veerle godts schreef op woensdag 16 september 2009, 23:26:


Misschien gebeurt dit bij gebrek aan een leider.
Twee paarden is ook eigenlijk geen kudde, vind ik. Dat begint bij drie.
Ik zou er trouwens ook een draad tussen zetten.

Moniek

Piet schreef op woensdag 16 september 2009, 22:35:


Nou, moet je net die merrie van mij hebben. Zwaaiende touwtje maken écht geen indruk, ze liep er gewoon dwars doorheen. (in die tijd parelliede ik nog, lang geleden inmiddels) Goede raad van andere parelliers: nog harder zwiepen. Het enige wat ze ervan leerde was dat mensen kennelijk soms met touwtjes zwiepen.:)*
Wat wel hielp als ze te dicht naast me kwam lopen: gewoon mijn hand plat tegen de zijkant van haar hoofd leggen, en haar hoofd zachtjes van me af houden tijdens wandelen, het lichaam volgt.
Dat was genoeg. Als ze me passeerde ging ik halthouden (met lichaamstaal ja) , elke keer als ze me wilde passeren. Net zo lang tot ze het snapte.
Volgens mij moeten paarden niet onze lichaamstaal leren, wij moeten paardenlichaamstaal gaan spreken met onze beperkte tweebenige lijven, vandaar soms hulpmiddelen. En dan vooral positief bevestigen.

eddy DRUPPEL schreef op woensdag 16 september 2009, 20:22:


Euhhhh ... jij bent een nuchtere Belg en zij een hysterische Amerikaanse?

Ans Jondral schreef op donderdag 17 september 2009, 0:05:

DE pony van mijn vriend en mijn weidemaatje is nu ook bijna 4. Nu moet ik zeggen dat die eigenlijk altijd heel braaf is geweest en is gebleven hoor, hij heeft nog nooit geschopt of iets dergelijks. Zijn tandjes wilde hij nog wel eens ergens inzetten maar tot op heden vooral in zijn bazin onder het wandelen. Maar soms heeft ie wel zo zijn momenten die hij dan enkel op mij botviert . Ben hem beperkt zich dat tot gewoon een beetje vervelend achter je aan lopen, in mijn ruimte komen terwijl hij weet dat dat niet mag. Hij heeft zich 1 keer vergist toen hij met mijn pony aant spelen was en toen kwam hij in een rotvaart achter mij aan.
Wat ik maar wil zeggen is dat het bij hem ook wel eens gewoon wat puberteit en uitproberen is hoor...

eddy DRUPPEL schreef op woensdag 16 september 2009, 20:21:



Grappig.
Tijd maken?
Knap!!! Al patent aangevraagd?

oja, Over woorden uit de context halen gesproken.

Laat ik me nu zeker niet niet in de verdediging duwen hier, het is àl te idoot.
Eén ding wel: om degenen die zo hoog van hun ivoren alwetende en perfecte torentje blazen even met hun voetjes op de grond te zetten:
Er bestaan mensen met een job, een gezin (met uiteenlopende hobbies,) die zelf al hun vrije tijd ) besteden aan hun passie, hun liefde: de paarden, zoveel ze kunnen.
Het is zó makkelijk om te vingerwijzen en te oordelen zonder te weten waarover je praat. Je te wentelen in zelfgenoegzaamheid, wetende dat er niet veel zijn die je op dit gebied kunen evenaren. Erg makkelijk ook.
Ach ja, laat maar.
Sommige lagen zijn zo dik, daar raak je nooit door.

e m kraak schreef op woensdag 16 september 2009, 23:36:

Pien: Een zwiepend touw is niet méér dan een zwiepende staart van het paard dat voor hem loopt. Hij weet van nature dat hij niet moet dringen en houdt afstand. Maak er nou niet weer gelijk geweld van. Geweld zou zijn wanneer ik hem met dat touw zou meppen en dat zou ik nooit doen.


Léés: Ik zeg niet dat een zwiepend touw hetzelfde is als een zwiepende staart, maar het is niet méér....
Inderdaad om iets af te leren ja. Dattie door je heen wil stormen.
En ja, ik werk met het opbouwen van druk. Dit is ook zo'n voorbeeld. Ik geloof niet in het halfslachtige gedoe van weken nodig hebben om iets kleins te bewerkstelligen.

En zoals je weet zit daar nog een heel scala aan andere dingen bij die je kunt toepassen maargoed, ik heb alweer geen zin meer om dat hier op te schrijven dus lamaar.

