alles wat in haar macht ligt om het te voorkomen)
De enige optie was het proberen onder zware pijnstillers en evt kalmerend middel, maar dat gaat mij simpelweg te ver. In mijn visie doe je het paard daarmee bepaald geen plezier.
Ik trek hier dan ook een grens.
Hoe mennen is... tja... daar hoop ik binnenkort achter te komen.
Voor de shetten iig een uitkomst. Dat zijn vierjarige levendige pubers met veel streken en te dikke buiken. Droog mennen en al het grondwerk gaat prima. Ze hebben er zin in. Nu ff aanschaf doen voor de volgende stap
En wil ik werkelijk rijden, dan jat ik het paard van mijn man wel.
Een zeer eigenzinnige merrie met een karaktertje waar je u tegen zegt.
Leuk beest.

Wil... ik heb idd het hele circuit wel doorlopen en heb op een bepaald punt een grens getrokken. Dat heb ik hierboven al genoemd.
Ik ben overigens niet de enige...
Maar jij had dat al begrepen.

Anja Seijn schreef op maandag 7 september 2009, 22:56:


Goed artikel. Nu de uitvoering nog.
Gezien de gemiddelde leeftijd van een paard tegenwoordig op 7 jaar staat
(is uit een onderzoek gekomen... heeft te maken met het vroeg inslapen/afmaken van paarden vanwege zware lichamelijke problemen veelal ontstaan door training en erop gaan zitten terwijl het paard daar de benodigde spieren nog niet voor heeft om de rug te beschernen)

Waarom nog geen toepassing?'
Kost wel veel tijd en geduld om dat werkelijk te doen...