Groet, Pien

Ans Jondral schreef op donderdag 17 september 2009, 0:05:


Ik heb hier twee pubershetten die zeker hun grenzen verkennen. Ik men 'droog' met hen zodat ze beweging krijgen en ze hebben natuurlijk hun streken. Dat vind ik heel normaal bij pubers. Ook het op de wei kijken hoe ver ze kunnen gaan, hoort daarbij. Maar dan heb ik het over 'normaal' pubergedrag. Dus niet heel lang superbraaf en dan opeens een explosie, maar over gewoon af en toe klieren, zoals je dat mag verwachten.
Ik moet er eigenlijk wel mee lachen.

Jouw situatie lijkt me heel wat minder grappig. Ik vind het niet zonder meer normaal gedrag en denk dan toch aan frustratie of iets niet wat niet helemaal lekker functioneert.
Enig idee of die merries aandacht aan hem besteden/spelen?
Als hij een overdosis energie heeft kan dat nodig zijn. Mijn shetters zijn de halve dag met elkaar aan het sodemieteren. Ze vechten voor de lol (niemand raakt gewond) en hollen, bokken en steigeren wat af met zijn tweetjes. De merries die erbij staan zijn voor hun te saai. Sil wil nog wel eens bokkend een sprintje trekken met wat slidingstops, maar ze doet dat maar af en toe. Amber houdt het meer bij een drafje als het echt nodig is.
Wat ik dus wil zeggen is dat de pubers veel meer dan dat nodig hebben en zij hebben elkaar.
Ik zou mij dus kunnen voorstellen dat je pony zich niet kan afreageren (geen werk/geen andere pubers om mee te spelen) en dat daarin een oorzaak ligt.

Persoonlijk zou ik kijken of ie bij een jonge knaap in de wei kan om eens flink te spelen ed en wellicht zelf gaan wandelen/steppen/fietsen? Dus kortom... zorgen dat ie flink wat beweging krijgt. En dan eens kijken hoe het zich ontwikkeld.

Als dat niets uithaalt, is het misschien zinvol om te kijken of er iets mis is in dat koppie van hem. Komt voor, maar is wel een uitzondering.

Ans Jondral schreef :



Mja, die krijgen wij hier wel in training omdat ze zo 'dominant' zijn.
In 99,9 % van de gevallen is het de eigenaar die getraind moet worden.
Sorry voor dit vervelende antwoord want dat is waarschijnlijk niet wat je wilde horen.

Er kan altijd een hoekje van je paard af zijn zoals jij dat zo mooi omschrijft, maar het merendeel van dit soort paarden is een ongeleid projectiel doordat ze onduidelijkheid en inconsequentie van de eigenaar hebben moeten ervaren. Het ene moment wél een snoepje krijgen, het andere moment niet. Het ene moment wel mogen grazen, aan het touw staan trekken, eigenaar omver lopen zonder dat eigenaar reageert/corrigeert en het andere moment is het eigenaar genoeg en grijpt deze wél in. Paard weet niet waaraan zich te houden en wordt boos omdat het hem anders wel lukt.

Onderstaand voorbeeld is wat ik (ook hier hoor) bijna dagelijks zie: Paard aan halster plus touw mag overal snuffelen, aan mest ruiken, hapje gras nemen, eigenares staat te kletsen, let niet op, laat zich meetrekken naar het volgende plukje gras. Dan trekt paardlief eigenares verderweg waardoor eigenares niet meer kan kletsen en dus grijpt eigenares in, geeft een schreeuw naar het paard en een ruk aan het touw terug naar de kletsplek, gaat weer verder kletsen, let weer niet op het paard en het spelletje herhaalt zich. Paard komt er volledig mee weg want die weet dat hij binnen 1 minuut weer z'n eigen ding kan doen.

Ans, een paard inrijden waarvan je wéét dat hij niet 100 % te vertrouwen is, is vragen om moeilijkheden. Vroeg of laat krijg je het op je bord. Niet meer voeren uit de hand, met stok of touw de weide in omdat hij bijt, steigert, aanvalt etc geven aan dat jullie bang zijn van hem en dat hij wéét dat hij de 'macht' heeft, dat ligt niet helemaal aan hem maar die heb je hem zelf gegeven. Hij test uit en komt ermee weg. Heel logisch voor een paard. Daar ga je toch niet ópzitten? Dat is toch stappen overslaan? En het paard krijgt het stempel 'dominant', onwillig, verzet zich altijd etc.

We hebben hier een paard in training die weliswaar niet aanvalt maar er zat wél al een verhaaltje aan van het vorige trainingsadres waarbij iemand tijdens het longeren maandenlang de ziektewet in geschopt was. En weer blijkt dat het het voornamelijk de eigenaar is die begeleiding nodig heeft. Dat is niet erg en ook geen kritiek, maar wel een gegeven waarvan je je bewust moet zijn.

Ik ben in m'n leven ooit één echt gevaarlijk paard tegengekomen en dat was Mazir. Voor de rest was het altijd nog op te lossen.

Groet, Pien

Geertje schreef op donderdag 17 september 2009, 7:23:



Ja, dat is gewoon pubertijdsgedrag, dat hebben veel jonge paarden.
Echter, als je dit gedrag niet ombuigt tot goed gedrag of, in een erger geval niet corrigeert is de kans groot dat het paard dit blijft doen en het een patroon wordt, zoals bij de pony van Ans het geval lijkt.

Groet, Pien

Wil schreef :


Wil, serieus, ik snap dat niet.
Als het zo lang duurt dan is er toch iets niet goed/duidelijk in jullie communicatie?

Een paard dat aan schoenveters mag trekken is een paard dat dat ooit gemogen heeft, dus iemand heeft dit toegestaan of erom gelachen. Met aflebberende of over je heen lopende hengsten hetzelfde. Ik vind dat net zo'n voorbeeld van een jonge pup die tegen je op mag springen maar als-ie dan 25 kilo weegt en modderpoten heeft is het ineens niet meer leuk en moet dat afgeleerd worden?

Waarom in godsnaam leren jullie het zo'n dier dan áán???????

Groet, Pien

Spirithorses schreef op donderdag 17 september 2009, 9:10:


Daarin moet ik je gelijk geven. Pubers hebben zeer consequent gedrag nodig. Ik gaf al aan dat mijn shetterpubers ook regelmatig hun grenzen verkennen. Omdat ik altijd zeer duidelijk ben over de ligging daarvan, heb ik twee zeer betrouwbare pony's-. Welliswaar met jeugdige streken, maar ze schoppen/bijten nooit, laat staan dat ze aanvallen.
Kleine kindjes kunnen de pony's poetsen, ermee tutten en ermee door de tuin wandelen en het 'stoutste gedrag' wat ze daarbij aan de dag liggen is naar een graspolletje lopen.
Maar ja... met de training (droog mennen) kijken ze wel eens of ze opeens de berm in kunnen duiken/zich om kunnen draaien enz en in de wei kijken ze wel eens of ze je niet stiekem toch ff aan de kant kunnen duwen... kleine dingetjes die wel meteen moeten worden herkent en waarmee iets gedaan moet worden op een manier die volgens mij bij pubers past: eerlijk, duidelijk en rustig.

Jacqueline v d Berg schreef op woensdag 16 september 2009, 13:58:


Ja inderdaad! Ik vind het wel heel kort door de bocht om te zeggen dat die paardjes dan gewoon meer moeten bewegen, en dat de korf maar een onding is. Onze pony heeft insulineresistentie, is ietsje te dik (mensen die er geen verstand hebben vinden van niet overigens, maar zien die kenmerkende plekken niet). Onze pony krijgt 5x per week beweging. Dat is flink rijden, of een lange bosrit, of gelongeerd worden. Ondanks die beweging krijg ik er geen kilootje af. En als ik hem zonder korf zou zetten is het dweilen met de kraan open, en is hij zo weer hoefbevangen voor de zoveelste keer.
Ik ben heel blij met die korf. Momenteel staat hij er 's nachts mee op de wei (nu eindelijk met het gaatje open om weer voorzichtig gras te kunnen gaan eten nu de nachten kouder worden), en overdag speelt hij met zijn maatjes in de rijbak en hebben ze hooi. Die andere 2 moeten ook niet dikker worden, en op deze manier is dat goed te combineren en nodigt de rijbak uit om te crossen en te spelen, wat ook weer een heleboel extra beweging is. Het is een vrolijke ondeugende pony die met zijn graaskorf zo vindingrijk is en er makkelijk hooi mee kan eten dat hij er geen last van lijkt te hebben. Pogingen om hem af te krijgen doet hij niet eens. Hij weet inmiddels niet meer beter. Ik vergelijk het een beetje met mijn nichtje van 10 jaar oud. Zij heeft het zwaarste type suikerziekte, al vanaf haar zesde jaar. Ze moet zichzelf ooit wel 15 keer prikken op een dag. Echt heel zielig, maar dat is voor haar eigen gezondheid. Een korf doet dan nog niet eens pijn, maar kan heel veel betekenen voor de gezondheid van zo'n dier.

Groetjes Jolanda

Muriel, kan je me vertellen hoe is het verschil tussen een graasvoet en een bokhoef te zien ?

Mijn paard staat altijd met zijn rechtervoet naar voren. Linksvoor is zijn hoef met de hoge hielen. Beide voorhoeven zijn smal/nauw.
Hij heeft overigens een mega lange hals, dus dat zou een graasvoet volgens dat onderzoek minder verklaren. Maar uitzonderingen zijn altijd mogelijk natuurlijk .....